Turówka leśna
| ||
 Turówka leśna (po prawej) | ||
Systematyka[1] | ||
Domena | eukarionty | |
Królestwo | rośliny | |
Klad | rośliny naczyniowe | |
Klad | rośliny nasienne | |
Klasa | okrytonasienne | |
Klad | jednoliścienne | |
Rząd | wiechlinowce | |
Rodzina | wiechlinowate | |
Rodzaj | turówka | |
Gatunek | turówka leśna | |
Nazwa systematyczna | ||
Hierochloë australis (Schrad.) Roem. & Schult. | ||
Synonimy | ||
Hierochloë australis Roem. & Schult. | ||
Turówka leśna w ogrodzie botanicznym w Helsinkach
Turówka leśna (Hierochloë australis (Schrad.) Roem. & Schult.) – gatunek trawy z rodziny wiechlinowatych. Występuje w Europie, w Polsce objęty ochroną.
Spis treści
1 Rozmieszczenie geograficzne
2 Morfologia
3 Biologia i ekologia
4 Zagrożenia i ochrona
5 Przypisy
Rozmieszczenie geograficzne |
Występuje w Europie od Finlandii na północy po Włochy na południu[2]. W Polsce rośnie głównie na wschód od linii Wisły[3].
Morfologia |
- Pokrój
- Trawa luźnokępkowa.
Łodyga- Cienkie źdźbło do 60 cm wysokości.
Liście- Górne liście bez blaszek.
Kwiaty- Zebrane w 3-kwiatowe kłoski, te z kolei zebrane w wiechę. Oś pod kłoskami zgrubiała, owłosiona. Plewy tępe. W każdym kłosku znajdują się 2 dolne kwiaty pręcikowe oraz jeden kwiat słupkowy. Plewka dolna drugiego kwiatu pręcikowego ma na grzbiecie brunatną, skręconą i zgiętą ość[4].
Biologia i ekologia |
Bylina, hemikryptofit. Kwitnie w kwietniu i maju, jest wiatropylna. Rośnie w lasach, najczęściej w borach mieszanych, dąbrowach acydofilnych i borach sosnowych. Spotykana także w grądach, buczynie pomorskiej i świetlistej dąbrowie. Liczebność populacji dochodzi zwykle do kilkudziesięciu osobników[5].
Zagrożenia i ochrona |
Od 1983 roku roślina jest objęta w Polsce częściową ochroną gatunkową[6]. W 2014 r. status ochronny został utrzymany w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin[7].
Umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006, 2016) w grupie gatunków narażonych na wyginięcie (kategoria zagrożenia: VU)[8][9]. Główne zagrożenie stanowi masowy zbiór roślin na potrzeby przemysłu spirytusowego, co w skrajnych przypadkach prowadzi do zaniku stanowisk. Część stanowisk znajduje się na obszarach chronionych, m.in. w parkach narodowych Białowieskim, Wigierskim, Poleskim i Roztoczańskim oraz w rezerwatach Jar Rzeki Raduni czy Zegrze[5].
Przypisy |
↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2011-01-03].
↑ Hierochloe australis na eMonocot [dostęp 2013-12-02].
↑ Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, AdamA. Zając (red.) i inni, Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957 .
↑ W. Szafer, S. Kulczyński, B. Pawłowski. Rośliny polskie. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1969.
↑ ab Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2006, s. 360. ISBN 83-7073-444-8.
↑ Rozporządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 30 kwietnia 1983 r. w sprawie wprowadzenia gatunkowej ochrony roślin (Dz.U. z 1983 r. nr 27, poz. 134).
↑ Dz.U. z 2014 r. nr 0, poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin.
↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
