Rękopis






Pierwsza strona rękopisu Pana Tadeusza


Rękopis, in. manuskrypt (z łac. manuscriptum 'rękopis' od manus 'ręka' i scriptum 'rzecz napisana' od scribere 'rysować, pisać')[1] – zapisany odręcznie tekst, w odróżnieniu od powielanego mechanicznie. Termin stosowany zwykle w odniesieniu do zabytkowych książek lub dokumentów pochodzących z okresu przed upowszechnieniem się druku. W takim rozumieniu każdy rękopis jest dziełem niepowtarzalnym o indywidualnych cechach. W szerszym znaczeniu, rękopis to każdy tekst zapisywany ręcznie za pomocą np. ołówka, atramentu, tuszu.


Najdawniejsze rękopisy to:



  • inskrypcje na kamieniu np. z kultury Vinča od 7500 lat temu.

  • na tabliczkach glinianych

  • chińskie na skorupach żółwia lub ryte w metalu, jak np. Miedziany Zwój

  • egipskie na zwojach papirusowych

  • skóra zwierzęca (tak zwany pergamin).


W średniowieczu powielaniem rękopisów, zwanych manuskryptami, zajmowali się przede wszystkim mnisi. Zapoczątkował to w VI wieku rzymski polityk, historyk i filozof Kasjodor fundując klasztor w Vivarium.


Ważne rękopisy średniowieczne i nowożytne, przede wszystkim cenne księgi i dokumenty, często zdobiono iluminacjami. Najstarsze europejskie rękopisy iluminowane pochodzą z VIII w., w Polsce z XI w. Przykłady polskich zabytków tego typu to m.in. Ewangeliarz gnieźnieński, Złoty kodeks pułtuski (Ewangeliarz płocki), Sakramentarz tyniecki, Kazania świętokrzyskie.



Przypisy |




  1. Słownik Wyrazów Obcych



Zobacz też |







  • Na prawach rękopisu

  • Autograf

  • Oprawa złotnicza









這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Shark

Wiciokrzew