Powstanie listopadowe
| ||||
| ||||
 Marcin Zaleski, Cykl Listopadowy, Wzięcie Arsenału, 1830[1] | ||||
| Czas | 29 listopada 1830 – 21 października 1831 | |||
| Terytorium | Królestwo Polskie (1830–1831), ziemie zabrane | |||
| Wynik | zwycięstwo Imperium Rosyjskiego | |||
| Strony konfliktu | ||||
| ||||
| Dowódcy | ||||
| ||||
| Siły | ||||
| ||||
| Straty | ||||
| ||||
| brak współrzędnych | ||||
|---|---|---|---|---|
Powstanie listopadowe |
|---|
Belweder – |
Powstanie listopadowe, wojna polsko-rosyjska 1830-1831[4] – polskie powstanie narodowe przeciwko Imperium Rosyjskiemu, które wybuchło w nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku, a zakończyło się 21 października 1831 roku[5]. Zasięgiem swoim objęło Królestwo Polskie i część ziem zabranych (Litwę, Żmudź i Wołyń).
W rocznicę wybuchu powstania obchodzony jest Dzień Podchorążego. Po upadku powstania listopadowego cesarz Mikołaj I Romanow wypowiedział słowa: Nie wiem, czy będzie jeszcze kiedy jaka Polska, ale tego jestem pewien, że nie będzie już Polaków[6].
Papież Grzegorz XVI potępił wybuch powstania jako zbuntowanie się przeciwko „legalnej władzy władcy”[7].
Spis treści
1 Geneza
2 Wybuch
3 Wojna polsko-rosyjska
4 Wojna partyzancka
5 Powstanie listopadowe na ziemiach zabranych
6 Reakcje państw
6.1 Reakcja Prus
6.2 Reakcja Austrii
6.3 Reakcje społeczeństwa rosyjskiego
7 Polityka zagraniczna powstania
8 Upadek powstania
9 Skutki
10 Dowództwo powstania
10.1 Naczelni wodzowie
10.2 Szefowie sztabu głównego
10.3 Kwatermistrzowie generalni
10.4 Generałowie dyżurni
10.5 Dowódcy jazdy
10.6 Dowódcy piechoty
11 Bitwy powstania listopadowego
12 Zobacz też
13 Uwagi
14 Przypisy
15 Bibliografia
16 Linki zewnętrzne
Geneza |
Herb Królestwa Polskiego z 1831
Główną przyczyną wybuchu powstania listopadowego było nieprzestrzeganie przez carów Imperium Rosyjskiego postanowień konstytucji z 1815 roku. Aleksander I w 1819 roku zniósł wolność prasy i wprowadził cenzurę prewencyjną. W roku 1821 zawieszono wolność zgromadzeń i zakazano działalności masonerii. W październiku 1824 roku skazano Waleriana Łukasińskiego, przywódcę Wolnomularstwa Narodowego. W roku 1823 Rosjanie rozbili sieć tajnych stowarzyszeń w prowincjach zabranych. Nikołaj Nowosilcow rozpoczął prześladowanie członków towarzystw filomatów i filaretów. W 1825 roku cesarz zlikwidował jawność obrad sejmowych.
Jednocześnie wzmogły się prześladowania polskich organizacji niepodległościowych. W 1827 roku nastąpiły aresztowania członków Towarzystwa Patriotycznego. Sąd sejmowy, wydając łagodne wyroki na podejrzanych i oczyszczając ich z zarzutu zdrady stanu, pośrednio potwierdził, że występowali oni w dobrej wierze przywrócenia przestrzegania zapisów konstytucji 1815 roku. Polska opinia publiczna straciła też wtedy ostatecznie złudzenia co do prawdziwych zamierzeń Mikołaja I[potrzebny przypis].
Dotychczas łudzono się, że Rosja wypełni zobowiązanie zawarte w akcie końcowym kongresu wiedeńskiego, gdzie car zobowiązywał się do przeprowadzenia tzw. rozszerzenia wewnętrznego (chodziło o przyłączenie do Królestwa prowincji zabranych w granicach przedrozbiorowych z 1772 roku).
W lipcu i sierpniu 1830 roku wybuchły zwycięskie rewolucje we Francji i w Belgii, które doprowadziły do podważenia systemu Świętego Przymierza.
17 października cesarz rozkazał przygotowanie mobilizacji alarmowej wojska polskiego i rosyjskiego.
21 października ks. Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki otrzymał polecenie przygotowania finansów Kongresówki na wypadek wojny[a].
24 listopada Kongres Narodowy w Brukseli zdetronizował króla Niderlandów i ogłosił faktyczną niepodległość Belgii.
28 listopada dotarła do Królestwa Polskiego wieść o upadku prorosyjskiego rządu Wielkiej Brytanii ks. Artura Wellingtona. Jednocześnie już 23 listopada członkowie sprzysiężenia Podchorążych byli ostrzeżeni o ich dekonspiracji i przygotowanych aresztowaniach. Wydawać by się mogło, że nadszedł ostatni dogodny moment do przeprowadzenia powstania.
Wybuch |
Ppor. Piotr Wysocki 29 listopada 1830 r., litografia na podstawie rysunku Jana Nepomucena Żylińskiego
Wojciech Kossak, Starcie belwederczyków z kirasjerami rosyjskimi na moście w Łazienkach 29 listopada 1830
Chorągiew Za wolność naszą i waszą 1831
Warszawska Straż Bezpieczeństwa
Powstanie listopadowe 5 złotych 1831
W roku 1828 w warszawskiej Szkole Podchorążych Piechoty zawiązało się sprzysiężenie pod dowództwem podporucznika Piotra Wysockiego przeciwko wodzowi naczelnemu wojsk Królestwa Polskiego i dowódcy sił rosyjskich stacjonujących w zachodnich guberniach Rosji, wielkiemu księciu Konstantemu, który był bratem cesarza Rosji i króla Polski Mikołaja I. Był on powszechnie znienawidzony za stworzenie systemu tajnej policji i donosicielstwa, a także za publiczne poniżanie polskich oficerów.
