Heike Kamerlingh Onnes






















Heike Kamerlingh Onnes


Ilustracja
Data i miejsce urodzenia
21 września 1853
Groningen
Data i miejsce śmierci
21 lutego 1926
Lejda
Zawód
fizyk

Heike Kamerlingh Onnes (ur. 21 września 1853 w Groningen, zm. 21 lutego 1926 w Lejdzie) – holenderski fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1913. Wyróżnienie to otrzymał za badania właściwości substancji w najniższych temperaturach i skroplenie helu[1].


Jego rozprawa doktorska dotyczyła krótkiego wahadła Foucaulta do pokazów laboratoryjnych. Po doktoracie został asystentem profesora fizyki na Politechnice w Delft, a w latach 1882–1923 był profesorem Uniwersytetu w Lejdzie. W roku 1904 założył laboratorium badania niskich temperatur. W 1908 jako pierwszy skroplił hel (izotop hel 4). W 1911 odkrył zjawisko nadprzewodnictwa. W 1913 wykonał pierwszy elektromagnes nadprzewodnikowy. Za swoje odkrycia otrzymał w 1913 nagrodę Nobla.


Do stypendystów pracujących w laboratorium w Lejdzie należeli między innymi Polacy: Konstanty Zakrzewski (1902–1904), Mieczysław Wolfke (1921–1928), Wacław Werner (1925 i 1926) i Dobiesław Doborzyński (1931–1933).



Przypisy |




  1. Heike Kamerlingh Onnes: Nobel Lecture



Bibliografia |


Andrzej Wróblewski. Władca mrozu. „Wiedza i Życie”, s. 63, luty 2009. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0137-8929. 



Linki zewnętrzne |




  • Heike Kamerlingh Onnes – Facts (ang.). W: The Nobel Prize in Physics 1913 [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-05-02]., Biographical

  • Heike Kamerlingh Onnes (ang.). W: Notable Names Database (NNDB) [on-line]. [dostęp 2014-05-02].










這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna