Carl David Anderson
| ||
Data i miejsce urodzenia | 3 września 1905 Nowy Jork | |
Data i miejsce śmierci | 11 stycznia 1991 San Marino, Kalifornia | |
Zawód | fizyk |
Carl David Anderson (ur. 3 września 1905 w Nowym Jorku, zm. 11 stycznia 1991 w San Marino w Kalifornii) – amerykański fizyk eksperymentalny, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki za odkrycie pozytonu (wspólnie z Victoren F. Hessem, nagrodzonym w tymże roku za odkrycie promieniowania kosmicznego).
Ukończył California Institute of Technology w roku 1927, na tej samej uczelni w roku 1930 uzyskał doktorat. Pod kierownictwem Roberta Millikana rozpoczął badania nad promieniowaniem kosmicznym, w trakcie których zauważył w komorze mgłowej ślady nieznanych dotychczas cząstek elementarnych. Anderson prawidłowo zinterpretował je jako ślady cząstek, posiadające taką samą masę jak elektron, ale odwrotny ładunek elektryczny. W dalszych eksperymentach, polegających na bombardowaniu różnych materiałów promieniowaniem gamma (otrzymanym z rozpadu ThC) uzyskał bezpośredni dowód istnienia pozytonów[1][2], potwierdzając teoretyczne przewidywania Paula Diraca.
Opublikował swoje odkrycie w roku 1932. Zostało ono wyróżnione Nagrodą Nobla w roku 1936[1][2].
W tymże roku Anderson odkrył inną cząstkę, 207 razy cięższą od elektronu – mion. Początkowo sądził, że jest to pion, którego istnienie postulował Hideki Yukawa. Kiedy stało się oczywiste, że nie jest to pion, inny fizyk, Isidor Rabi, zakłopotany i niewiedzący, w jaki sposób „zmieścić” nowo odkrytą cząstkę do reszty logicznego schematu fizyki cząstek, zadał słynne pytanie – „a kto to w ogóle zamówił?” (według niektórych wersji tej anegdoty, Rabi wraz z kolegami zamówił właśnie kolację w chińskiej restauracji).
Mion był pierwszą cząstką na długiej liście cząstek elementarnych, których odkrycie początkowo wprowadziło dużo zamieszania, jako że nie były one teoretycznie przewidziane. Willis Lamb często powtarzał zasłyszane podobno przez siebie zdanie, że „dawniej odkrywcy nowych cząstek dostawali Nagrodę Nobla, ale teraz takie odkrycie powinno być karane $10.000 mandatem”. Dopiero Murray Gell-Mann i Kazuhiko Nishijima wprowadzili na nowo porządek w świat fizyki cząstek, opracowując teoretyczny model kwarków[1][2].
Przypisy |
↑ abc Carl D. Anderson – Biographical (ang.). W: The Nobel Prize in Physics 1936 > Victor F. Hess, Carl D. Anderson [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-03-17]., Biographical, Nobel Lecture, December 12, 1936, The Production and Properties of Positrons
↑ abc Carl David Anderson (ang.). W: Notable Names Database (NNDB) [on-line]. [dostęp 2014-03-17].
Linki zewnętrzne |
Carl David Anderson na Timeline of Nobel Winners (ang.)
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
ISNI: 0000 0000 5512 7448
VIAF: 64144906
LCCN: no90004245
GND: 173476236
SELIBR: 306888
BnF: 13176429g
SUDOC: 060103922
NKC: jn20000700046
NTA: 208180117
- WorldCat