Chlorek glinu


























































Chlorek glinu



Niepodpisana grafika związku chemicznego; prawdopodobnie struktura chemiczna bądź trójwymiarowy model cząsteczki


Próbki AlCl3·6H2O ([Al(H2O)6]Cl3)
Próbki AlCl3·6H2O ([Al(H2O)6]Cl3)












Ogólne informacje
Wzór sumaryczny
 AlCl3

Masa molowa
 133,34 g/mol
Wygląd
 białe lub żółte ciało stałe
Identyfikacja

Numer CAS
7446-70-0
7784-13-6 (heksahydrat)

PubChem
 24012[1]


















































































Podobne związki
Inne aniony
trichlorek boru
chlorek magnezu
chlorek indu(III)
Inne kationy
fluorek glinu
bromek glinu
jodek glinu
Podobne związki
chlorek żelaza(III), fluorek boru
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Klasyfikacja medyczna

ATC
D10 AX01





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons


Chlorek glinu, AlCl3 – nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu solnego i glinu. Jest białym ciałem stałym[8] (produkty handlowe mogą mieć zabarwienie żółte[3]). Związek bezwodny dymi na powietrzu z powodu hydrolizy spowodowanej parą wodną. Jest kwasem Lewisa i stosowany jest głównie jako katalizator w reakcji Friedla-Craftsa[5].




Spis treści






  • 1 Struktura


  • 2 Otrzymywanie


  • 3 Właściwości fizyczne


  • 4 Właściwości chemiczne


  • 5 Zastosowanie


  • 6 Przypisy





Struktura |


W stanie stałym chlorek glinu ma budowę krystaliczną o strukturze warstwowej, w której glin ma liczbę koordynacyjną 6[5]. W stanie ciekłym i gazowym (poniżej 400 °C) jest dimerem, Al2Cl6, zaś w wysokiej temperaturze przyjmuje formę monomeru, AlCl3 (forma wyłączna powyżej 800 °C)[4].




Trójwymiarowe struktury chlorku glinu




Heksahydrat ma charakter soli kompleksowej [Al(H2O)6]Cl3[9].



Otrzymywanie |


Bezwodny chlorek glinu otrzymuje się m.in. w reakcji glinu z chlorem lub chlorowodorem[10]:



2Al + 3Cl2 → 2AlCl3 (podstawowa metoda przemysłowa)[4]

2Al + 6HCl → 2AlCl3 + 3H2


Inną metodą przemysłową jest chlorowanie tlenku glinu mieszaniną chloru i tlenku węgla[4].


Heksahydrat można uzyskać rozpuszczając tlenek glinu w kwasie solnym, a w formie krystalicznej – przepuszczając HCl przez nasycony roztwór związku[4].



Właściwości fizyczne |


Chlorek glinu przy ogrzewaniu pod normalnym ciśnieniem sublimuje przy 180 °C. Pod zwiększonym ciśnieniem topi się w temperaturze ok. 192 °C, czemu towarzyszy gwałtowny spadek przewodnictwa elektrycznego i wzrost objętości o 85%. Wynika to ze zmiany struktury podczas przemiany fazowej[5][9].



Właściwości chemiczne |


Chlorek glinu reaguje bardzo gwałtownie z wodą tworząc heksahydrat, AlCl3·6H2O, hydrolizujący do tlenochlorku glinu, AlClO, i kwasu solnego, w wyniku czego roztwór ma charakter silnie kwasowy[4]. Ogrzewanie heksahydratu prowadzi do wydzielenia chlorowodoru, pary wodnej i tlenku glinu (Al2O3)[10].



Zastosowanie |


Chlorek glinu stosuje się jako katalizator w syntezie organicznej (np. w reakcji Friedla-Craftsa)[10]:




Reakcja Friedla-Craftsa z udziałem chlorku glinu jako katalizatora




Jest on również stosowany do wyrobu papieru pergaminowego, a także w garbarstwie i medycynie[10].



Przypisy |




  1. ↑ Chlorek glinu (CID: 24012) (ang.) w bazie PubChem, United States National Library of Medicine.


  2. ↑ ab Chlorek glinowy w katalogu Merck Chemicals (pol.). [dostęp 2011-03-07].


  3. ↑ ab Chlorek glinu (nr 563919) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck KGaA) na obszar Polski.


  4. ↑ abcdef Otto Helmboldt, L. Keith Hudson, Chanakya Misra, Karl Wefers, Wolfgang Heck, Hans Stark, Max Danner, Norbert Rösch. Aluminum Compounds, Inorganic. „Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry”, 2007. DOI: 527.pub2 10.1002/14356007.a01 527.pub2. 


  5. ↑ abcd N. N. Greenwood, A. Earnshaw: Chemistry of the elements. Oxford; New York: Pergamon Press, 1984, s. 262-266. ISBN 0-08-022057-6.


