Egftnjytyk

Parada Równości 2018

Parada Równości – demonstracja w postaci przemarszu ulicami Warszawy. Organizatorzy parady domagają się realizacji trzynastu postulatów, z których pierwszym jest „Ochrona przed dyskryminacją i wykluczeniem obowiązkiem państwa”^[1].

Historia |

Pomysłodawcą i współorganizatorem pierwszych Parad Równości był Szymon Niemiec, były prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia Gejów i Lesbijek na Rzecz Kultury w Polsce. W latach 2005–2010 organizacją Parady zajmowała się specjalnie w tym celu powołana Fundacja Równości. Od roku 2011 organizacją Parady Równości zajmuje się oddolnie utworzony Komitet Organizacyjny – nieformalne zrzeszenie osób prywatnych oraz przedstawicieli organizacji, partii, mediów, fundacji i innych podmiotów.

W latach 2001, 2002 i 2003 1 maja na ulicach Warszawy organizowany był przemarsz osób sprzeciwiających się dyskryminacji mniejszości seksualnych. W 2004 i 2005 roku ówczesny prezydent miasta, Lech Kaczyński, zakazywał organizowania Parad Równości. W 2004 roku przed ratuszem odbył się alternatywny Wiec Wolności, a w 2005 roku parada przeszła ulicami stolicy mimo formalnego zakazu. W kolejnym roku (2006) wobec niewydania zakazu przez p.o. prezydenta, Mirosława Kochalskiego, odbyła się kolejna Parada. W roku 2010 Parada Równości połączona została z obchodami paneuropejskiej Europride.

Parada Równości w 2005 i konsekwencje |

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Dni Równości 2005

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Strasburg: władze Warszawy naruszyły prawa człowieka zakazując Parady Równości

Próba zorganizowania Parady w 2005 roku była przedmiotem zainteresowania mediów. Działania prezydenta Warszawy, Lecha Kaczyńskiego, zmierzające do zablokowania Parady, spotkały się z protestem części mediów publicznych i prywatnych oraz części polityków. Lech Kaczyński i wspierający go politycy zakaz Parady tłumaczyli względami bezpieczeństwa i możliwymi zamieszkami prowokowanymi przez przeciwników Parady; zakaz motywowano również prywatnymi poglądami polityków.

Ponieważ władze Warszawy wydały Fundacji Równości zakaz przeprowadzenia Parady, alternatywni organizatorzy, jako osoby prywatne (m.in. Tomasz Bączkowski, Robert Biedroń, Krzysztof Kliszczyński, Inga Kostrzewa, Tomasz Szypuła)^[2] ogłosili serię Wieców Równości, których nie można było zablokować formalną decyzją administracyjną. Pomiędzy wiecami zamierzano zorganizować nieoficjalny przemarsz. Nie wydano zakazu jedynie na dwa wiece, co władze Warszawy ponownie uzasadniły względami bezpieczeństwa (na ten sam dzień zaplanowano kontrmanifestacje organizacji prawicowych) oraz utrudnieniami w ruchu miejskim.

Zdaniem policji w Paradzie wzięło udział około 2,5 tys. osób, zdaniem organizatorów – 10 tys., w tym wielu polityków lewicy, takich jak wicepremier Izabela Jaruga-Nowacka, wicemarszałek Sejmu Tomasz Nałęcz, senatorzy Maria Szyszkowska i Kazimierz Kutz, a także Claudia Roth i Volker Beck (niemieccy parlamentarzyści z partii Zielonych).

Parada spotkała się z protestami zorganizowanymi przez Młodzież Wszechpolską i próbami zablokowania; manifestanci zostali obrzuceni jajkami. Podczas parady zatrzymano 20 kontrmanifestantów, którzy według policji próbowali doprowadzić do starć z uczestnikami parady. Ranne zostały także dwie uczestniczki Parady.

W związku z Paradą 10 czerwca do Warszawy przyjechał pastor Åke Green, skazany w 2004 roku za „nawoływanie do nienawiści wobec osób LGBT” (w 2005 uniewinniony przez szwedzki Sąd Najwyższy). Pastor prezentował krytyczne stanowisko wobec Parady.

Po Paradzie Równości władze Warszawy oraz część polityków skrytykowała zachowanie policji, która ochraniała, ich zdaniem, nielegalną demonstrację.

Rzecznik Praw Obywatelskich Andrzej Zoll na wniosek Magdaleny Środy, Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn, 30 czerwca 2005 roku wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego o uznanie przepisów, na które powołał się Prezydent, za niezgodne z Konstytucją. Rozprawa odbyła się 18 stycznia 2006 roku pod przewodnictwem Ewy Łętowskiej. Trybunał orzekł, że przepis, na który prezydent Kaczyński powołał się, zabraniając demonstracji, jest niezgodny z Konstytucją w takim zakresie, w jakim narusza on wolność do zgromadzeń.

