I Poznański batalion etapowy – oddział wojsk wartowniczych i etapowych w okresie II Rzeczypospolitej pełniący między innymi służbę ochronną na granicy polsko-sowieckiej.
Spis treści
1Formowanie i zmiany organizacyjne
2Służba kordonowa
3Dowódcy batalionu
4Uwagi
5Przypisy
6Bibliografia
Formowanie i zmiany organizacyjne |
I Poznański batalion etapowy sformowany został 20 października 1919 jako batalion polowy Okręgu Wojskowego nr I Gniezno. I i II batalion garnizonowy wydzielił 470 żołnierzy, a na dowódcę wyznaczono ppor. Szymona Wachowiaka z 59 pułku piechoty. W początkowym okresie batalion używał też nazw: I Wielkopolski batalion etapowy lub I batalion etapowy 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich[1].
Do batalionu wcielono żołnierzy starszych wiekiem i o słabszej kondycji fizycznej. Oficerowie i podoficerowie nie mieli większego doświadczenia bojowego. Batalion nie posiadał broni ciężkiej, a broń indywidualną żołnierzy stanowiły stare karabiny różnych wzorów z niewielką ilością amunicji[2].
We wrześniu 1919 roku dowództwo batalionu stacjonowało w Mińsku[3]. Wg Ochała 14 listopada 1919 batalion przydzielono do dyspozycji frontu litewsko-białoruskiego w Lidzie. 19 listopada wyjechał do Lidy, a tam podporządkowany został Dowództwu Okręgu Etapowego Mińsk. Od 27 listopada 1919 batalion pełnił służbę garnizonową, wartowniczą oraz prowadził ekspedycje karne i rozbrajał ludność w grupie kpt. Górskiego[1]. Wiosną 1920 batalion podlegał nadal DOE „Mińsk”[4]. We wrześniu batalion wchodził w skład IVa Brygady Etapowej. Stacjonował w Białej Podlaskiej przy Dowództwie Powiatu Etapowego Biała. Stan baonu wynosił wówczas 2 oficerów i 271 szeregowców[5]. W październiku 1920 zreorganizowano brygady etapowe 4 Armii. Batalion wszedł w podporządkowanie dowódcy IVb Brygady Etapowej[6].
W lutym 1921 bataliony etapowe przejęły ochronę granicy polsko-rosyjskiej[7]. Początkowo pełniły ją na linii kordonowej, a w maju zostały przesunięte bezpośrednio na linię graniczną z zadaniem zamknięcia wszystkich dróg, przejść i mostów[8].
W 1921 bataliony etapowe ochraniające granicę przekształcono w bataliony celne[9].
Służba kordonowa |
Wiosną 1920 batalion otrzymał uzupełnienie. 27 maja 1920 część batalionu przydzielona została na II linię bojową na odcinku Ihumeń-Puchowica. 10 lipca batalion rozpoczął odwrót.Część batalionu ze Stołpc, przez Baranowicze została skierowana do Wołkowyska. Dowództwo i tabory maszerowały pieszo przez Mir i Słonim na Białystok. 21 lipca batalion podjął walkę z rosyjskim podjazdem. Następnie kontynuował odwrót przez Sokółkę, Zambrów, Komorowo do Serocka, a tam, wspólnie ze szwadronem 6 pułku Strzelców Granicznych obsadził przyczółek mostowy Wierzbica. następnie wycofał się do Zegrza celem reorganizacji.
4 września zszedł z przyczółka i został skierowany do punktu zbornego batalionów etapowych w Łukowie. 8 września został przydzielony do Dowództwa Powiatu Etapowego „Biała Podlaska". 3 października został przesunięty do Wołkowyska do zabezpieczenia linii kolejowych Mosty-Wołkowysk-Zelwa. 15 października przydzielony został do DPE „Pińsk". Podczas marszu na trasie: Izabelin, Podorsk, Kossow, Iwaczewica, Ozapie, Łogiszyn batalion prowadził działania przeciwko bandom oraz wystawiał stację etapową Łogiszyn. Od 26 października stacjonował w Pińsku[10]. 14 marca 1921 batalion otrzymał zadanie przegrupować się do Łunińca[11]. Od 22 do 31 maja w ramach DOK „Baranowicze" obsadzał pododcinek kordonowy nr 6, od rzeki Morocz do Słucza. Dowództwo, 1. i 2 kompania stacjonowały w Mikaszewiczach, 3 kompania w Maleszewie, 4 kompania w Leninie. Następnie batalion służył jako osłona Stacji Kontrolnej „Mikaszewicze" od Wieliczkowicz do rzeki Stwigi. Tu został zluzowany przez 33 Batalion Celny[10].
Z końcem lipca 1921 batalion przeszedł do ochrony granicy na Suwalszczyźnie. Dowództwo batalionu i 1. kompanię rozlokowano w Suwałkach. 31 sierpnia zlikwidowano 4. kompanię, a jej żołnierze zostali przydzieleni do 2. i 3 kompanii etapowej. Te ostatnie w następnych dniach przejęły ochronę linii kordonowej od Szlinokiemia do Rakówka. Kompanie etapowe zluzowały stacjonujące tam dwie kompanie I/24 pułku piechoty[12]
Dowódcy batalionu |
ppor. / por. piech. Szymon Wachowiak[a] (1919 – VII 1921[12])
Uwagi |
↑Szymon Wachowiak urodził się 27 października 1896 roku. W czerwcu 1921 roku pełnił służbę w I Poznańskim Batalionie Etapowym, a jego oddziałem macierzystym był nadal 59 pp. Zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W rezerwie był przydzielony do 59 pp[13][14]
Przypisy |
↑ abOchał 2017 ↓, s. 152.
↑Odziemkowski 2013 ↓, s. 28.
↑Odziemkowski 2013 ↓, s. 29.
↑Odziemkowski 2013 ↓, s. 30.
↑L. 3300/IV.Adj. ↓.
↑Rozkaz organizacyjny DOE 4 A ↓, s. 2.
↑Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 22.
↑Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 23.
↑Dominiczak 1992 ↓, s. 64.
↑ abOchał 2017 ↓, s. 153.
↑odpis rozkazu Dowództwa 4 A ↓, s. 45.
↑ abOchał 2017 ↓, s. 92.
↑Spis oficerów 1921 ↓, s. 181, 930.
↑Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 294, 517.
Bibliografia |
Obsada personalna i dyslokacja oddziałów DOE. Załącznik nr 4 do rozkazu materialnego nr 9 Dowództwa 4 Armii. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
Artur Ochał: Na litewskiej rubieży Brygada KOP Grodno (1929-1939). Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2017. ISBN 978-83-8098-148-5.
Jerzy Prochwicz, Zbigniew Kępa. ABC formacji granicznych II Rzeczypospolitej. „Problemy Ochrony Granic”. 24, 2003. Ketrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej. ISSN 1505-1757.
Janusz Odziemkowski. Organizacja i ochrona zaplecza wojsk polskich na Litwie i Białorusi (luty 1919-lipiec 1920). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (246), 2014. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
Janusz Odziemkowski. Użycie batalionów etapowych i wartowniczych wojsk polskich w walkach w Galicji, na Wołyniu i Lubelszczyźnie, 11 lipca-1 września 1920 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (249), 2013. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
Rozkaz organizacyjny Dowództwa Okręgu Etapowego 4 Armii → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin
p•d•e
Wojska Wartownicze i Etapowe II Rzeczypospolitej
Bataliony Wartownicze
1/I
2/I
3/I
4/I
5/I
6/I
7/I
1/II
2/II
3/II
4/II
5/II
6/II
7/II
1/III
2/III
3/III
4/III
5/III
6/III
1/IV
2/IV
3/IV
4/IV
5/IV
6/IV
7/IV
1/V
2/V
3/V
4/V
5/V
6/V
7/V
8/V
1/VI
2/VI
3/VI
4/VI
5/VI
6/VI
7/VI
8/VI
1/VII
2/VII
3/VII
4/VII
5/VII
6/VII
7/VII
8/VII
1/VIII
2/VIII
3/VIII
4/VIII
1/IX
2/IX
3/IX
4/IX
Brygady etapowe
II BE
IVa BE
IVb BE
IVc BE
Bataliony etapowe
I Warszawski
II Warszawski
III Warszawski
IV Warszawski
V Warszawski
VII Warszawski
I Kielecki
II Kielecki
III Kielecki
IV Kielecki
I Krakowski
II Krakowski
III Krakowski
IV Krakowski
V Krakowski
I Lubelski
II Lubelski
III Lubelski
IV Lubelski
V Lubelski
VI Lubelski
VII Lubelski
I Lwowski
II Lwowski
III Lwowski
IV Lwowski
V Lwowski
VI Lwowski
I Łódzki
II Łódzki
III Łódzki
IV Łódzki
V Łódzki
VI Łódzki
I Poznański
II Poznański
III Poznański
IV Poznański
V Poznański
I Litewsko-Białoruski
II Litewsko-Białoruski
III Litewsko-Białoruski
IV Litewsko-Białoruski
Bataliony zapasowe
I
II
III
IV
V
VI
VII
VIII
IX
Formacje ochotnicze
201 Baon
Baon Inwalidzki
Ochotniczy Baon w Krakowie
Harcerski Oddział w Krakowie
p•d•e
Formacje graniczne II Rzeczypospolitej
Straż Graniczna (1918–1919)
1 p SG •
2 p SG •
1 d SG •
2 d SG •
3 d SG •
4 d SG
Wojskowa Straż Graniczna
Inspektorat WSG •
1 p WSG •
2 p WSG •
3 p WSG •
4 p WSG •
5 p WSG •
6 p WSG •
1 d WSG •
2 d WSG •
3 d WSG
Strzelcy Graniczni
Dowództwo Strzelców Granicznych •
1 p StG •
2 p StG •
3 p StG •
4 p StG •
5 p StG •
6 p StG •
9 p StG •
10 p StG •
11 p StG •
1 sd StG
I Wbe •
II Wbe •
III Wbe •
IV Wbe •
V Wbe •
VII Wbe •
I Kbe •
II Kbe •
III Kbe •
IV Kbe •
I Krbe •
II Krbe •
III Krbe •
IV Krbe •
V Krbe •
I Lbe •
II Lbe •
III Lbe •
IV Lbe •
V Lbe •
VI Lbe •
VII Lbe •
I Lwbe •
II Lwbe •
III Lwbe •
IV Lwbe •
V Lwbe •
VI Lwbe •
II Łbe •
III Łbe •
IV Łbe •
V Łbe •
VI Łbe •
I Pbe •
II Pbe •
III Pbe •
IVPbe •
V Pbe •
I LBbe •
II LBbe •
III LBbe •
IV LBbe
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No. built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
II Rzeczpospolita