  6. ↑ ab Chlorek glinu (ang.) w wykazie klasyfikacji i oznakowania Europejskiej Agencji Chemikaliów. [dostęp 2015-04-10].


  7. ↑ Chlorek glinu (ang.). [martwy link] The Chemical Database. The Department of Chemistry, University of Akron. [dostęp 2012-06-24].


  8. ↑ Dale L. Perry: Handbook of inorganic compound. Boca Raton: Taylor Francis, 2011, s. 5. ISBN 978-1-4398-1461-1.


  9. ↑ ab Adam Bielański: Podstawy chemii nieorganicznej. Wyd. 5. Warszawa: PWN, 2002, s. 789. ISBN 83-01-13654-5.


  10. ↑ abcd Podręczny słownik chemiczny, RomualdR. Hassa (red.), JanuszJ. Mrzigod (red.), JanuszJ. Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 72, ISBN 83-7183-240-0 .









































































p • d • e

Chlorki
1. Litowców

  • LiCl

  • NaCl

  • KCl

  • RbCl

  • CsCl
2. Berylowców

  • BeCl
    2

  • MgCl
    2

  • CaCl
    2

  • SrCl
    2

  • BaCl
    2

  • RaCl
    2
3. Skandowców

  • ScCl
    3

  • YCl
    3

  • LaCl
    3

  • AcCl
    3
4. Tytanowców

  • TiCl
    2

  • TiCl
    3

  • TiCl
    4

  • ZrCl
    2

  • ZrCl
    3

  • ZrCl
    4

  • ZrOCl
    2

  • HfCl
    4

  • HfOCl
    2
5. Wanadowców

  • VCl
    2

  • VCl
    3

  • VCl
    4

  • VOCl

  • VOCl
    2

  • VOCl
    3

  • NbCl
    3

  • NbCl
    5

  • NbOCl
    3

  • TaCl
    5
6. Chromowców

  • CrCl
    2

  • CrCl
    3

  • MoCl
    2     (Mo
    3    Cl
    6    )

  • MoCl
    3

  • MoCl
    4

  • MoCl
    5

  • WCl
    2

  • WCl
    4

  • WCl
    5

  • WCl
    6
7. Manganowców

  • MnCl
    2

  • MnCl
    3

  • TcCl
    3

  • ReCl
    3

  • ReCl
    5
8. Żelazowców

  • FeCl
    2

  • FeCl
    3     (Fe
    2    Cl
    6    )

  • Fe
    2    Cl
    5

  • RuCl
    3

  • RuCl
    4

  • OsCl
    2

  • OsCl
    3

  • OsCl
    4
9. Kobaltowców

  • CoCl
    2

  • CoCl
    3

  • RhCl
    3

  • IrCl
    2

  • IrCl
    3

  • IrCl
    4
10. Niklowców

  • NiCl
    2

  • PdCl
    2

  • PtCl
    2

  • PtCl
    3

  • PtCl
    4
11. Miedziowców

  • CuCl (Cu
    2    Cl
    2    )

  • CuCl
    2

  • Cu(OH)Cl

  • AgCl

  • AuCl

  • AuCl
    3     (Au
    2    Cl
    6    )
12. Cynkowców

  • ZnCl
    2

  • Zn(OH)Cl
    2

  • CdCl
    2

  • Cd(OH)Cl
    2

  • Hg
    2    Cl
    2

  • HgCl
    2
13. Borowców

  • BCl
    3

  • AlCl
    3

  • GaCl
    2

  • GaCl
    3

  • InCl

  • InCl
    2

  • InCl
    3

  • TlCl

  • TlCl
    3
14. Węglowców

  • CCl
    4

  • SiCl
    4

  • GeCl
    2

  • GeCl
    4

  • GeOCl
    2

  • SnCl
    2

  • SnCl
    4

  • Sn
    2    OCl
    2

  • SnOCl
    2

  • PbCl
    2

  • Pb(OH)Cl

  • PbCl
    4
15. Azotowców

  • NCl
    3

  • NH
    4    Cl

  • NOCl

  • PCl
    2

  • PCl
    3

  • POCl
    3

  • PCl
    5

  • AsCl
    3

  • AsCl
    5

  • SbCl
    3

  • SbCl
    5

  • BiCl
    3

  • BiCl
    2

  • BiOCl
16. Tlenowców

  • S
    2    Cl
    2

  • SCl
    2

  • SCl
    4

  • SOCl
    2

  • SO
    2    Cl
    2

  • Se
    2    Cl
    2

  • SeCl
    4

  • SeO
    2    Cl
    2

  • TeCl
    2

  • TeCl
    4

  • PoCl
    2

  • PoCl
    4
17. Fluorowców

  • ICl

  • ICl
    3

  • BrCl







Star of life.svgZapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć medycznych i pokrewnych w Wikipedii.









-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容