18 stycznia 2006 roku Parlament Europejski wystąpił z rezolucją potępiającą wszelką dyskryminację ze względu na orientację seksualną oraz wezwał państwa członkowskie Unii Europejskiej i Komisję Europejską do potępienia homofobii i jej objawów, a także podjęcia działań mających na celu ich zwalczanie.

3 maja 2007 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka orzekł, że władze Warszawy naruszyły Europejską Konwencję Praw Człowieka, zakazując przeprowadzenia Parady Równości w 2005 roku^[3].

Kontrparada |

W odpowiedzi na nielegalną Paradę Równości Młodzież Wszechpolska wspólnie z Ligą Polskich Rodzin oraz Obozem Narodowo-Radykalnym zorganizowały legalną kontrparadę, za zgodą ówczesnego prezydenta Warszawy, Lecha Kaczyńskiego. Manifestacja odbyła się 18 czerwca 2005 roku w Warszawie pod nazwą „Parada Normalności”. Podczas manifestacji uczestnicy wznosili pogardliwe hasła w stosunku do osób homoseksualnych^[2], a działacz Młodzieży Wszechpolskiej, student pedagogiki z Ustki, zasłynął wyemitowaną przez TVN wypowiedzią, w której stwierdził że „pedalstwo wyplenił Adolf Hitler”^[4]. Ówczesny poseł Wojciech Wierzejski zapowiedział delegalizację w Polsce organizacji lesbijsko-gejowskich.

Parada Równości w 2006 roku |

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Parady Równości 2006

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem: Parada Równości 2006

Parada Równości 2006

Koncert Jimmy’ego Somervilla po paradzie

Parada Równości w 2006 roku odbyła się 10 czerwca. Zapoczątkował ją o godzinie 13:00 wiec pod Sejmem z udziałem około 3000 osób. Podczas marszu klubowa muzyka płynęła z jadącej platformy z wiszącymi hasłami: „Polskie rodziny kochają polskich gejów”, „Homofobia zabija”. Niesiono transparenty: „Każda miłość jest świętością”, „Model rodziny – Jarek plus kot”, „Homofobia szkodzi”. W kolorowym korowodzie, szły pary gejowskie, lesbijskie i heteroseksualne. Niektórzy również tańczyli na ulicy. Były również małżeństwa z małymi dziećmi oraz ludzie starsi^[5].

Udział w marszu wzięli także znani politycy centrum i lewicy: Jan Kułakowski, Marcin Święcicki, Ryszard Kalisz, Joanna Senyszyn, Marek Borowski, Magdalena Mosiewicz, Dariusz Szwed, Piotr Musiał. Przyjechała też duża grupa uczestników z zachodniej i północnej Europy, m.in. z Niemiec, Szwecji, Finlandii i Holandii (według szacunków NOP 2/3 demonstracji stanowili cudzoziemcy^[6]). Obecny był również konserwatywny eurodeputowany ze Szwecji Christofer Fjellner, który powiedział: „Znałem Polskę jako kraj tolerancji. Dlatego zdziwiły mnie wypowiedzi Wojciecha Wierzejskiego nawołujące do nietolerancji wobec mniejszości. To zwyczajna głupota, a nie konserwatyzm”^[7]. Wśród organizacji były obecne Partia Demokratyczna, Sojusz Lewicy Demokratycznej, Socjaldemokracja Polska, Pracownicza Demokracja, Młode Centrum, Zieloni 2004, Unia Lewicy III RP i RACJA Polskiej Lewicy.

Paradę próbowało zakłócić kilkadziesiąt osób, głównie członków Narodowego Odrodzenia Polski ze wsparciem ze strony Obozu Narodowo-Radykalnego. Z tej grupy, obrzucającej jajkami i kamieniami uczestników marszu, policja zatrzymała 14 osób.

Parada zakończyła się na Placu Teatralnym. Według różnych szacunków uczestniczyło w niej od kilku do 20 tys. osób^[5]. Była to jedna z większych demonstracji w Warszawie po 1989 roku.

Wieczorem w związku z festiwalem odbył się koncert „After Party” Parady Równości 2006, w którym wystąpił między innymi Jimmy Somerville.

Parada Równości w 2007 roku |

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Parada Równości 2007 – fotoreportaż

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem: Parada Równości w Kolonii (2007)

Parada Równości 2007

Parada Równości, tym razem pod hasłem „Kochaj bliźniego swego”, przeszła ulicami Warszawy 19 maja 2007 roku. Wedle szacunków policji, wzięło w niej udział około 4 tys. osób. Parada – jak mówili jej organizatorzy – miała przypominać o tym, że prawa człowieka są uniwersalne i przysługują wszystkim, także mniejszościom seksualnym. Uczestnicy nieśli tęczowe flagi i transparenty. Skandowano hasła „Homofobia stop”, „Polska wolna od faszystów” i „Tu się leczy nacjonalizm”. Na czele parady jechała platforma z głośnikami z muzyką. Wśród uczestników byli polscy i zagraniczni politycy, gośćmi Parady była profesor Maria Janion, profesor Magdalena Środa oraz Kazimiera Szczuka^[8].

Paradzie towarzyszyło kilkudziesięciu kontrmanifestantów z Młodzieży Wszechpolskiej. Kontrmanifestanci próbowali zatrzymać paradę, kładąc się na jej trasie. Na transparentach kontrmanifestantów widoczne były hasła: „Homoseksualiści zagrożeniem dla świata”, „Be happy, not gay”, „Pederastia – to się leczy”, „Syrenka warszawska, nasza heterolaska”, „Bóg kocha człowieka, nienawidzi grzechu”^[9]. Manifestacja zakończyła się przed ratuszem na placu Bankowym. Wieczorem na Koncercie Galowym Dni Równości w klubie Skarpa wystąpiły Kayah i Reni Jusis^[8].

Parada Równości w 2008 roku |

Parada Równości 2008

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem: Parada Równości w Kolonii (2008)

Zaplanowana na 7 czerwca 2008 Parada Równości odbyła się pod hasłem „Żyj, Kochaj, Bądź!”^[10]. Było bezpiecznie i bez szczególnych incydentów. Parada Równości wyruszyła z placu Bankowego, a zakończyła się w Alejach Ujazdowskich pod Kancelarią Premiera. Były platformy, muzyka, pokazy tańca, drag queen, kolorowy i różnorodny tłum^[11]. Trwała dwie godziny.

W Paradę włączyła się symbolicznie ambasada Wielkiej Brytanii, przed którą zawisła tęczowa flaga, na maszcie, na którym zazwyczaj wisi flaga Unii Europejskiej^[12].

W manifestacji wzięli udział m.in. Krystian Legierski, Kinga Dunin, Michał Piróg, Jacek Poniedziałek oraz Tomasz Raczek^[13]. Z polityków był Marek Borowski^[14]. Według organizatorów w paradzie uczestniczyło 7-8 tysięcy osób^[15][16], zaś według szacunków policji ok. 2 tys. osób^[17].

Około 100 osób uczestniczyło w kontrmanifestacji, która została szczelnie otoczona kordonem policji^[18].

Podczas Festiwalu Dni Równości miało miejsce uroczyste rozdanie nagrody Hiacynt, przyznawanej przez Fundację Równości za zasługi na rzecz tolerancji, równouprawnienia i walki z dyskryminacją. Tegorocznymi laureatami tej nagrody zostali Marzanna Pogorzelska – nauczycielka z Kędzierzyna-Koźla oraz Reni Jusis, Dorota Wellman i Marcin Prokop, Stefania Grodzieńska i Piotr Pacewicz^[19].

Parada Równości w 2009 roku |

Parada Równości 2009

Zaplanowana na 13 czerwca 2009 Parada Równości odbyła się pod hasłem „40 lat równości, 20 lat wolności”^[20]. Bez incydentów parada ruszyła z placu Bankowego, idąc Marszałkowską, aż do budynku Sejmu na ulicy Wiejskiej. Jak co roku, parada składała się z platform przeplatanych grupami ludzi. W tym roku były 4 platformy: Fundacji Równości (której motywem przewodnim były związki partnerskie^[21]), Kampanii Przeciw Homofobii (z motywem mowy nienawiści) oraz Lambdy (z motywem edukacji seksualnej) oraz platforma klubu Toro. Przejście trwało około dwóch godzin.

W manifestacji wzięli udział m.in.: Robert Leszczyński, z polityków była Joanna Senyszyn^[22]. Według organizatorów w paradzie uczestniczyło 2-3 tysiące osób^[23]. Pierwszy raz w Polsce demonstrację otworzyła formacja lesbijek motocyklistek Dykes On Bykes. Zaraz za nimi szła grupa osób z transparentem: „Żądamy ustawy o związkach partnerskich”. Trans-Fuzja promowała wdrożenie legitymacji dla osób transpłciowych^[24].

Około 100 osób uczestniczyło w kontrmanifestacji. Pierwsza grupa oczekiwała na paradujących na rogu Pięknej i Marszałkowskiej, druga stała pod Sejmem.