Sygnałem do wybuchu powstania miał być pożar browaru na Solcu i kamienicy przy ul. Dzikiej. Powstanie wybuchło wieczorem ok. godz. 18:00 29 listopada 1830[b], gdy podporucznik Piotr Wysocki wszedł do Szkoły Podchorążych Piechoty w Łazienkach, przerwał zajęcia z taktyki – wygłosił mowę: „Polacy! Wybiła godzina zemsty. Dziś umrzeć lub zwyciężyć potrzeba! Idźmy, a piersi wasze niech będą Termopilami dla wrogów”[8] wyprowadzając podchorążych na miejsce zbiórki – pod pomnik króla Jana III Sobieskiego. Grupa 18[9] spiskowców, złożona głównie z młodych inteligentów (m.in. Ludwik Nabielak, Seweryn Goszczyński, Leonard Rettel) wraz z częścią podchorążych, zaatakowała Belweder – rezydencję wielkiego księcia. Jednakże Konstanty zdołał się przed napastnikami ukryć. Powstańcy – z pomocą pospólstwa i plebsu warszawskiego – zdobyli wówczas Arsenał. Z rąk powstańców zginęło sześciu przeciwnych powstaniu generałów: Stanisław Trębicki, Maurycy Hauke, Stanisław Potocki, Ignacy Blumer, Tomasz Siemiątkowski, Józef Nowicki – zastrzelony wskutek pomyłki i pułkownik Filip Meciszewski.
Następnego dnia, wraz z uzbrojoną ludnością cywilną, opanowali stolicę. W ten sposób spisek wojskowy przekształcił się w powstanie. Wielki książę Konstanty z częścią wiernych mu generałów i wojsk wycofał się z Warszawy do karczmy na Wierzbnie, nie podejmując działań przeciwko powstańcom (w 1831 r. zmarł na cholerę, według innej wersji został otruty[potrzebny przypis]).
30 listopada Rada Administracyjna powołała Straż Bezpieczeństwa, dowodzoną przez Piotra Łubieńskiego, której zadaniem było rozbrojenie zrewoltowanej ludności cywilnej Warszawy. Broń odbierano powstańcom, zakazano też używania rewolucyjnych kokard granatowo-biało-czerwonych, wprowadzając w ich miejsce białe.
Po nieudanych próbach rozbrojenia powstańców przez Radę Administracyjną (kierowaną przez księcia Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego) będącą cywilną władzą Królestwa, nastąpiła eskalacja ruchu powstańczego. 1 grudnia powstało Towarzystwo Patriotyczne, kierowane przez Maurycego Mochnackiego, które domagało się podjęcia natychmiastowej akcji zbrojnej przeciwko wojskom rosyjskim stacjonującym w Królestwie. Ulegając tym naciskom Rada Administracyjna dokooptowała do swojego składu polityków Towarzystwa, co z kolei wywołało sprzeciw żywiołów konserwatywnych. W celu spacyfikowania nastrojów 3 grudnia 1830 rozwiązano Radę Administracyjną i wyłoniony został Rząd Tymczasowy, którego prezesem został książę Adam Jerzy Czartoryski. Wodzem Naczelnym rząd mianował gen. Józefa Chłopickiego. Ten 5 grudnia ogłosił się dyktatorem powstania usiłując jednocześnie doprowadzić do rokowań z cesarzem. W tym celu zaproponował mediację Prus w sporze z Rosją. Wacław Tokarz uważa, że wysłany przez Chłopickiego do Mikołaja I pułkownik Tadeusz Wyleżyński ujawnił mu dyslokację wojsk polskich[c][10]. Inną opinię wyraża Wojciech Górczyk, który uważa, że Wyleżyński nie zdradził dyslokacji wojsk polskich. Wyleżyński nie znał dyslokacji wojsk i dopiero w drodze powrotnej z Petersburga dowiaduje się o reorganizacji wojska[11].
Powrót wojsk polskich z Wierzbna 3 grudnia 1830, obraz Marcina Zaleskiego
Książę Drucki-Lubecki udał się do Petersburga, by tam na czele polskiej delegacji rozpocząć rokowania z cesarzem. Powołując się na powierzone jej instrukcje sejmowe delegacja ta miała się domagać od Mikołaja I respektowania postanowień konstytucji z 1815 roku, rozciągnięcia jej postanowień na Litwę, Wołyń i Podole, zwołania Sejmu z udziałem posłów z ziem zabranych, natychmiastowego opuszczenia terytorium Królestwa Polskiego przez wojska rosyjskie.
13 grudnia cesarz wprowadził stan wojenny w prowincjach zabranych[12] i wydał ukaz o przeprowadzeniu mobilizacji korpusu interwencyjnego pod dowództwem feldmarszałka Iwana Dybicza, który miał stłumić powstanie[13].
17 grudnia Mikołaj I wydał manifest do Polaków, w którym nakazywał przywrócenie Rady Administracyjnej w jej składzie pierwotnym i skoncentrowanie wojsk polskich w okolicach Płocka.
Jednakże sytuacja w Królestwie uległa dalszej radykalizacji. 20 grudnia Sejm wydał manifest, w którym ogłosił powstanie narodowe przeciw Rosji, przedstawiając opinii międzynarodowej przyczyny jego wybuchu. Zaręczona wolność osobista zgwałcona, zapełniono więzienia, wojenne sądy postanowione na osoby cywilne, rozciągnięto sromotne kary na obywateli, których całą winą było, że ducha i charakter narodowy ratować od zepsucia i zguby zamierzali[potrzebny przypis]. O ile Rosja zaatakuje Królestwo wróg nasz nad jedną tylko pustynią więcej panowanie swoje roztoczy[potrzebny przypis].
21 grudnia dyktator Józef Chłopicki rozwiązał Rząd Tymczasowy i w jego miejsce powołał Radę Najwyższą Narodową.
29 grudnia dyktator powołał Komisję Rozpoznawczą, do rozpatrzenia spraw osób podejrzanych o szpiegostwo[14].
Detronizacja Mikołaja I 25 stycznia 1831
17 stycznia, wobec fiaska rokowań z Mikołajem I, który zażądał bezwarunkowej kapitulacji powstańców gen. Chłopicki złożył dymisję.
Radykalne Towarzystwo Patriotyczne kierowane przez Joachima Lelewela zdobyło wówczas decydujący głos w sejmie, który 25 stycznia 1831 r. na wniosek posła Romana Sołtyka podjął uchwałę o detronizacji Mikołaja I, co było równoznaczne z zerwaniem unii personalnej i aktem niepodległości Królestwa. Poseł Jan Ledóchowski wybiegł wtedy na środek sejmu i zawołał „Wyrzeknijmy więc wszyscy: nie ma Mikołaja!”. Adam Czartoryski podpisując ten dokument miał powiedzieć: „Zgubiliście Polskę”.[potrzebny przypis] W odpowiedzi bowiem granice Królestwa Polskiego przekroczyła 115 tys. armia rosyjska z 336 działami pod wodzą feldmarszałka Iwana Dybicza, który uzyskał od cesarza nieograniczoną władzę nad ośmioma województwami Królestwa Polskiego. 29 stycznia 1831 sejm powołał w miejsce rozwiązanej Rady Najwyższej Narodowej Rząd Narodowy. W jego składzie znaleźli się: książę Adam Jerzy Czartoryski, Wincenty Niemojowski, Stanisław Barzykowski, Teofil Morawski i Joachim Lelewel.
W celu wzmocnienia sił powstańczych Jan Olrych Szaniecki opracował projekt powołania pospolitego ruszenia, który przez rozwiązanie kwestii chłopskiej miał przyciągnąć do powstania masy chłopskie. Projekt Szanieckiego poparty przez Towarzystwo Patriotyczne został jednak odrzucony przez większość sejmową. W kilka dni później, to jest 21 czerwca 1831 r. pospolite ruszenie zostało jednak powołane decyzją gen. Skrzyneckiego, jednak nie poparte obietnicami poprawy bytu chłopów nie wzbudziło w nich zainteresowania[15].
Wojna polsko-rosyjska |
5 lutego 1831 roku armia rosyjska wkroczyła w granice Królestwa. 7 lutego doszło do pierwszych starć zbrojnych: jeden z plutonów 1 pułku ułanów rozpędził w Siedlcach straż przednią nieprzyjaciela. W tym samym dniu 3 pułk ułanów wyparł z Węgrowa dwa pułki rosyjskie[16].
Generałowie Chłopicki i Skrzynecki na czele wojsk polskich, obraz Januarego Suchodolskiego
Po początkowych odosobnionych sukcesach polskich pod Stoczkiem 14 lutego i Wawrem, doszło do rosyjskiej próby szturmu na Warszawę. Jednak nierozstrzygnięta bitwa o Olszynkę Grochowską 25 lutego 1831 roku, podczas której ciężko ranny został Chłopicki, uniemożliwiła te plany i przyniosła stronie polskiej sukces taktyczny.
Po bitwie dyktaturę objął generał Jan Skrzynecki, który obawiał się podjęcia kontrofensywy. Zgodził się na to dopiero pod koniec marca. Śmiały plan opracowany przez generała Ignacego Prądzyńskiego przyniósł sukcesy w bitwach pod Wawrem (II), Dębem Wielkim i Iganiami. Potem Skrzynecki przerwał jednak kontrofensywę. Dopiero w maju zgodził się na nowy plan Prądzyńskiego przewidujący rozbicie rosyjskich pułków gwardyjskich operujących w rejonie Łomży i Ostrołęki. W wyniku zwlekania wodza przewagę uzyskały wojska rosyjskie. Wojska Mikołaja I osłabiła wybuchła w kwietniu epidemia cholery i gorączka tyfoidalna. W Petersburgu rozpuszczano wówczas plotki o zatruwaniu studzien przez Polaków[17]. Rosjanie wygrali 26 maja bitwę pod Ostrołęką, co załamało morale polskich żołnierzy. Skrzynecki tym razem znów zwlekał z atakiem na dziesiątkowane przez cholerę wojska rosyjskie. Dopiero 11 sierpnia został zwolniony z urzędu.
Wprowadzenie do Warszawy jeńców i sztandarów zdobytych pod Wawrem i Dębem Wielkim, obraz Marcina Zaleskiego
15 sierpnia Towarzystwo Patriotyczne podjęło próbę dokonania zamachu stanu. Tłum warszawski zamordował więzionych na Zamku Królewskim zdrajców. Chaos opanował wówczas generał Jan Krukowiecki, który stanął na czele rządu z niemal dyktatorską władzą.
Tymczasem wojska rosyjskie, dowodzone po śmierci Dybicza przez feldm. Iwana Paskiewicza 6 września, po okrążeniu Warszawy od strony wschodniej, dalekim marszem przez mosty pod Włocławkiem zaatakowały miasto od zachodu. Po utracie Woli, gdzie podczas rosyjskiego szturmu zginął gen. Józef Sowiński, dowództwo powstania, nie widząc możliwości dalszej obrony stolicy, poddało ją. Kilka tygodni później nastąpił rozpad sejmu, Rządu Narodowego i wojska, którego znaczna część przekroczyła granice Prus i Galicji.
Wojna partyzancka |
Kurpiki ostrołęckie ppłk. Józefa Zaliwskiego
Na początku 1831 gen. Ignacy Prądzyński opracował dla sztabu generalnego plan koordynacji polskich działań partyzanckich. Zakładał on sformowanie dużej liczby małych oddziałów leśnych, rekrutowanych ze straży bezpieczeństwa, gwardii ruchomej i pułków wojewódzkich. Całe Królestwo Polskie zostało podzielone na siedem stref działań, do których skierowano poszczególne ugrupowania powstańcze.
