Lipa
| ||
Morfologia (lipa drobnolistna) | ||
Systematyka[1] | ||
Domena | eukarionty | |
Królestwo | rośliny | |
Klad | rośliny naczyniowe | |
Klad | rośliny nasienne | |
Klasa | okrytonasienne | |
Klad | różowe | |
Rząd | ślazowce | |
Rodzina | ślazowate | |
Rodzaj | lipa | |
Nazwa systematyczna | ||
Tilia L. Sp. Pl. 514. 1753 |
Lipa (Tilia) – rodzaj długowiecznych drzew należący do podrodziny lipowatych. Rosną w umiarkowanej strefie półkuli północnej. Zalicza się do niego ok. 30 gatunków. Gatunkiem typowym jest Tilia europaea L.[2]
Spis treści
1 Morfologia
2 Biologia
3 Systematyka
4 Zastosowanie
5 Lipa w kulturze
6 Przypisy
7 Bibliografia
Morfologia |
- Pień
- Czasami z odrostami u podstawy, stosunkowo krótki, przeważnie prosty, u starszych okazów bardzo gruby.
- Kora
- Ciemnoszara lub szarobrunatna, z biegnącymi wzdłuż spękaniami i sieciowato rozgałęzionymi listewkami, jednak niezbyt grubo i głęboko rzeźbiona.
- Pąki
- Z dwoma lub trzema łuskami mogą być bardzo różnej wielkości, podłużnie owalne, z przodu zaokrąglone.
- Liście
- Pojedyncze, skrętoległe, sercowate, u nasady często lekko asymetryczne. Brzegi karbowano-piłkowane.
- Kwiaty
- Obupłciowe, żółte lub białe, zebrane w baldachogrona lub dwuramienne wierzchotki. Do osadki kwiatostanu przyrośnięta jest podłużna podsadka. Płatków korony i działek kielicha po 5, słupek 1, pręciki liczne. U części gatunków występują płonne pręciki, tzw. prątniczki.
- Owoc
- 1–3 nasienny orzeszek.
Biologia |
Rośliny wieloletnie. Są to drzewa dość długowieczne. W Polsce najbardziej okazałe drzewa tego rodzaju rosną w miejscowości Cielętniki (gmina Dąbrowa Zielona, woj. śląskie) – obwód 922 cm (2007)[3] oraz Siemkowice (woj. łódzkie) – obwód 716 cm (2012)[4].
Kwiaty są zwykle pachnące i miododajne.
Systematyka |
- Pozycja systematyczna według APweb (aktualizowany system system APG III z 2009)
Należy do podrodziny Tilioideae, rodziny ślazowatych Malvaceae, rzędu ślazowców, kladu różowych (rosids) w obrębie okrytonasiennych (Magnoliophyta )[1][5].
- Pozycja w systemie Reveala (1993–1999)
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa ukęślowe (Dilleniidae Takht. ex Reveal & Tahkt.), nadrząd Malvanae Takht., rząd ślazowce (Malvales Dumort.), podrząd Tiliineae Rchb., rodzina lipowate (Tiliaceae Juss.), podrodzina Tilioideae Arn., plemię Tilieae Bartl., podplemię Tiliinae A, Dumont., rodzaj lipa (Tila L.)[6].
- Gatunki dziko rosnące w Polsce
lipa drobnolistna (Tilia cordata Mill.),
lipa szerokolistna (Tilia platyphyllos Scop.)
- Gatunki uprawiane (wybór)[7]
lipa amerykańska (Tilia americana L.)
lipa holenderska (Tilia ×europaea L.)
lipa japońska (Tilia japonica (Miq.) Simonk.)
lipa wonna ( Tilia insularis Nakai)
lipa krymska (Tilia ×euchlora K. Koch)
lipa mongolska (Tilia mongolica Maxim.)
lipa srebrzysta (Tilia tomentosa Moench)
Zastosowanie |
Rośliny ozdobne – często sadzone w parkach, jako drzewa alejowe, przy kościołach.
Drewno cenne, miękkie, łatwe w obróbce, stosowane w rzeźbiarstwie, snycerstwie, do wyrobu instrumentów muzycznych.- Cenna roślina miododajna.
- Drewno lipy było uznawane przez Indian Ameryki Północnej za najlepsze drewno do ługowania (procesu moczenia niektórych roślin w roztworze popiołu drzewa liściastego w celu wytrącenia szkodliwych substancji).