Podczas Festiwalu Dni Równości miało miejsce uroczyste rozdanie nagrody Hiacynt, przyznawanej przez Fundację Równości za zasługi na rzecz tolerancji, równouprawnienia i walki z dyskryminacją. Tegorocznymi laureatami tej nagrody zostali w kategorii „osobowość”: Maria Janion (za rzetelną i niestrudzoną pracę naukową, wolną od stereotypów i rutyny, w której propaguje tolerancję wobec odmienności), w kategorii „media”: Barbara Pietkiewicz i Joanna Podgórska (za swoistą sztafetę pokoleń w dziennikarstwie, pełnym obiektywnych opisów różnorodności ludzkich losów), w kategorii „artysta” Ewa Kasprzyk, w kategorii „polityk”: Janusz Palikot (za odwagę stawiania pytań i zmuszania do dyskusji na temat inności), w kategorii „biznes” IBM-Polska (za konsekwentną realizację programów różnorodności, które pokazują, że społeczna odpowiedzialność biznesu może być z powodzeniem stosowana również w Polsce)^[25].

EuroPride 2010 |

W 2010 Parada Równości była połączona z paneuropejską paradą zwaną Europride^[26]. Był to marsz członków społeczności LGBT, którego cele określały trzy główne hasła: równość, wolność i tolerancja, nawiązujące do tradycji rewolucji francuskiej, jak mówił Tomasz Bączkowski, prezes Fundacji Równości^[27]. Jednym z celów polityczno-prawnych uczestników było domaganie się legalizacji związków partnerskich i ustawy antydyskryminacyjnej^[28]. Przeprowadzone przez firmę sondażową PBC DGA na zlecenie „Gazety Wyborczej” badania opinii wykazują 45% poparcie warszawiaków dla Parady, wobec 44% sprzeciwu. W 2005 za podobną paradą opowiedziało się 33% mieszkańców miasta^[29]. Małgorzata Głowania, współautorka raportu Naznaczeni. Mniejszości seksualne w Polsce^[30], tak skomentowała te różnice w opiniach respondentów sondażu: To sygnał, że mieszkańcy zaczynają mieć poczucie, że ich miasto jest otwarte, wielokulturowe^[29].

Organizatorzy warszawskiej Europride, która w 2010 zastąpiła Paradę Równości, otworzyli w Warszawie przy ul. Nowy Świat 63 tzw. Pride House, tj. lokal, w którym goście i uczestnicy mogli się spotkać na organizowanych tam ekspozycjach, odczytach, dyskusjach. Był to jednocześnie punkt informacyjny o samej paradzie i związanych z nią innych imprezach towarzyszących, którego koordynacją i zarządzaniem zajmowała się Kampania Przeciw Homofobii^[31].

Według opinii organizatorów Parady oraz oficjalnych gości z zagranicy EuroPride 2010 w Warszawie zakończyło się sukcesem. Mimo że zapowiedzi organizatorów o przyjeździe kilkudziesięciu tysięcy gości z zagranicy i planowanej paradzie na 70 tys. osób nie znalazły odzwierciedlenia w rzeczywistości^[32], bowiem udział w niej wzięło, jak podają media, ok. 7–8 tys. osób^[33][34]. Do stolicy Polski na samą Paradę i trwające już od wielu tygodni towarzyszące jej imprezy przyjechało wiele tysięcy osób^[27].

EuroPride 2010 (Warszawa)

Ukazało się wiele publikacji w mediach europejskich na ten temat m.in. w EuroNews, EuObserver, BBC, Wall Street Journal, France24, About.com^[35] i innych.

Protesty przeciw EuroPride 2010 |

Na dwa tygodnie przed planowaną paradą do Ratusza w Warszawie spłynęło 2500 listów^[36] z protestami mieszkańców Warszawy. Jeszcze przed dniem parady do Urzędu Miasta wpłynął apel o odwołanie parady. Organizatorzy apelu informowali, że zebrali co najmniej 55 tys. podpisów warszawiaków, natomiast przedstawiciel Ratusza poinformował, że wie jedynie o 4 tys. podpisów^[37].

W dniu parady zorganizowanych zostało kilka kontrmanifestacji, w największej z nich – Marszu Grunwaldzkim organizowanym przez Młodzież Wszechpolską organizatorzy zapowiadali udział 1 tys. osób^[38]; według policji było ich około 300^[39]. Ponadto w kilku innych miejscach Warszawy zorganizowano kontrmanifestacje i pikiety^[40]. Pikiety organizatorzy zapowiadali m.in. na pl. Trzech Krzyży, placu Bankowym i placu Konstytucji. Według relacji prasowych dwie pierwsze składały się z 2-4 osób, a na pl. Konstytucji nie było kontrdemonstrantów^[41]. Protest przeciw EuroPride miał miejsce też we Wrocławiu, zorganizowany przez ultraprawicową organizację Narodowe Odrodzenie Polski^[42]. W związku z licznymi protestami i kontrdemonstracjami trasa parady została zmieniona i skrócona^[43].

