Chlorek glinu


























































Chlorek glinu



Niepodpisana grafika związku chemicznego; prawdopodobnie struktura chemiczna bądź trójwymiarowy model cząsteczki


Próbki AlCl3·6H2O ([Al(H2O)6]Cl3)
Próbki AlCl3·6H2O ([Al(H2O)6]Cl3)












Ogólne informacje
Wzór sumaryczny
 AlCl3

Masa molowa
 133,34 g/mol
Wygląd
 białe lub żółte ciało stałe
Identyfikacja

Numer CAS
7446-70-0
7784-13-6 (heksahydrat)

PubChem
 24012[1]


















































































Podobne związki
Inne aniony
trichlorek boru
chlorek magnezu
chlorek indu(III)
Inne kationy
fluorek glinu
bromek glinu
jodek glinu
Podobne związki
chlorek żelaza(III), fluorek boru
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Klasyfikacja medyczna

ATC
D10 AX01





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons


Chlorek glinu, AlCl3 – nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu solnego i glinu. Jest białym ciałem stałym[8] (produkty handlowe mogą mieć zabarwienie żółte[3]). Związek bezwodny dymi na powietrzu z powodu hydrolizy spowodowanej parą wodną. Jest kwasem Lewisa i stosowany jest głównie jako katalizator w reakcji Friedla-Craftsa[5].




Spis treści






  • 1 Struktura


  • 2 Otrzymywanie


  • 3 Właściwości fizyczne


  • 4 Właściwości chemiczne


  • 5 Zastosowanie


  • 6 Przypisy





Struktura |


W stanie stałym chlorek glinu ma budowę krystaliczną o strukturze warstwowej, w której glin ma liczbę koordynacyjną 6[5]. W stanie ciekłym i gazowym (poniżej 400 °C) jest dimerem, Al2Cl6, zaś w wysokiej temperaturze przyjmuje formę monomeru, AlCl3 (forma wyłączna powyżej 800 °C)[4].




Trójwymiarowe struktury chlorku glinu




Heksahydrat ma charakter soli kompleksowej [Al(H2O)6]Cl3[9].



Otrzymywanie |


Bezwodny chlorek glinu otrzymuje się m.in. w reakcji glinu z chlorem lub chlorowodorem[10]:



2Al + 3Cl2 → 2AlCl3 (podstawowa metoda przemysłowa)[4]

2Al + 6HCl → 2AlCl3 + 3H2


Inną metodą przemysłową jest chlorowanie tlenku glinu mieszaniną chloru i tlenku węgla[4].


Heksahydrat można uzyskać rozpuszczając tlenek glinu w kwasie solnym, a w formie krystalicznej – przepuszczając HCl przez nasycony roztwór związku[4].



Właściwości fizyczne |


Chlorek glinu przy ogrzewaniu pod normalnym ciśnieniem sublimuje przy 180 °C. Pod zwiększonym ciśnieniem topi się w temperaturze ok. 192 °C, czemu towarzyszy gwałtowny spadek przewodnictwa elektrycznego i wzrost objętości o 85%. Wynika to ze zmiany struktury podczas przemiany fazowej[5][9].



Właściwości chemiczne |


Chlorek glinu reaguje bardzo gwałtownie z wodą tworząc heksahydrat, AlCl3·6H2O, hydrolizujący do tlenochlorku glinu, AlClO, i kwasu solnego, w wyniku czego roztwór ma charakter silnie kwasowy[4]. Ogrzewanie heksahydratu prowadzi do wydzielenia chlorowodoru, pary wodnej i tlenku glinu (Al2O3)[10].



Zastosowanie |


Chlorek glinu stosuje się jako katalizator w syntezie organicznej (np. w reakcji Friedla-Craftsa)[10]:




Reakcja Friedla-Craftsa z udziałem chlorku glinu jako katalizatora




Jest on również stosowany do wyrobu papieru pergaminowego, a także w garbarstwie i medycynie[10].