W swoim założeniu małe, niezwykle mobilne i nieuchwytne oddziały partyzanckie, miały operować na tyłach Rosjan, przerywając ich komunikację, nękając izolowane mniejsze oddziały nieprzyjaciela. W razie zagrożenia miały podlegać rozproszeniu i ponownie zbierały się w wyznaczonym miejscu.
W czasie kampanii 1831 8-tysięczne oddziały partyzanckie związały w województwie augustowskim i płockim dużą liczbę wojsk rosyjskich prawego skrzydła. Mobilizowane po lewej stronie Wisły były natychmiast przerzucane na tyły armii rosyjskiej.
W Augustowskim operował oddział Michała Godlewskiego w sile ok. 1 tys. ludzi. Tam też działał najliczniejszy oddział majorów Karola Szona i Antoniego Puszeta w sile 4 tys. żołnierzy, rozbity 22 kwietnia w bitwie pod Mariampolem. W Puszczy Kurpiowskiej działali partyzanci ppłk Józefa Zaliwskiego. Oddział Zaliwskiego liczył ponad stu strzelców i jego działalność polegała na organizowaniu zasadzek i atakowaniu transportów z żywnością i furażem. Klęska pod Ostrołęką spowodowała osłabnięcie walk partyzanckich na Kurpiach[18].
Obok nich istniały wydzielone oddziały strzelców celnych podpułkownika Michała Kuszlla, majora Eustachego Grothusa i mjr Stanisława Krzesimowskiego, które składały się wyłącznie ze strzelców wyborowych[19]. W razie potrzeby łączyły się one z armią regularną, stanowiąc wsparcie piechoty liniowej.
Władze wojskowe rosyjskie z całą bezwzględnością zwalczały partyzantkę litewską. Oficerów, wziętych z bronią w ręku rozstrzeliwano, szlachtę oddawano pod sądy wojenne i skazywano na konfiskatę majątków i zesłanie. Chłopów karano chłostą, zsyłano do batalionów syberyjskich, wsie sprzyjające powstańcom palono. Przy poparciu rządu starowierzy napadali na dwory i rabowali je. Władzom pomagała także ludność żydowska[20].
Porównanie stanu liczebnego wojsk stron w wojnie polsko-rosyjskiej 1831 roku
Powstanie listopadowe na ziemiach zabranych |
Po wybuchu powstania w Królestwie władze rosyjskie wprowadziły 1 grudnia 1830 stan wojenny w guberni wileńskiej, grodzieńskiej, mińskiej i w obwodzie białostockim. Aresztowano potencjalnych przywódców powstania na tych terenach, skonfiskowano broń pozostającą w rękach prywatnych, uwięziono i zesłano na Syberię podejrzanych o przygotowywanie wystąpień zbrojnych. W Wilnie powołano tzw. Komitet Główny, starający się utrzymywać kontakty z władzami powstańczymi w Warszawie i tworzącymi się tajnymi komitetami powiatowymi. W lutym 1831 na Żmudzi miało miejsce wrzenie chłopstwa, związane z poborem rekruta do wojska rosyjskiego. W marcu powstanie rozprzestrzeniło się na poszczególne powiaty litewskie. Powstanie na Litwie związało w kluczowym momencie wojny 30 tys. żołnierzy rosyjskich, przywracając tym samym równowagę strategiczną sił w Królestwie. W maju na Grodzieńszczyznę wkroczył korpus gen. Dezyderego Chłapowskiego. W czerwcu gen. Antoni Giełgud podjął nieudaną próbę zdobycia Wilna.
Wobec niepowodzenia opanowania głównych centrów komunikacyjnych i zdobycia portu w Połądze, gdzie miał być wyładowany transport broni, zakupionej w Wielkiej Brytanii, oddziały wojska polskiego podzieliły się w lipcu na trzy operujące oddzielnie korpusy. Zepchnięte przez wojska rosyjskie korpusy gen. Chłapowskiego (dowodzony przez Giełguda) i gen. Franciszka Rohlanda zmuszone zostały do przekroczenia granicy z Królestwem Prus. Jedynie korpus gen. Henryka Dembińskiego przedarł się do Królestwa. Poszczególne oddziały partyzanckie utrzymały się w puszczach litewskich do listopada 1831[21].
L'ordre règne à Varsovie (Porządek panuje w Warszawie) francuska karykatura z 1831 autorstwa Jean Ignace Isidore Gérarda
Reakcje państw |
Reakcja Prus |
Królestwo Prus było zdecydowanie wrogie powstaniu w Królestwie Kongresowym. Już w grudniu 1830 zmobilizowano pruską armię obserwacyjną pod dowództwem feldmarszałka Augusta Neidhardta von Gneisenau z szefem sztabu generałem Carlem von Clausewitzem, której zadaniem było rozciągnięcie kordonu wojskowego pomiędzy Prusami i Kongresówką. Zmobilizowano landwehrę wielkopolską, którą przerzucono na zachód poza zabór pruski do Wittenbergi. Sekwestrem objęto gotówkę Banku Polskiego, zdeponowaną w bankach pruskich. Wydano zakaz wysyłania do Królestwa amunicji, broni, żywności, lekarstw i środków opatrunkowych. Według ustaleń Banku Polskiego Prusy wraz z Cesarstwem Austriackim i innymi państwami niemieckimi zatrzymały bądź skonfiskowały 50 tysięcy karabinów, 3 tysiące par pistoletów, 4 tysiące szabel, 40 tysięcy luf karabinowych, 22 tysiące zamków, 51 tysięcy funtów prochu, 355 tysięcy funtów saletry zakupione we Francji i Wielkiej Brytanii na potrzeby powstania.
