Główna Komenda Batalionów Celnych Ministerstwo Skarbu
Multimedia w Wikimedia Commons
Szkic rozmieszczenia 18 batalionu celnego „Rawicz”
18 Batalion Celny – jednostka organizacyjna formacji granicznych II Rzeczypospolitej.
Spis treści
1Formowanie i zmiany organizacyjne
2Służba celna
3Kadra batalionu
4Struktura organizacyjna
5Przypisy
6Bibliografia
Formowanie i zmiany organizacyjne |
Na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych nr 3046/Org z dnia 24 marca 1921 roku w miejsce batalionów wartowniczych i batalionów etapowych utworzone zostały bataliony celne. 18 batalion celny powstał w granicach DOG Poznań, a zorganizowano go na bazie 5/VII batalionu wartowniczego[2]. Etat batalionu wynosił 14 oficerów i 600 szeregowych[3]. Podlegał Komendzie Głównej Batalionów Celnych, a pod względem politycznym Ministrowi Spraw Wewnętrznych[4].
Mimo że batalion był w całym tego słowa znaczeniu oddziałem wojskowym, nie wchodził on w skład pokojowego etatu armii. Uniemożliwiało to uzupełnianie z normalnego poboru rekruta. Ministerstwo Spraw Wojskowych zarówno przy ich formowaniu, jak i uzupełnianiu przydzielało mu często żołnierzy podlegających zwolnieniu, oficerów rezerwy oraz szeregowców i oficerów zakwalifikowanych przez dowództwa okręgów generalnych jako nie nadających się do dalszej służby wojskowej[5]. Rozkazem tajnym nr 10 z 7 października 1921 roku Komendant Główny Batalionów Celnych nakazał likwidację batalionów nr 14., 17. i 18[6]. W myśl tego rozkazu 18 batalion celny miał przekazać swoją 1 kompanię do 19 batalionu celnego w Cieszynie, 2 kompanię do 7 batalionu celnego w Żywcu, 3 kompanię do 8 batalionu celnego w Nowym Sączu, a 4 kompanię do 6 batalionu celnego w Sanoku[7]. W dniu 28 października wszystkie kompanie rozformowywanych batalionów winny odejść do miejsc nowego przeznaczenia[8].
Na terenie Wielkopolski batalion pełnił służbę do jesieni 1921 roku. Z dniem 23 października 1921 roku odcinek granicy ochraniany przez batalion został przekazany odpowiednim komórkom organizacyjnym Straży Celnej[9].
Służba celna |
17 maja 1921 roku Główna Komenda Batalionów Celnych zarządziła zmiany dyslokacyjne batalionów. 3 batalion celny miał ochraniać odcinek granicy od Kłody do Bogdaja (droga do Bonikowa przez Bogdaj do Chajdan). Sztab batalionu rozlokowany miał być w Rawiczu[10].
Odcinek batalionowy podzielony był na cztery pododcinki, które obsadzały kompanie wystawiające posterunki i patrole. Posterunki wystawiano wzdłuż linii granicznej w taki sposób, by mogły się nawzajem widzieć w dzień[11]. W tym zakresie batalion współpracował z posterunkami i patrolami Policji Państwowej. Współpraca polegała na tym, że te pierwsze wystawiały wzdłuż linii granicznej stale posterunki i patrole, natomiast policja tworzyła je w głębi strefy, poza linią graniczną. W zakresie ochrony granicy batalion podlegał staroście[12].
Sąsiednie bataliony
17 batalion celny w Lesznie ⇔ 14 batalion celny w Laskach – VI 1921[13]
Kadra batalionu |
Dowódcy batalionu
stopień
imię i nazwisko
okres pełnienia służby
kolejne stanowisko
por.