Przypisy |




  1. ↑ Chlorek glinu (CID: 24012) (ang.) w bazie PubChem, United States National Library of Medicine.


  2. ↑ ab Chlorek glinowy w katalogu Merck Chemicals (pol.). [dostęp 2011-03-07].


  3. ↑ ab Chlorek glinu (nr 563919) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck KGaA) na obszar Polski.


  4. ↑ abcdef Otto Helmboldt, L. Keith Hudson, Chanakya Misra, Karl Wefers, Wolfgang Heck, Hans Stark, Max Danner, Norbert Rösch. Aluminum Compounds, Inorganic. „Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry”, 2007. DOI: 527.pub2 10.1002/14356007.a01 527.pub2. 


  5. ↑ abcd N. N. Greenwood, A. Earnshaw: Chemistry of the elements. Oxford; New York: Pergamon Press, 1984, s. 262-266. ISBN 0-08-022057-6.


  6. ↑ ab Chlorek glinu (ang.) w wykazie klasyfikacji i oznakowania Europejskiej Agencji Chemikaliów. [dostęp 2015-04-10].


  7. ↑ Chlorek glinu (ang.). [martwy link] The Chemical Database. The Department of Chemistry, University of Akron. [dostęp 2012-06-24].


  8. ↑ Dale L. Perry: Handbook of inorganic compound. Boca Raton: Taylor Francis, 2011, s. 5. ISBN 978-1-4398-1461-1.


  9. ↑ ab Adam Bielański: Podstawy chemii nieorganicznej. Wyd. 5. Warszawa: PWN, 2002, s. 789. ISBN 83-01-13654-5.


  10. ↑ abcd Podręczny słownik chemiczny, RomualdR. Hassa (red.), JanuszJ. Mrzigod (red.), JanuszJ. Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 72, ISBN 83-7183-240-0 .









































































p • d • e

Chlorki
1. Litowców

  • LiCl

  • NaCl

  • KCl

  • RbCl

  • CsCl
2. Berylowców

  • BeCl
    2

  • MgCl
    2

  • CaCl
    2

  • SrCl
    2

  • BaCl
    2

  • RaCl
    2
3. Skandowców

  • ScCl
    3

  • YCl
    3

  • LaCl
    3

  • AcCl
    3
4. Tytanowców

  • TiCl
    2

  • TiCl
    3

  • TiCl
    4

  • ZrCl
    2

  • ZrCl
    3

  • ZrCl
    4

  • ZrOCl
    2

  • HfCl
    4

  • HfOCl
    2
5. Wanadowców

  • VCl
    2

  • VCl
    3

  • VCl
    4

  • VOCl

  • VOCl
    2

  • VOCl
    3

  • NbCl
    3

  • NbCl
    5

  • NbOCl
    3

  • TaCl
    5
6. Chromowców

  • CrCl
    2

  • CrCl
    3

  • MoCl
    2     (Mo
    3    Cl
    6    )

  • MoCl
    3

  • MoCl
    4

  • MoCl
    5

  • WCl
    2

  • WCl
    4

  • WCl
    5

  • WCl
    6
7. Manganowców

  • MnCl
    2

  • MnCl
    3

  • TcCl
    3

  • ReCl
    3

  • ReCl
    5
8. Żelazowców

  • FeCl
    2

  • FeCl
    3     (Fe
    2    Cl
    6    )

  • Fe
    2    Cl
    5

  • RuCl
    3

  • RuCl
    4

  • OsCl
    2

  • OsCl
    3

  • OsCl
    4
9. Kobaltowców

  • CoCl
    2

  • CoCl
    3

  • RhCl
    3

  • IrCl
    2

  • IrCl
    3

  • IrCl
    4
10. Niklowców

  • NiCl
    2

  • PdCl
    2

  • PtCl
    2

  • PtCl
    3

  • PtCl
    4
11. Miedziowców

  • CuCl (Cu
    2    Cl
    2    )