Oddziały polskie zmuszone do przekroczenia granicy pruskiej były natychmiast rozbrajane i internowane. Władze pruskie odesłały od razu do Rosji oddział kozaków, który na początku powstania schronił się w ich granicach.
Reakcja Austrii |
Postępowanie Austrii było bardziej ambiwalentne.
Władze austriackie wydały zakaz wywozu broni i amunicji do Królestwa, konfiskując 20 tysięcy karabinów i 8 tysięcy szabel zamówionych w Wiedniu. We Lwowie działała rosyjska agencja wywiadowcza, z Wiednia przesyłano do Petersburga przejęte listy i wiadomości, ułatwiano sprowadzanie z Galicji materiałów do budowy mostów dla wojsk rosyjskich.
Z drugiej strony jednak Austriacy sprzedawali powstańcom stare karabiny, nie do końca przestrzegali także przepisów dotyczących internowania oddziałów polskich wchodzących w ich granice. Z Galicji cały czas napływała dla powstańców broń, amunicja i lekarstwa. Gubernator Galicji książę August Longin von Lobkowitz utrzymywał cały czas kontakt we Lwowie z przedstawicielem powstańczym Izydorem Pietruskim, ułatwiając mu wysyłanie materiałów i ludzi do Kongresówki, dając także nadzieję mediacji austriackiej[22].
Reakcje społeczeństwa rosyjskiego |
W 1831 roku poeta rosyjski Aleksander Puszkin wyrażał potrzebę jak najszybszego stłumienia polskiego buntu. Należy ich zdusić, powolność nasza jest męcząca. Dla nas bunt Polski to sprawa domowa, prastara, dziedziczna rozterka. W sierpniu 1831 roku napisał przesiąknięty szowinizmem wiersz Oszczercom Rosji, we wrześniu po upadku Warszawy Rocznica Borodina[23].
Sztandar Królestwa Polskiego z sali Sejmu, wywieziony po powstaniu listopadowym przez Joachima Lelewela
Polityka zagraniczna powstania |
Od samego początku władze powstańcze próbowały uzyskać uznanie międzynarodowe dla swojego wystąpienia. W dążeniach tych powoływały się na postanowienia kongresu wiedeńskiego, którego ustalenia wobec Polski były ich zdaniem przez Rosję złamane. Polscy wysłannicy w Londynie i Paryżu bezskutecznie próbowali uzyskać uznanie powstańców przez Wielką Brytanię i Francję za stronę walczącą. Rządy państw zachodnich uległy presji rosyjskich przedstawicieli dyplomatycznych i uznały powstanie listopadowe za wewnętrzną sprawę Imperium Rosyjskiego.
Pewne znaczenie wypadki w Królestwie Polskim wywarły na obrady konferencji londyńskiej, zajmującej się sprawą Belgii. Zajęta tłumieniem powstania Rosja, przestała sprzeciwiać się przyznaniu niepodległości temu państwu. Mocarstwa zachodnie natomiast zażądały jedynie zachowania neutralności przez Prusy i Austrię i ich nieinterwencji po stronie rosyjskiej w celu stłumieniu powstania. Neutralność ta była i tak łamana przez Prusy, które formalnie neutralne, udzielały schronienia rosyjskim maruderom, zaopatrując armię rosyjską w broń i furaż. Posunęły się nawet do zbudowania dla Rosjan mostu w Osieku, po którym korpus Paskiewicza przedarł się do Warszawy od zachodu.
Austriacy natomiast internowali przebijający się z Wołynia korpus gen. Józefa Dwernickiego.
Finis Poloniae 1831, obraz Dietricha Montena, przedstawiający przekroczenie granicy z Prusami przez rozbite oddziały powstańcze
Powstanie zostało potępione przez papieża Grzegorza XVI encykliką Cum primum z 9 czerwca 1832.
Upadek powstania |
5 października 1831, w okolicach Brodnicy, ostatni duży oddział armii polskiej (ponad 20 tysięcy żołnierzy) przekroczył granicę z Prusami, gdzie został internowany. 9 października skapitulowała twierdza Modlin, a 21 października twierdza Zamość. Ta ostatnia data uznawana jest za koniec powstania listopadowego[24].
Do upadku powstania i przegrania wojny w dużym stopniu przyczynili się niewierzący w możliwość zwycięstwa i w gruncie rzeczy lojalistycznie nastawieni wobec cesarza arystokratyczni przywódcy polityczni Adam Jerzy Czartoryski, Bonawentura Niemojowski oraz dowódcy: generałowie Józef Chłopicki, Jan Skrzynecki, Jan Krukowiecki, Henryk Dembiński i Maciej Rybiński.
Nie można też zapominać o przewadze militarnej Rosji i braku większego wsparcia ze strony ludności chłopskiej, wobec negatywnego stanowiska szlacheckich, konserwatywnych władz powstańczych do uwłaszczenia i likwidacji pańszczyzny na wsi.
Powstańcy nie doczekali się też pomocy z zewnątrz, a rządy większości[których?] państw europejskich, napiętnowały powstańców jako „wichrzycieli” i zdrajców.
Skutki |
Polski Prometeusz, obraz Horace Verneta jako alegoria upadku powstania listopadowego
Porwanie dzieci polskich przez żołnierzy rosyjskich na Placu Zamkowym w Warszawie
- polityczne: w lipcu 1831 powołano Komisję Rządu Tymczasowego pod prezesurą gen. Franciszka Ksawerego Dąbrowskiego, która na terenach zajętych przez wojska rosyjskie przeprowadziła likwidację administracji powstańczej[25]. Jesienią 1831 roku Rosjanie powołali Rząd Tymczasowy Królestwa Polskiego pod prezesurą Fiodora Engela, którego zadaniem była pacyfikacja i militaryzacja Królestwa, administracja została podporządkowana naczelnikom wojennym; naczelnie komenderujący czynną armią generał-gubernator Królestwa Polskiego feldmarszałek Iwan Paskiewicz[26] 22 listopada 1831 wydał z rozkazu cesarza Mikołaja I postanowienie unieważniające „na zawsze” wszystkie uchwały i rozporządzenia „Rządu Rewolucyjnego”[26]; w 1832 roku nastąpiło znaczne ograniczenie autonomii Królestwa Polskiego: zastąpienie konstytucji Statutem Organicznym, wcielenie armii polskiej do rosyjskiej, zniesienie polskiego sejmu i samorządów, postępująca rusyfikacja administracji, namiestnikiem królestwa został Iwan Paskiewicz.