Parada Równości w 2011 |

Organizacją Parady Równości od roku 2011 zajmuje się powołany oddolnie Komitet Organizacyjny, który kontynuować chce tradycje pierwszych Parad. W skład Komitetu wejść może każda osoba chętna, a decyzje w nim podejmowane są w sposób demokratyczny. Komitet nie ma swojego przewodnictwa. Jedyną osobą reprezentującą Komitet jest jej rzecznik prasowy występujący pod pseudonimem Jej Perfekcyjność^[44]. Nikt poza tym nie pełni w nim oficjalnych funkcji.
Paradę Równości w odświeżonej formule^[45] zaplanowano na 11 czerwca 2011^[46]. Logotyp i slogan Parady Równości 2011 wybrane został w konkursie przez internautów, a ich autorzy otrzymali nagrody finansowe ufundowane przez członków Komitetu Organizacyjnego. Parada przeszła 11 czerwca 2011 spod Sejmu ulicami Matejki, Piękną, Kruczą, Al. Jerozolimskimi, Marszałkowską na pl. Bankowy. Według organizatorów i służb porządkowych brało w niej udział 4–6 tys. osób. Wśród postulatów parady były między innymi uchwalenie ustawy o związkach partnerskich^[47][48]. Parada obyła się bez protestów.

Parada Równości w 2012 |

Parada Równości odbyła się w 2012 roku^[49].

Parada Równości w 2013 |

Parada Równości odbyła się w 2013 roku^[50].

Parada Równości w 2014 |

Parada Równości odbyła się 14 czerwca 2014 roku^[51] pod hasłem „Równe prawa – wspólna sprawa”. Uczestnicy opowiedzieli się za realizacją 12 postulatów, wśród których znalazły się postulaty dotyczące praw osób LGBT, osób niepełnosprawnych, obcokrajowców, edukacji równościowej i praw zwierząt. List poparcia dla Parady Równości wystosowała Pełnomocnik Rządu do Spraw Równego Traktowania sekretarz stanu Agnieszka Kozłowska-Rajewicz. List otwarty wystosowało także 27 ambasad akredytowanych w Polsce.

W przemarszu uczestniczyli m.in. ambasadorzy 7 krajów, politycy oraz celebryci, m.in. Agnieszka Holland, Ryszard Kalisz, Anna Grodzka, Robert Biedroń, Ramona Rey, Piotr Pacewicz i Ewa Hołuszko. Paradę Równości otwierał przedstawiciel ambasady Norwegii, która, poprzez mechanizm Funduszy Norweskich, wsparła organizację wydarzenia.

Swoje platformy w przemarszu miały SLD, Twój Ruch i Fundacja im. Stefana Batorego. Ta ostatnia wspierała kampanię Nie Dla Nienawiści, a na pokładzie samochodu znalazło się kilkadziesiąt organizacji pozarządowych, które są beneficjentami programu Obywatele Dla Demokracji. Mniejsze pojazdy przygotowały także Partia Zieloni, Amnesty International i Fundacja im. Izabeli Jarugi-Nowackiej.

Paradę Równości poprzedził Festiwal, który rozpoczął się 30 maja i trwał do 17 czerwca. Na dwie godziny przed startem Parady Równości reprezentacja Komitetu Organizacyjnego przed gmachem Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej złożona kwiaty pod tablicą upamiętniającą zmarłą w katastrofie pod Smoleńskiem Izabelę Jarugę-Nowacką.

Na trasie przemarszu nie odnotowano żadnych incydentów. Było bezpiecznie i spokojnie. Policja zatrzymała dwie osoby – jedną za rzucenie w Paradę Równości pustym kartonikiem po napoju. Paradujący dotarli po raz pierwszy na Pragę – w nadwiślańskim klubie La Playa odbyła się impreza kończąca marsz – Plaża Równości. Gwiazdami wieczoru były m.in. Izabela Trojanowska i Asteya. Wystąpiły także polskie drag queen – Żaklina i Virgin.

Za organizację Parady Równości, podobnie jak w latach 2011–2013, odpowiadali Jej Perfekcyjność i Łukasz Pałucki z Fundacji Wolontariat Równości.

Parada Równości w 2015 |

13 czerwca 2015 przeszła ulicami Warszawy 15. Parada Równości. Liczbę jej uczestników oceniono na 18 tys. osób^[52].

Parada Równości w 2016 |

16. Parada Równości odbyła się w Warszawie 11 czerwca 2016. Wyruszyła spod Pałacu Kultury i Nauki. Według organizatorów zgromadziła ona 35 tys. uczestników^[53].

Parada Równości w 2017^[54][55][56] |

17. Parada Równości odbyła się w Warszawie 3 czerwca. Marsz ruszył o godz. 16 z Alei Jerozolimskich przy dworcu PKP Warszawa-Śródmieście. Stamtąd Alejami Jerozolimskimi przeszedł na plac Zawiszy i ul. Koszykową na plac Konstytucji. Trasa zakończyła się imprezą na placu Defilad, gdzie o godz. 12 przed Pałacem Kultury i Nauki stanęło Miasteczko Równości. Trasa liczyła około 4 kilometry^[57].

Do postulatów Parady należały m.in.^[58]:

• ochrona przed dyskryminacją i wykluczeniem,


• ochrona prawna przed mową i przestępstwami z nienawiści,


• 
  małżeństwa i związki partnerskie dla wszystkich obywateli,


• edukacja antydyskryminacyjna i seksualna oraz etyka w szkołach,


• miasta bez barier, otwarte przyjazne dla lokalnej społeczności


• otwartość wobec uchodźców i obcokrajowców
  


• zaostrzenie kar za przemoc wobec zwierząt
  

Organizowana była przez Fundację Wolontariat Równości. Według organizatorów w paradzie uczestniczyło około 50 tys. osób. Według policji przed godziną 18 było 13 tysięcy uczestników. Szacunki ratusza to z kolei 12,5 tysiąca.

Paradzie towarzyszyło kilkanaście platform organizacji, firm i partii współorganizujących imprezę. Były tam obecne m.in.: Partia Razem, Zieloni, Nowoczesna, Sojusz Lewicy Demokratycznej, Ogólnopolski Strajk Kobiet, Obywatele RP, Kampania Przeciw Homofobii, Amnesty International, Google^[59]. W Paradzie uczestniczył m.in. Ambasador Irlandii, który przyszedł z mężem^[60].

Miasteczko Równości wystartowało o godzinie 12. Współorganizowane było ze stowarzyszeniem Lambda Warszawa, a tworzone przez 20 organizacji pozarządowych, działających na rzecz grup mniejszościowych w różnych obszarach życia (m, in. przez Lambda Warszawa, Grupa Stonewall, Miłość nie wyklucza, Kampania Przeciw Homofobii, Warszawskie i Łódzkie Dziewuchy Dziewuchom, Fundacja Feminoteka).

Organizatorzy chcieli, by tegorocznej Paradzie Równości towarzyszył III Warszawski Dzień Różnorodności – coroczne wydarzenie współorganizowane i finansowane przez stołeczny ratusz, poświęcone promowaniu otwartości i różnorodności. Dotychczas termin tego wydarzenia nie pokrywał się z terminem Parady, w tym roku organizatorzy chcieli połączyć wydarzenia. W poprzednich latach Dzień Różnorodności organizowała Lambda Warszawa, która w tym roku złożyła do konkursu wspólny projekt z Fundacją Wolontariat Równości – organizatorem Parady. Miasto jednak nie zgodziło się na ten projekt^[61].

Organizatorzy Parady Równości, jak co roku zwrócili się z prośbą o honorowy patronat do prezydent Warszawy Hanny Gronkiewicz-Waltz, jednak ponownie spotkali się z odmową^[62][63].

W celu zorganizowania Parady została przeprowadzona zbiórka. Do dnia wydarzenia zebrano 79 135 złotych^[64].

Poparcie polityczne dla Parady^[65] |

Poparcia Paradzie – podpisując się pod specjalnym listem – udzieliło 40 ambasadorów oraz pięciu przedstawicieli ważnych międzynarodowych instytucji (m.in. Australii, Argentyny, Chile, Czech, Estonii, Francji, Grecji, Wielkiej Brytanii, Japonii, Izraela, Niemiec, Kanady, USA, Wietnamu, Włoch, Ukrainy oraz dyrektor Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Polsce i przedstawicielka UNHCR W Polsce).

Swojego poparcia udzielili^[65]:

• J.E. Shpresa Kureta, Ambasador Albanii


• J.E. Patricia Beatriz Salas, Ambasador Argentyny


• J.E. Paul Wojciechowski, Ambasador Australii


• J.E. Thomas M. Buchsbaum, Ambasador Austrii


• J.E. Colette Taquet, Ambasador Belgii


• J.E. Alfredo Leoni, Ambasador Brazylii


• J.E. Alfredo García Castelblanco, Ambasador Chile


• J.E. Petros Kestoras, Ambasador Cypru


• J.E. Ljiljana Tošković, Ambasador Czarnogóry


• J.E. Jakub Karfík, Ambasador Czech


• J.E. Ole Egberg Mikkelsen, Ambasador Danii


• J.E. Harri Tiido, Ambasador Estonii


• J.E. Hanna Lehtinen, Ambasador Finlandii


• J.E. Pierre Lévy, Ambasador Francji


• J.E. Evangelos Tsaoussis, Ambasador Grecji


• J.E. Agustín Núñez Martínez, Ambasador Hiszpanii


• J.E. Gerard Keown, Ambasador Irlandii


• J.E. Anna Azari, Ambasador Izraela


• J.E. Shigeo Matsutomi, Ambasador Japonii


• J.E. Stephen de Boer, Ambasador Kanady


• J.E. Isabel Montero de la Cámara, Ambasador Kostaryki


• J.E. Ronald van Dartel, Ambasador Królestwa Niderlandów


• J.E. Conrad Bruch, Ambasador Wielkiego Księstwa Luksemburga


• J.E. Natasha Meli Daudey, Ambasador Malty


• J.E. Alejandro Negrín, Ambasador Meksyku


• J.E. Rolf Nikel, Ambasador Niemiec


• J.E. Karsten Klepsvik, Ambasador Norwegii


• J.E. Wendy Hinton, Ambasador Nowej Zelandii


• J.E. João Silva Leitão, Ambasador Portugalii


• J.E. Simon Jabulani Ntombela, Ambasador Republiki Południowej Afryki


• J.E. Robert Krmelj, Ambasador Słowenii


• J.E. Paul W. Jones, Ambasador Stanów Zjednoczonych


• J.E. Andrej Motyl, Ambasador Szwajcarii


• J.E. Inga Eriksson Fogh, Ambasador Szwecji


• J.E. Andrij Deszczycia, Ambasador Ukrainy


• J.E. Pablo Scheiner, Ambasador Urugwaju


• J.E. Luis Gómez Urdaneta, Ambasador Wenezueli


• J.E. Jonathan Knott, Ambasador Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej


• J.E. Vu Dang Dung, Ambasador Wietnamu


• J.E. Alessandro De Pedys, Ambasador Włoch


• Yves Wantens, Przedstawiciel Generalny Rządu Flandrii


• Franck Pezza, Przedstawiciel Federacji Walonia-Bruksela


• 
  Marek Prawda, Dyrektor Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Polsce


• Michael Georg Link, Dyrektor Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie


• Anna-Carin Öst, Przedstawiciel Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców w Polsce

Parada Równości w 2018 |

Parada Równości 2018

Parada Równości odbyła się 9 czerwca^[66][67]. Wyruszyła o godz. 15:00 z ul. Świętokrzyskiej w okolicach Ronda ONZ^[66][67]. Przemarsz biegł: ul. Świętokrzyską, ul. Marszałkowską, Al. Jerozolimskimi, al. Jana Pawła II, al. „Solidarności”, przez plac Bankowy i ul. Marszałkowską; zakończył się przy Pałacu Kultury na Placu Defilad około godz. 18:00^[66][67]. Według organizatorów w paradzie udział wzięło około 45 tys. osób^[68]. Stołeczny ratusz zaś oszacował liczbę uczestników na 23 tys^[69]. Parada organizowana była przez Fundację Wolontariat Równości^[70].

Od godz. 12 trwało tzw. Miasteczko Równości. Po zakończeniu marszu przed Pałacem Kultury i Nauki rozpoczął się koncert pt. „Oficjalne afterparty”, na którym wystąpili m.in. Kisu Min, Sexy Suicide, Alex Palmieri, Lilly Hates Roses i DJ Heights Beats^[68].

Platforma Google na Paradzie Równości 2018

W Google Maps została zaznaczona trasa Parady^[71]. W noc przed Paradą na Placu Zbawiciela pojawiła się „niepalna” Tęcza^[72][73][74]. W dzień Parady firma Empik zmieniła logo na tęczowe, co było szeroko komentowane w mediach^[75]. Netflix wykupił billboardy na trasie marszu na których zamieścił tęczowe wizerunki bohaterów serialu Orange Is the New Black^[76].

Obecne były partie: Razem, Zieloni, SLD, Nowoczesna^[69]. Prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz odmówiła patronatu Paradzie^[77]. Na marszu pojawiły się organizacje: Warszawski Strajk Kobiet, mazowiecki KOD, Pracownicza Demokracja, Obywatele RP, Amnesty International^[69], Inicjatywa Polska, Pracownicza Demokracja, Wiara i Tęcza, Lambda Warszawa, Kultura Równości, Prawnicy Dla Równości, Koalicja Ateistyczna, Fundacja im. K. Łyszczyńskiego, Fundacja Trans-Fuzja, Miłość Nie Wyklucza, Grupa Stonewall, Kampania Przeciw Homofobii i wiele innych^[78]. Obecne były firmy: Microsoft, Google, IBM, MTV Polska, Royal Bank of Scotland, Ben&Jerry’s, Sony Music Polska^[78].

Budynek Dworca Centralnego w kolorach tęczy (2018)

Postulatami Parady były m.in.^[77]:

• Ochrona przed dyskryminacją i wykluczeniem obowiązkiem państwa


• Prawa osób trans prawami człowieka


• Wzmocnienie ochrony prawnej przed mową i przestępstwami z nienawiści


• Małżeństwo i związek partnerski prawem każdego obywatela


• Miasta bez barier


• Miasta otwarte przyjazne dla lokalnej społeczności


• Otwarta Rzeczpospolita przyjaznym domem dla uchodźców i obcokrajowców


• Edukacja antydyskryminacyjna i etyka w szkole


• Rzetelna edukacja seksualna prawem każdego człowieka


• Zaostrzenie kar za przemoc na zwierzętach


• Równość płci podstawą demokratycznego państwa.

Odnotowano dwie kilkuosobowe kontrmanifestacje^[67].

Paradę wsparła rekordowa liczba 52 ambasadorów^[79][77][80]:

• J.E. Shpresa Kureta, Ambasador Albanii


• J.E. Patricia Beatriz Salas, Ambasador Argentyny


• J.E. Paul Wojciechowski, Ambasador Australii


• J.E. Werner Almhofer, Ambasador Austrii


• J.E. Colette Taquet, Ambasador Belgii


• Ivica Pranjic, Chargé d’Affaires, Ambasada Bośni i Hercegowiny


• J.E. Alfredo Leoni, Ambasador Brazylii


• J.E. Julio Bravo Yubini, Ambasador Chile


• J.E. Petros Kestoras, Ambasador Cypru


• Robert Markić, Chargé d’Affaires, Ambasada Czarnogóry


• J.E. Ivan Jestráb, Ambasador Czech


• J.E. Ole Egberg Mikkelsen, Ambasador Danii


• J.E. Harri Tiido, Ambasador Estonii


• J.E. Hanna Lehtinen, Ambasador Finlandii


• J.E. Pierre Lévy, Ambasador Francji


• J.E. Evangelos Tsaoussis, Ambasador Grecji


• J.E. Francisco Javier Sanabria, Ambasador Hiszpanii


• J.E. Ron J.P.M. van Dartel, Ambasador Królestwa Niderlandów


• J.E. Tsewang Namgyal, Ambasador Indii


• J.E. Gerard Keown, Ambasador Irlandii


• J.E. Martin Eyjólfsson, Ambasador Islandii


• J.E. Anna Azari, Ambasador Izraela


• Satoru Takahashi, Chargé d’Affaires, Ambasada Japonii


• Jeremy Wallace, Chargé d’Affaires, Ambasada Kanady


• J.E. Conrad Bruch, Ambasador Wielkiego Księstwa Luksemburga


• J.E. Edgar Bondars, Ambasador Łotwy


• J.E. Natasha Meli Daudey, Ambasador Malty


• J.E. Alejandro Negrín, Ambasador Meksyku


• J.E. Rolf Nikel, Ambasador Niemiec


• J.E. Olav Myklebust, Ambasador Norwegii


• J.E. Mary Thurston, Ambasador Nowej Zelandii


• J.E. João Silva Leitão, Ambasador Portugalii


• J.E. Simon Jabulani Ntombela, Ambasador Republiki Południowej Afryki


• J.E. Dario Galassi, Ambasador San Marino


• J.E. Nikola Zurovac, Ambasador Serbii


• J.E. Robert Krmelj, Ambasador Słowenii


• J.E. Paul Jones, Ambasador Stanów Zjednoczonych Ameryki


• Chasper Sarott, Chargé d’Affaires, Ambasada Szwajcarii


• J.E. Stefan Gullgren, Ambasador Szwecji


• J.E. Tunç Üğdül, Ambasador Turcji


• J.E. Andrij Deszczycia, Ambasador Ukrainy


• J.E. Pablo Scheiner, Ambasador Urugwaju


• J.E. Jonathan Knott, Ambasador Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej


• J.E. Alessandro De Pedys, Ambasador Włoch


• J.E. Luis Gomez Urdaneta, Ambasador Wenezueli


• J.E. Vu Dang Dzung, Ambasador Wietnamu


• Yves Wantens, Przedstawiciel Generalny Rządu Flandrii


• Laurence Capelle, Przedstawiciel Federacji Walonia-Bruksela


• Marek Prawda, Dyrektor Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Polsce


• Anna-Carin Öst, Przedstawiciel Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców w Polsce


• Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, Dyrektor Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie


• Thomas E. Garrett, Sekretarz Generalny Wspólnoty Demokracji

Przypisy |

Źródła internetowe |

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów Parada Równości

• Oficjalna strona Parady Równości w Warszawie