  • CuCl
    2

  • Cu(OH)Cl

  • AgCl

  • AuCl

  • AuCl
    3     (Au
    2    Cl
    6    )
12. Cynkowców

  • ZnCl
    2

  • Zn(OH)Cl
    2

  • CdCl
    2

  • Cd(OH)Cl
    2

  • Hg
    2    Cl
    2

  • HgCl
    2
13. Borowców

  • BCl
    3

  • AlCl
    3

  • GaCl
    2

  • GaCl
    3

  • InCl

  • InCl
    2

  • InCl
    3

  • TlCl

  • TlCl
    3
14. Węglowców

  • CCl
    4

  • SiCl
    4

  • GeCl
    2

  • GeCl
    4

  • GeOCl
    2

  • SnCl
    2

  • SnCl
    4

  • Sn
    2    OCl
    2

  • SnOCl
    2

  • PbCl
    2

  • Pb(OH)Cl

  • PbCl
    4
15. Azotowców

  • NCl
    3

  • NH
    4    Cl

  • NOCl

  • PCl
    2

  • PCl
    3

  • POCl
    3

  • PCl
    5

  • AsCl
    3

  • AsCl
    5

  • SbCl
    3

  • SbCl
    5

  • BiCl
    3

  • BiCl
    2

  • BiOCl
16. Tlenowców

  • S
    2    Cl
    2

  • SCl
    2

  • SCl
    4

  • SOCl
    2

  • SO
    2    Cl
    2

  • Se
    2    Cl
    2

  • SeCl
    4

  • SeO
    2    Cl
    2

  • TeCl
    2

  • TeCl
    4

  • PoCl
    2

  • PoCl
    4
17. Fluorowców

  • ICl

  • ICl
    3

  • BrCl







Star of life.svgZapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć medycznych i pokrewnych w Wikipedii.









-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA...
閱讀完整內容

Rikitea

圖片
Town in French Polynesia, France Rikitea Town Rikitea Location in French Polynesia Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W  /  23.12028°S 134.96917°W  / -23.12028; -134.96917 Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W  /  23.12028°S 134.96917°W  / -23.12028; -134.96917 Country   France Overseas collectivity   French Polynesia Territory Gambier Islands Island Mangareva Rikitea is a small town on Mangareva, which is part of the Gambier Islands in French Polynesia. A majority of the islanders live in Rikitea. [1] [2] The island was a protectorate of France in 1871 and was annexed in 1881. [3] Contents 1 History 2 Geography 3 Economy 4 Landmarks 5 Transportation 6 References 7 Bibliography 8 External links History The town's history dates to the era when the island was first settled with people from the Marquesas Islands in 1100 AD. Captain James Wilson of the London Missionary Society arrived in 1797 on Du...
閱讀完整內容

University of Vienna

圖片
"Vienna University" redirects here. For Vienna University of Economics and Business, see Vienna University of Economics and Business. University of Vienna Universität Wien Type Public Established 1365 Budget € 544 million [1] Rector Heinz Engl Academic staff 6,765 Administrative staff 3,106 Students 94,000 [2] Postgraduates 16,490 Doctoral students 8,945 Location Main building, Vienna , Austria 48°12′47″N 16°21′35″E  /  48.21306°N 16.35972°E  / 48.21306; 16.35972 Coordinates: 48°12′47″N 16°21′35″E  /  48.21306°N 16.35972°E  / 48.21306; 16.35972 Campus Urban Colors Blue and White           Affiliations Campus Europae, EUA, UNICA Website www.univie.ac.at/en Data as of 2016 [update] The University of Vienna (German: Universität Wien ) is a public university located in Vienna, Austria. It was founded by Duke Rudolph IV in 1365 and is one of the oldest universities in the Ge...
閱讀完整內容