- prawne: brak respektowania dotyczących Polski postanowień kongresu wiedeńskiego był uzasadniany jako konsekwencja podboju militarnego Królestwa Polskiego.
- kulturalne: likwidacja polskiego szkolnictwa wyższego, obniżenie jakości szkolnictwa średniego, spadek liczby szkół elementarnych, wprowadzenie języka rosyjskiego jako dodatkowego do szkół średnich.
- gospodarcze: nałożono wysoką kontrybucję, zbudowano na koszt Polski Cytadelę z silnym garnizonem rosyjskim, wprowadzono barierę celną na granicy polsko-rosyjskiej, po 1840 roku wprowadzono rosyjski system monetarny oraz system miar i wag.
- demograficzne: interwencyjna armia rosyjska przywlekła ze sobą epidemię cholery, dziesiątkującą ludność Królestwa, w wyniku powstania około 11 tysięcy osób opuściło kraj (zobacz: Wielka Emigracja), w następnych latach sporą liczbę mężczyzn z Królestwa wcielono do armii rosyjskiej.
- W ramach represji do specjalnych batalionów tzw. kantonistów Armii Imperium Rosyjskiego wcielono dzieci polskie[27].
Dowództwo powstania |
Naczelni wodzowie |
gen. dyw. Józef Chłopicki 5 grudnia 1830 – 17 stycznia 1831- gen. dyw. Michał Gedeon Radziwiłł 20 stycznia – 26 lutego 1831
- gen. dyw. Jan Zygmunt Skrzynecki 26 lutego – 12 sierpnia 1831
- gen. dyw. Henryk Dembiński[d] 12 sierpnia – 17 sierpnia 1831
gen. bryg. Ignacy Prądzyński 16 sierpnia – 19 sierpnia 1831- gen. dyw. Kazimierz Małachowski[d]20 sierpnia – 10 września 1831
- gen. dyw. Jan Nepomucen Umiński 23 września – 24 września 1831
- gen. dyw. Maciej Rybiński 24 września – 9 października 1831[e]
Źródła[28]
Szefowie sztabu głównego |
- gen. bryg. Józef Mroziński
- gen. bryg. Wojciech Chrzanowski
- gen. bryg. Ignacy Prądzyński[d]
- gen. dyw. Tomasz Łubieński
- gen. bryg. Jakub Lewiński
Kwatermistrzowie generalni |
- gen. art. Maurycy Hauke zastrzelony za odmowę przyłączenia się do powstania[29]
- gen. dyw. Jan Chrzciciel de Grandville Malletski
- gen. bryg. Ignacy Prądzyński
- płk Marcin Klemensowski[d]
- gen. bryg. Ignacy Prądzyński
- gen. bryg. Klemens Kołaczkowski
- gen. dyw. Ignacy Prądzyński
- płk Marcin Klemensowski
Generałowie dyżurni |
- gen. dyw. Józef Rautenstrauch
- gen. bryg. Franciszek Morawski
Dowódcy jazdy |
- gen. jazdy Aleksander Rożniecki
- gen. dyw. Jan Weyssenhoff
Dowódcy piechoty |
- gen. piechoty Stanisław Potocki zastrzelony za odmowę uczestnictwa w powstaniu
Źródła[30]
Bitwy powstania listopadowego |
Bitwa pod Stoczkiem 1831, mal. Jan Rosen
Olszynka Grochowska 1831, mal. Wojciech Kossak
Bitwa pod Ostrołęką 1831, mal. Juliusz Kossak
Satyryczny rysunek pt. „Spokój panuje w Warszawie”
Położenie oddziałów polskich i rosyjskich podczas I bitwy pod Wawrem 19 II 1831
Walki odwrotowe (ofensywa rosyjska na Warszawę)
bitwa pod Stoczkiem – 14 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Dobrem – 17 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
I bitwa pod Kałuszynem – 17 lutego 1831 nierozstrzygnięta
I bitwa pod Wawrem – 19 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Białołęką – 24 lutego – 25 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa o Olszynkę Grochowską – 25 lutego 1831, bitwa nierozstrzygnięta, taktyczne zwycięstwo wojsk polskich
Ofensywa Dwernickiego
bitwa pod Nową Wsią – 19 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Puławami – 2 marca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Kurowem – 3 marca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Poryckiem – 11 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Boremlem – 18 kwietnia – 19 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
Ofensywa Prądzyńskiego (na szosie brzeskiej)
II bitwa pod Wawrem – 31 marca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Dębem Wielkim – 31 marca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
II bitwa pod Kałuszynem – 2 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Domanicami – 10 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Iganiami – 10 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
Ofensywa Sierawskiego
bitwa pod Wronowem – 17 kwietnia 1831, przegrana przez wojska polskie
bitwa pod Kazimierzem Dolnym – 18 kwietnia 1831, przegrana przez wojska polskie
Bitwy ugrupowań partyzanckich
bitwa pod Nowogrodem – 23 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Kiejdanami – 29 kwietnia 1831 roku, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Połągą – 10 maja – 14 maja 1831, przegrana przez wojska polskie
bitwa pod Daszowem – 14 maja 1831, przegrana przez wojska polskie
bitwa pod Mariampolem – 22 kwietnia 1831, przegrana wojsk polskich
Wyprawa Chrzanowskiego
bitwa pod Firlejem – 9 maja 1831, zwycięstwo wojsk polskich
Bitwa pod Lubartowem – 10 maja 1831, bitwa nierozstrzygnięta
Wyprawa na gwardie cesarskie
bitwa pod Jędrzejowem – 13 maja 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Tykocinem – 21 maja 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Nurem – 22 maja 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Ostrołęką – 26 maja 1831, przegrana przez wojska polskie
bitwa pod Rajgrodem – 29 maja 1831, zwycięstwo wojsk polskich
Wyprawa Jankowskiego
bitwa pod Budziskami – 19 czerwca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Łysobykami – 19 czerwca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
Inne
bitwa pod Sokołowem Podlaskim – 21 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Kuflewem – 25 kwietnia 1831, bitwa nierozstrzygnięta
I bitwa pod Mińskiem Mazowieckim – 26 kwietnia 1831, bitwa nierozstrzygnięta
bitwa pod Uchaniami – 11–12 czerwca 1831
I bitwa pod Wilnem – 19 czerwca 1831, przegrana przez wojska polskie
bitwa pod Szawlami – 8 lipca 1831, przegrana przez wojska polskie
III bitwa pod Kałuszynem – 10 lipca 1831 wygrana
II bitwa pod Mińskiem Mazowieckim – 14 lipca 1831, bitwa nierozstrzygnięta
bitwa pod Iłżą – 9 sierpnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
bitwa pod Gniewoszowem – 9 sierpnia 1831, przegrana przez wojska polskie
II bitwa pod Wilnem – 17 sierpnia 1831, przegrana przez wojska polskie
bitwa pod Rogoźnicą – 29 sierpnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
szturm Warszawy – 6–7 września 1831, zajęcie miasta przez Rosjan (m.in. obrona reduty Ordona i reduty Wolskiej)
Zobacz też |
- Wodzowie naczelni powstania listopadowego
- Generałowie polscy powstania listopadowego
- Powstańcy listopadowi
- Powstanie listopadowe na ziemiach zabranych
- Józefa Rostkowska
- Powstanie narodu polskiego w roku 1830 i 1831
- Sprzysiężenie Wysockiego
- Czwartacy
- dukat powstańczy
- Dzień Podchorążego
- Emilia Plater
- Polska pod zaborami
- Rząd Narodowy
- Uchwała Sejmu o detronizacji Mikołaja I
- Polska Odznaka Zaszczytna za Zasługi Wojenne
- Medal za Wzięcie Szturmem Warszawy w 1831 roku
- Gwiazda Wytrwałości
- Kalendarium historii Polski
- Pieśni powstania listopadowego
Uwagi |
↑ Nigdy nie udowodniono, że Mikołaj I zamierzał wówczas interweniować w Europie zachodniej. Co więcej konstytucja Królestwa Polskiego zabraniała używania armii polskiej poza jego granicami. Bardziej prawdopodobne jest, że już wówczas liczył się z wybuchem powstania w Polsce. Nie można nawet wykluczyć, że powstanie to zostało sprowokowane przez Rosję, która mogła wykorzystać dogodną sytuację międzynarodową do zniszczenia autonomii Królestwa.
↑ Powstanie wybuchło w najmniej sprzyjających okolicznościach, gdy Rosjanie ogłosili i rozpoczęli już przeprowadzanie mobilizacji alarmowej.
↑ Wojciech Górczyk wyjaśnia też, że Wyleżyńskiego nikt nie pytał o dyslokację wojsk polskich. Tematem rozmów była m.in. możliwość koncentracji wojsk polskich w rejonie Płocka aby otworzyć drogę armii rosyjskiej na Warszawę. Mikołaj I był przekonany, że Wyleżyński ma pełnomocnictwo od Chłopickiego do pertraktacji z cesarzem , ale sam Wyleżyński temu zaprzeczył. Zdał cesarzowi relacje dotyczącą nastrojów w polskiej armii. Wojciech Górczyk, „Pułkownik Tadeusz Konstanty Wyleżyński. Pomiędzy powinnością oficera a powinnością Polaka”, [w:] Między irredentą a kolaboracją. Ugoda, lojalizm i legalizm; red. A. Szmyt, Olszyn:Uniwersytet Warmińsko-Mazurski 2015, s. 165-180.
↑ abcd Pełniący obowiązki.
↑ Od 25 września sprawował też najwyższą władzę cywilną.
Przypisy |
↑ AlicjaA. Okońska AlicjaA., Marcin Zaleski: malarz Warszawy, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990, s. 48–51, 77, ISBN 83-03-03152-X, OCLC 750943964 .
↑ Stefan Kieniewicz, Andrzej Zahorski, Władysław Zajewski, Trzy powstania narodowe, Warszawa 1992, s. 273.
↑ Stefan Kieniewicz, Andrzej Zahorski, Władysław Zajewski, Trzy powstania narodowe, Warszawa 1992, s. 274.
↑ Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, passim.
↑ Tego dnia poddała się twierdza w Zamościu ostatni punkt oporu powstańców.
↑ Sławomir Węgrzynowicz, Patrioci i zdrajcy. Społeczeństwo Królestwa Polskiego wobec mikołajowskiej polityki Rosji w latach 1846–1856, Kraków 2014, s. 34.
↑ 180 lat temu Watykan potępił powstanie listopadowe (pol.). Wirtualna Polska. [dostęp 2015-02-12].
↑ Za: Pamiętnik Piotra Wysockiego. Warszawa: Redakcja Wydawnictw WAT, 2006, s. 35–36. ISBN 83-89399-34-2.
↑ SewerynS. Goszczyński SewerynS., Noc belwederska, Warszawa 1915 .
↑ Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 89.
↑ Wojciech Górczyk, „Pułkownik Tadeusz Konstanty Wyleżyński. Pomiędzy powinnością oficera a powinnością Polaka”, [w:] Między irredentą a kolaboracją. Ugoda, lojalizm i legalizm; red. A. Szmyt, Olszyn:Uniwersytet Warmińsko-Mazurski 2015, s. 178.
↑ Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 137.
↑ Już 7 grudnia Mikołaj I wydał rozkaz wkroczenia w granice Królestwa Polskiego korpusu gen. Grigorija Rosena.
↑ Franciszka Ramotowska, Władze centralne Powstania Listopadowego 1830/1831 r., w: Archiwum Akt Dawnych w Warszawie, przewodnik po zasobie t. II Epoka porozbiorowa, Warszawa 1998, s. 347.
↑ Władysław Lewandowski 1959 ↓, s. 162.
↑ E. Callier, Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831, Drukarnia Dziennika Poznańskiego, Poznań 1887, s. 1–2.
↑ Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 274. Ludwik Bazylow, Polacy w Petersburgu, 1984, s. 187.
↑ Janusz Szczepański, Społeczeństwo Mazowsza Północnego wobec Powstania Listopadowego, „Rocznik Mazowiecki”, T. 15, 2003, s. 50–51.
↑ Formacje podobne do jegrów, złożone z myśliwych – obytych z odprzodową bronią gwintowaną, umożliwiającą prowadzenie precyzyjnego ognia powyżej 100 m. W ówczesnym wojsku stosowano odprzodową broń gładkolufową np. karabin wz. 1777 i jego rosyjskie wersje np. wz. 1809, w celu szybszego ładowania – zob. ładunek.
↑ Wacław Tokarz Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 231.
↑ Jacek Feduszka, Powstanie Listopadowe na Litwie i Żmudzi, w: Teka Kom. Hist. OL PAN, 2004, 1, s. 110–160; Stefan Kieniewicz, Andrzej Zahorski, Władysław Zajewski, Trzy powstania narodowe, Warszawa 1992, s. 224–229; Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 226–232.
↑ Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 105–107.
↑ Jan Kucharzewski, Od białego do czerwonego caratu, t. I, Warszawa 1998, s. 153.
↑ Jerzy Zdrada, Historia Polski 1795-1914, PWN, Warszawa 2007, s. 192.
↑ Franciszka Ramotowska, Rząd Tymczasowy Królestwa Polskiego (Engla), w: Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie, przewodnik po zasobie, t. II, Epoka porozbiorowa, Warszawa 1998, s. 153.
↑ ab Franciszka Ramotowska, Rząd Tymczasowy Królestwa Polskiego (Engla), w: Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie, przewodnik po zasobie, t. II, Epoka porozbiorowa, Warszawa 1998, s. 152–153.
↑ Solidarność 1830, Niemcy i Polacy po Powstaniu Listopadowym, Warszawa 2005
, s. 159–161.
↑ Ireneusz Ihnatowicz, Andrzej Biernat Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 483.
↑ Encyklopedia PWN – Hauke Maurycy.
↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, Wyd. MON, 1988.
Bibliografia |
- Diariusz sejmu z r.1830-1831. Kraków: M. Rostworowski, 1907.
Wybór źródeł do powstania listopadowego, oprac. J. Dutkiewicz, Wrocław 1957
Powstanie listopadowe 1830-1831. Dzieje wewnętrzne. Militaria. Europa wobec powstania, pod red. W. Zajewskiego, Warszawa 1980
Edmund Callier: Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831..., 1887
- Tomasz Chludziński: Szlakami powstania listopadowego, Warszawa 1985
- Tadeusz Edward Domański: Epoka Powstania Listopadowego, Lublin 2000
- Z. Gołba: Rozwój władz Królestwa Polskiego w okresie powstania listopadowego, Wrocław 1971
- Romuald Kaczmarek: Skoro już – to należało się bić. Powstanie Listopadowe, „Najwyższy Czas!”, 1996, nr 49, s. 21
Stefan Kieniewicz, Andrzej Zahorski, Władysław Zajewski: Trzy powstania narodowe: kościuszkowskie, listopadowe i styczniowe, Warszawa 1994
Andrzej Kijowski: Listopadowy wieczór, Warszawa 1972.- Henryk Kocój, Niemcy a Powstanie Listopadowe, Warszawa 1970
Jerzy Łojek: Szanse powstania listopadowego: rozważania historyczne, Warszawa 1986.
Tomasz Łubieński: Bić się czy nie bić? O polskich powstaniach, wyd. 3, Kraków 1989
Franciszka Ramotowska: Władze Centralne Powstania Listopadowego 1830/1831 r., [w:] Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie. Przewodnik po zasobie, t. 2, Epoka porozbiorowa, pod red. F. Ramotowskiej, Warszawa 1998, s. 337–366.- W. Rostocki: Rola wodzów naczelnych w powstaniu listopadowym. Studium historyczno-prawne, Wrocław 1955
- M. Swędrowski, Portret człowieka zapalczywego. Generał Jan Krukowiecki w powstaniu listopadowym, wyd. Napoleon V, 2013
Marek Tarczyński: Generalicja powstania listopadowego, Warszawa 1980- Feliks Wrotnowski: Powstanie na Wołyniu, Podolu i Ukrainie w roku 1831, Paryż 1837-1838
Xięga Pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830; zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku krzyżem wojskowym „Virtuti Militarii” ozdobionych, 1881- Aleksander Zaborowski: Wojna na Litwie w roku 1831
- Janina Znamirowska: Liryka Powstania Listopadowego Warszawa 1930
- Henryk Żaliński: Stracone szanse: Wielka Emigracja o powstaniu listopadowym. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1982. ISBN 83-11-06829-1.
- Władysław Lewandowski: Uczestnicy powstania listopadowego opowiadają. Warszawa: PZWSZ, 1959.
Linki zewnętrzne |
- Noc Listopadowa, wiersz Bazylego Bukolika
- Powstanie Listopadowe – Wojna niewykorzystanych możliwości – Inne Oblicza Historii
- Powstanie listopadowe – Serwis „Konflikty Zbrojne”
| ||||||||||||||||||||
| |||||||||||
Kontrola autorytatywna (wojna):
GND: 4162722-2