Rośliny lecznicze:
Surowiec zielarski: Kwiatostan (lipa drobnolistna i lipa szerokolistna), do leczenia dawniej używano nie tylko kwiatów lecz również kory i liści. Kwiatostan zawiera ponad 20 flawonoidów, fitosterole, terpeny, garbniki, pektyny, olejek eteryczny, kwasy organiczne, sole mineralne, witaminę C i PP.- Działanie: Napar z kwiatów lipy działa napotnie i przeciwgorączkowo, moczopędnie, sokopędnie, uspokajająco oraz przeciwskurczowo. Łagodzi także kaszel.
Lipa w kulturze |
- Lipa uznawana jest za narodową roślinę Czechów (pojawia się na fladze prezydenckiej), Słowaków, Słoweńców (nieoficjalna waluta Słowenii z lat 1989–1990), Serbów Łużyckich (m.in. w logo organizacji Domowina). W Chorwacji zdawkowa jednostka monetarna nosi nazwę lipa.
- Liść lipowy był także w okresie międzywojennym symbolem polskiej mniejszości w Niemczech używanym przez Związek Polaków w Niemczech. W latach 1924–1939 był elementem znaku młodzieży polskiej w Niemczech.
- Lipa była opisywana przez wielu poetów i pisarzy. Najcudowniejszą z naszych lip, opisał Jan Kochanowski we fraszce Na lipę. Juliusz Słowacki w swej „Podróży na Wschód”, myśląc z tęsknotą o Polsce, wyznaje: „Lubiłem lipę, co nad sławnym Janem”. Maria Konopnicka, znakomita znawczyni chłopskich obyczajów pisała: „Kołysz mi się kołysz, kołysko lipowa! Niechaj cię, Jasieńcu Pan Jezus zachowa!”.
- Ślady uwielbienia lipy przetrwały do dziś w nazwach niektórych miejscowości – Święta Lipa, Świętolipie, Święte Lipy... a wieś Święta Lipka (na granicy Warmii i Mazur, nad jeziorem Dejnowo) jeszcze długo po przyjęciu chrześcijaństwa słynęła jako przybytek pogańskich bogów. Dawni Słowianie wierzyli[8], że lipa ochrania przed piorunami a dotknięcie jej pnia uzdrawia. W mitologii rzymskiej drzewo to poświęcone było bogini Wenus.
- Nazwa miesiąca lipca pochodzi od kwitnących wówczas lip.
- W gminie Lipnica Murowana tradycyjnymi wyrobami są miód lipowy oraz herbata z kwiatów lipy "Lipnicka lipina"[9] (która została wpisana w 2014 r. na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi).
Przypisy |
↑ ab Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-02-19].
↑ Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-04-03].
↑ Program Ochrony Środowiska dla Gminy Dąbrowa Zielona (pol.). Gmina Dąbrowa Zielona. [dostęp 2013-02-05].
↑ Przyroda (pol.). W: Portal Gminy Siemkowice [on-line]. [dostęp 2013-02-05].
↑ United States Department of Agriculture Agricultural Research Service: Family: Malvaceae Juss. (ang.). Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-02-19].
↑ Crescent Bloom: Systematyka rodzaju Tilia (ang.). The Compleat Botanica. [dostęp 2009-04-03].
↑ Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 3-8331-1916-0.
↑ Praca zbiorowa: Oxford – Wielka Historia Świata. Cywilizacje Europy. Anglia – Słowianie. Cywilizacje Australii i Oceanii. Papuasi. T. 13. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 72. ISBN 83-7425-368-1.
↑ Stowarzyszenie "Na Śliwkowym Szlaku", www.nasliwkowymszlaku.pl [dostęp 2018-01-18] (pol.).
Bibliografia |
- Bugała W. 1991. Drzewa i krzewy dla terenów zieleni. PWRiL, Warszawa. ISBN 83-09-00013-8
- W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.
- Anna Mazerant-Leszkowska: Mała księga ziół. Warszawa: Inst. Wyd. Zw. Zawodowych, 1990. ISBN 83-202-0810-6.
- Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Kontrola autorytatywna (takson):
LCCN: sh85077148
GND: 4035786-7
BnF: 12517636v
- WorldCat