Wybory do Parlamentu Europejskiego w 2014 roku






Flaga Unii Europejskiej





Okręgi wyborcze w wyborach do Parlamentu Europejskiego


Wybory do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji odbyły się w 28 państwach członkowskich Unii Europejskiej. Decyzją Rady Unii Europejskiej z 14 czerwca 2013 zostały przewidziane na okres od 22 do 25 maja 2014[1]. Były to ósme od 1979 wybory bezpośrednie do Parlamentu Europejskiego. W ich wyniku zostało wybranych 751 eurodeputowanych, tj. o piętnastu mniej niż w VII kadencji. Nowa kadencja parlamentu rozpoczęła się formalnie 1 lipca 2014.


W wyborach najwięcej mandatów uzyskały ugrupowania związane z Europejską Partią Ludową – jej przedstawiciel stanął na czele nowej Komisji Europejskiej.




Spis treści






  • 1 Kandydaci na przewodniczącego Komisji Europejskiej


  • 2 Terminy i szczegółowe wyniki wyborów


  • 3 Podział mandatów


  • 4 Zobacz też


  • 5 Uwagi


  • 6 Przypisy


  • 7 Linki zewnętrzne





Kandydaci na przewodniczącego Komisji Europejskiej |


Traktat lizboński, obowiązujący od 1 grudnia 2009, przewidział dodatkowe uprawnienia dla Parlamentu Europejskiego – w tym wybór przewodniczącego Komisji Europejskiej. Spośród parunastu partii europejskich wyłonienie swojego kandydata zapowiedziały Europejska Partia Ludowa, Partia Europejskich Socjalistów, Partia Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, Europejska Partia Zielonych i Partia Europejskiej Lewicy.


Europejska Partia Ludowa, posiadająca najliczniejszą frakcję w Parlamencie Europejskim VII kadencji, wybór swojego kandydata przeprowadziła na kongresie 6 i 7 marca 2014 w Dublinie. Do wyborów zarejestrowało się trzech kandydatów: francuski komisarz Michel Barnier, były premier Luksemburga Jean-Claude Juncker i były premier Łotwy Valdis Dombrovskis, przy czym ostatni z nich ustąpił na rzecz Jeana-Claude'a Junckera[2]. W głosowaniu nominację uzyskał były premier Luksemburga, pokonując większością głosów 382 do 245 francuskiego kontrkandydata[3].


Partia Europejskich Socjalistów na kongresie w Rzymie 1 marca 2014 na swojego przedstawiciela wyznaczyła niemieckiego przewodniczącego Europarlamentu Martina Schulza, który był jedynym zarejestrowanym kandydatem w wewnętrznych prawyborach[4].


W Partii Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy o nominację ubiegali się oficjalnie fiński komisarz Olli Rehn i były premier Belgii Guy Verhofstadt. Obaj kandydaci doszli do porozumienia, w wyniku którego przedstawicielem liberałów został drugi z nich[5].


Swojego kandydata (jako pierwsza) zgłosiła również Partia Europejskiej Lewicy – został nim grecki polityk Aleksis Tsipras[6]. Pretendentami Europejskiej Partii Zielonych do nominacji byli José Bové, Rebecca Harms, Ska Keller i Monica Frassoni[7], podwójną nominację (zgodnie z parytetem) uzyskali José Bové i Ska Keller. Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy zrezygnowali z wystawiania wspólnego kandydata, aby „nie legitymizować federalnej wizji europejskiego superpaństwa”[8].



Terminy i szczegółowe wyniki wyborów |



  • 22 maja (czwartek): Holandia, Wielka Brytania

  • 23 maja (piątek): Irlandia

  • 23 i 24 maja (piątek i sobota): Czechy

  • 24 maja (sobota): Łotwa, Malta, Słowacja

  • 25 maja (niedziela): Austria, Belgia, Bułgaria, Chorwacja, Cypr, Dania, Estonia, Finlandia, Francja[a], Grecja, Hiszpania, Litwa, Luksemburg, Niemcy, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowenia, Szwecja, Węgry, Włochy



Podział mandatów |



European Parliament composition by political groups election 2014.svg


Traktat lizboński łączną liczbę europosłów zwiększył z 736 do 751, w związku z czym w 2011 obsadzono dodatkowe 18 mandatów. Jednocześnie ustalono, że żaden z krajów nie może mieć więcej niż 96 deputowanych (przy czym Niemcy posiadające dotąd 99 mandatów zachowają ten stan do końca kadencji). Po akcesie Chorwacji, której przydzielono 12 miejsc, liczba posłów VII kadencji ponownie wzrosła – do 766. Spowodowało to konieczność nowej dystrybucji miejsc w PE, aby w 2014 liczbę deputowanych dostosować do obowiązujących przepisów (751). Pojawiła się przy tym koncepcja rozdzielenia 25 mandatów na poziomie europejskim pomiędzy listy wyborcze europejskich partii politycznych[9], którą zarzucono. Koncepcje nowego podziału przedstawiał liberalny brytyjski europoseł Andrew Duff – jego propozycja była korzystniejsza dla kilku największych krajów (z wyjątkiem Niemiec)[10].


Ostatecznie koncepcja nowego podziału mandatów została przygotowana przez Komisję Spraw Konstytucyjnych, której sprawozdanie przygotowali włoski socjalista Roberto Gualtieri i polski chadek Rafał Trzaskowski. Zgodnie z projektem liczba posłów w 12 krajach (w tym nowo wstępującej Chorwacji) została zmniejszona o 1 mandat[11]. Propozycja ta została w całości przyjęta przez Radę Europejską 28 czerwca 2013[12].





















































































































































































































Państwo członkowskie
2009
 2013[b]
 2014
 Zmiana

 Austria
 17
 19
18
 –1

 Belgia
 22
 22
21
 –1

 Bułgaria
 17
 18
17
 –1

 Chorwacja
 –
 12
11
 –1

 Cypr
 6
 6
6
 –

 Czechy
 22
 22
21
 –1

 Dania
 13
 13
13
 –

 Estonia
 6
 6
6
 –

 Finlandia
 13
 13
13
 –

 Francja
 72
 74
74
 –

 Grecja
 22
 22
21
 –1

 Hiszpania
 50
 54
54
 –

 Holandia
 25
 26
26
 –

 Irlandia
 12
 12
11
 –1

 Litwa
 12
 12
11
 –1

 Luksemburg
 6
 6
6
 –

 Łotwa
 8
 9
8
 –1

 Malta
 5
 6
6
 –

 Niemcy
 99
 99
96
 –3

 Polska
 50
 51
51
 –

 Portugalia
 22
 22
21
 –1

 Rumunia
 33
 33
32
 –1

 Słowacja
 13
 13
13
 –

 Słowenia
 7
 8
8
 –

 Szwecja
 18
 20
20
 –

 Węgry
 22
 22
21
 –1

 Wielka Brytania
 72
 73
73
 –

 Włochy
 72
 73
73
 –

 Unia Europejska
 736
 766
751
 –15


Zobacz też |



  • Posłowie do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji

  • Komisja Jean-Claude’a Junckera



Uwagi |




  1. ↑ Wybory w departamentach zamorskich przeprowadzono 24 maja 2014 (sobota).


  2. ↑ Po obsadzeniu w 2011 dodatkowych 18 mandatów zgodnie z przepisami traktatu lizbońskiego oraz po akcesie Chorwacji do Unii Europejskiej w 2013.



Przypisy |




  1. ↑ Council decision of 14 June 2013 fixing the period for the eighth election of representatives to the European Parliament by direct universal suffrage (ang.). eur-lex.europa.eu. [dostęp 2013-12-22].


  2. ↑ Juncker wins Dombrovskis backing as EPP congress kicks off (ang.). euractiv.com, 6 marca 2014. [dostęp 2014-03-07].


  3. ↑ EU veteran Juncker wins centre-right backing for top Brussels job (ang.). reuters.com, 7 marca 2014. [dostęp 2014-03-07].


  4. ↑ European Socialists Elect Martin Schulz as Candidate for Commission President (ang.). pes.eu, 1 marca 2014. [dostęp 2014-03-07].


  5. ↑ Agreement between Olli Rehn & Guy Verhofstadt – statement by ALDE Party President (ang.). aldeparty.eu, 20 stycznia 2014. [dostęp 2014-03-07].


  6. ↑ European Left Party announces Alexis Tsipras as candidate for EC presidency (ang.). euronews.com, 15 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-23].


  7. ↑ Bové, Frassoni, Harms and Keller to contend Green Primary (ang.). europeangreens.eu, 7 listopada 2013. [dostęp 2013-12-23].


  8. ↑ Dave Keating: ECR: 'Nobody for president' (ang.). europeanvoice.com, 20 lutego 2014. [dostęp 2014-03-18].


  9. ↑ Reform des Wahlrechts: Parlament soll europäischer werden (niem.). europarl.europa.eu, 19 kwietnia 2011. [dostęp 2013-12-23].


  10. ↑ Countries set to lose MEPs as their population shrinks (ang.). euractiv.com, 11 września 2012. [dostęp 2013-12-23].


  11. ↑ Sprawozdanie w sprawie składu Parlamentu Europejskiego w perspektywie wyborów w 2014 r.. europarl.europa.eu, 25 lutego 2013. [dostęp 2013-12-23].


  12. ↑ Decyzja Rady Europejskiej z dnia 28 czerwca 2013 r. ustanawiająca skład Parlamentu Europejskiego. eur-lex.europa.eu. [dostęp 2013-12-23].



Linki zewnętrzne |


  • