Michał Kochanowski
| ||
Korwin | ||
Rodzina | Kochanowscy herbu Korwin | |
Data i miejsce urodzenia | 1757 Sandomierz | |
Data i miejsce śmierci | 18 lutego 1832 Warszawa | |
Ojciec | Franciszek Kochanowski | |
Matka | Róża Kowalska | |
Żona | Józefa Wasilewska | |
Dzieci | Bonawentura Kochanowski | |
Odznaczenia | ||
Michał Ambroży Kochanowski herbu Korwin (ur. 1757 w Sandomierzu, zm. 18 lutego 1832 w Warszawie) – poseł na Sejm Czteroletni, członek władz insurekcji kościuszkowskiej, senator-kasztelan i senator-wojewoda Królestwa Polskiego, radca stanu w Radzie Stanu Księstwa Warszawskiego w 1812 roku[1], członek Izby Najwyższej Wojennej i Administracji Publicznej w 1806 roku[2], prezes Izby Administracji Publicznej departamentu warszawskiego w 1808 roku[3], szambelan Stanisława Augusta od 1778.
W latach 1767-1775 kształcił się w Szkole Rycerskiej. Po I rozbiorze Polski podjął nieudaną próbę zasztyletowania marszałka Sejmu Rozbiorowego Adama Ponińskiego. Jako major inżynierów brał udział w wytyczaniu nowej granicy pomiędzy Rzecząpospolitą i Prusami (1774-1782) i pomiędzy Rzecząpospolitą i Rosją (1780-1785). Od 1786 był podwojewodzim radomskim. Był posłem na Sejm Czteroletni z województwa sandomierskiego w 1788 roku[4]. 29 kwietnia 1791 roku przyjął obywatelstwo miejskie na Ratuszu Miasta Warszawy[5]. 2 maja 1791 roku podpisał asekurację, w której zobowiązał się do popierania projektu Ustawy Rządowej[6]. Zwolennik Konstytucji 3 maja, był jednym z założycieli Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. W 1791 odznaczony Orderem Świętego Stanisława.
W 1794 złożył akces do powstania i wszedł do Rady Zastępczej Tymczasowej, obejmując posadę w Wydziale Dyplomatycznym. W Radzie Najwyższej Narodowej został zastępcą radcy, pełnił obowiązki przewodniczącego jej Wydziału Bezpieczeństwa. Jako nadzorujący działania Deputacji Indagacyjnej, badał m.in. materiały zdobyte w czasie insurekcji warszawskiej w ambasadzie rosyjskiej. Kontrolował ponadto Dyrekcję Poczty i więzienia warszawskie. Trzykrotnie prezydował RNN, w tym w czasie szturmu Pragi w dniach 29 października-5 listopada 1794.
Po upadku insurekcji nawiązał kontakt z agencją paryską Franciszka Barssa. W 1797 aresztowany przez policję austriacką w Pradze. Komisja Rządząca 29 września 1807 powierzyła mu stanowisko prezesa Komisji Żywności. 17 sierpnia 1808 mianowany radcą stanu z prawem głosu w Radzie Ministrów Księstwa Warszawskiego. W 1809 w czasie austriackiej okupacji Warszawy ponownie uwięziony. 19 września 1812 odznaczony Orderem Orła Białego. Sprawował tymczasowo urząd ministra spraw wewnętrznych, po nagłej śmierci Jana Łuszczewskiego. W styczniu 1813 mianowany komisarzem do zaopatrzenia armii austriackiej. Na życzenie króla Saksonii Fryderyka Augusta I pozostał w okupowanej przez Rosjan Warszawie, gdzie został członkiem Komisji Centralnej.
W Królestwie Kongresowym mianowany w 1817 senatorem-kasztelanem. Od 28 maja 1831 senator-wojewoda[7]. Wziął udział w sądzie sejmowym, gdzie był zwolennikiem łagodnego wymiaru kary dla podejrzanych o działalność niepodległościową. Po wybuchu powstania listopadowego wszedł w skład Rady Administracyjnej, na krótko został członkiem Rządu Tymczasowego. 25 stycznia 1831 podpisał uchwałę sejmu o detronizacji Mikołaja I. 28 maja wybrany wojewodą. Od 2 lipca prezydował w Senacie, w zastępstwie nieobecnego marszałka.
Był wolnomularzem, mistrzem obrzędów Wielkiego Wschodu Polski (1811-1812), członkiem honorowym loży Świątynia Izis, członkiem najwyższej Loży Kapitularnej (1820).
Przypisy |
↑ Kalendarzyk Polityczny Piiarski Na Rok Przestępny 1812, Warszawa 1812, s. 77.
↑ Barbara Grochulska, Księstwo Warszawskie, Warszawa 1966, s. 52.
↑ Kalendarzyk Polityczny, Chronologiczny i Historyczny na Rok Panski 1808. Z niektoremi dodatkami i Magistraturami kraiowemi, Warszawa, s. 85.
↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 316.
↑ Leon Potocki, Wincenty Wilczek i pięciu jego synów, dwa tomy w jednym, Poznań 1859, s. 143.
↑ Bronisław Dembiński, W przededniu 3-maja 1791 roku, w: Tygodnik Ilustrowany, nr 1 13 stycznia 1906 roku, s. 10.
↑ Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 478.
|
|
|
|
|
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
ISNI: 0000 0004 0153 3431
VIAF: 296250802
- WorldCat