Kazimierz Kasprzak[1]
VI – X 1921[14]
Struktura organizacyjna |
OdeB 18 batalionu celnego w Odolanowie na dzień 1 czerwca 1921[14]
kompanie
1. Trębaczów
2. Chojnik
3. Sulmierzyce
4. Szkaradowo
dowódcy
por. Chudziak
por. Komorski
por. Hęćka
por. Kowalewski
placówki
Słupia
Konradów
Zduny
Dębno Polskie
Koza Wielka
Cieszyn
Borownica
fw. Krystynki
Miechów
Piła
Polski Ujazd
Wydawy
leśniczówka
Kocina
Sulmierzyce (strzelnica)
Łąkta
Zbyczyna
Pawłów
Sulmierzyce (młyn)
Zielony Jeleń
Drożki
Kąty Śląskie
Uciechów
Biały Kał
Rychtal
Niwki
Smugi
Zaorle
Witnia
Bogdaj
Katarzynowo
Rybin
Możdżanów
Ostoje
Frużów
Jeziora
Pisarzowice
Żbiki
Zaborowo
Żydowski Bród
Ruda
Rochy
Zduny
OdeB 18 batalionu celnego w Rawiczu na dzień 1 lipca 1921[14]
kompanie
1. Bojanowo
2. Odolanów
3. Jutrosin
4. Słupia
dowódcy
por. Chudziak
por. Meler
por. Hęćka
por. Kowalewski
placówki
Jabłonna
Zduny cukrownia
Ostoje
Dębno
Szlemzdrowo
Zduny
Jeziora
Krystjanki
Trzebosz
Borownica
Żbiki
Wydawy
Pakówka
Ujazd-Polski
Zaborowo
Łąkta
Izbice
Sulmierzyce-Błonie
Żydowski Bród
Zielony Jeleń
Żelice
Sulmierzyce-Wiatrak
Ruda
Biały Kał
Masłów
Uciechów
Rochy
Zaorle
Warszawianka
Katarzynowo
Kruty
OdeB 18 bc w Rawiczu na dzień 1 października 1921[14]
kompanie
1. Bojanowo
2. Odolanów
3. Jutrosin
4. Pakosław
dowódcy
por. Celmer
por. Hęćka
por. Chudziak
ppor. Adamski
placówki
Jabłonna
Zduny cukrownia
Ostoje
Kąty
Szlemzdzowo
Zduny miasto
Stasin
Dębno
Trzebosz
Borownica
Żbiki
Krystjanki
Pakówka
Ujazd-Polski
Zaborów
Wydawy
Izbice
Sulmierzyce-Błonie
Żydowskie Brody
Łąkta
Żelice
Sulmierzyce-Wiatrak
Ruda
Zielony Jeleń
Masłowo
Uciechów
Rochy
Biały Kał
Warszawianka
Smugi
Zaorle
Bogdaj
Zaorle Dwór
Przypisy |
↑ abcPrengel-Boczkowska 2009 ↓, s. 13.
↑Dominiczak 1975 ↓, s. 124.
↑Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 24.
↑Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 25.
↑Dominiczak 1992 ↓, s. 75.
↑Polak 1999 ↓, s. 18.
↑Polak 1999 ↓, s. 19.
↑Polak 1999 ↓, s. 20.
↑Meldunki dowództwa 17 bc ↓, s. 1.
↑Materiały dotyczące dyslokacji 3 bc ↓, s. 4.
↑Dominiczak 1992 ↓, s. 72.
↑Dominiczak 1992 ↓, s. 73.
↑WIG – mapa operacyjna Polski 1:300 000 ↓.
↑ abcdOdeB batalionów celnych ↓, s. 18bc.
Bibliografia |
Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
Henryk Dominiczak: Granica polsko–niemiecka 1919–1939. Z dziejów formacji granicznych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne. Dokumenty organizacyjne. Wybór źródeł. T.1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-84-6.
Teresa Prengel-Boczkowska. Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Bataliony Celne”. , 2009. Szczecin: Archiwum Straży Granicznej.
Ordre de Bataille batalionów celnych od numeru 1 do 19 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Zarządzenia i wytyczne Ministerstwa Skarbu, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Głównej Komendy Batalionów Celnych dotyczące organizacji, reorganizacji i luzowania Batalionów Celnych → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Przejmowanie odcinków granicznych przez Straż Celną. Meldunki dowództwa 17 batalionu celnego → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
. Materiały dotyczące dyslokacji 3 batalionu celnego. Wytyczne władz zwierzchnich. Wykazy rozlokowania jednostek. → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
p•d•e
Formacje graniczne II Rzeczypospolitej
Straż Graniczna (1918–1919)
1 p SG •
2 p SG •
1 d SG •
2 d SG •
3 d SG •
4 d SG
Wojskowa Straż Graniczna
Inspektorat WSG •
1 p WSG •
2 p WSG •
3 p WSG •
4 p WSG •
5 p WSG •
6 p WSG •
1 d WSG •
2 d WSG •
3 d WSG
Strzelcy Graniczni
Dowództwo Strzelców Granicznych •
1 p StG •
2 p StG •
3 p StG •
4 p StG •
5 p StG •
6 p StG •
9 p StG •
10 p StG •
11 p StG •
1 sd StG
I Wbe •
II Wbe •
III Wbe •
IV Wbe •
V Wbe •
VII Wbe •
I Kbe •
II Kbe •
III Kbe •
IV Kbe •
I Krbe •
II Krbe •
III Krbe •
IV Krbe •
V Krbe •
I Lbe •
II Lbe •
III Lbe •
IV Lbe •
V Lbe •
VI Lbe •
VII Lbe •
I Lwbe •
II Lwbe •
III Lwbe •
IV Lwbe •
V Lwbe •
VI Lwbe •
II Łbe •
III Łbe •
IV Łbe •
V Łbe •
VI Łbe •
I Pbe •
II Pbe •
III Pbe •
IVPbe •
V Pbe •
I LBbe •
II LBbe •
III LBbe •
IV LBbe
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No. built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]