Heike Kamerlingh Onnes
| ||
Data i miejsce urodzenia | 21 września 1853 Groningen | |
Data i miejsce śmierci | 21 lutego 1926 Lejda | |
Zawód | fizyk |
Heike Kamerlingh Onnes (ur. 21 września 1853 w Groningen, zm. 21 lutego 1926 w Lejdzie) – holenderski fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1913. Wyróżnienie to otrzymał za badania właściwości substancji w najniższych temperaturach i skroplenie helu[1].
Jego rozprawa doktorska dotyczyła krótkiego wahadła Foucaulta do pokazów laboratoryjnych. Po doktoracie został asystentem profesora fizyki na Politechnice w Delft, a w latach 1882–1923 był profesorem Uniwersytetu w Lejdzie. W roku 1904 założył laboratorium badania niskich temperatur. W 1908 jako pierwszy skroplił hel (izotop hel 4). W 1911 odkrył zjawisko nadprzewodnictwa. W 1913 wykonał pierwszy elektromagnes nadprzewodnikowy. Za swoje odkrycia otrzymał w 1913 nagrodę Nobla.
Do stypendystów pracujących w laboratorium w Lejdzie należeli między innymi Polacy: Konstanty Zakrzewski (1902–1904), Mieczysław Wolfke (1921–1928), Wacław Werner (1925 i 1926) i Dobiesław Doborzyński (1931–1933).
Przypisy |
↑ Heike Kamerlingh Onnes: Nobel Lecture
Bibliografia |
Andrzej Wróblewski. Władca mrozu. „Wiedza i Życie”, s. 63, luty 2009. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0137-8929.
Linki zewnętrzne |
Heike Kamerlingh Onnes – Facts (ang.). W: The Nobel Prize in Physics 1913 [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-05-02]., Biographical
- Heike Kamerlingh Onnes (ang.). W: Notable Names Database (NNDB) [on-line]. [dostęp 2014-05-02].
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
ISNI: 0000 0001 0886 5023
VIAF: 34516797
LCCN: n90642879
GND: 118987054
SELIBR: 192529
BnF: 12273374b
SUDOC: 083852654
DBNL: kame003
NTA: 069822921
BIBSYS: 90537175
Open Library: OL884245A
- WorldCat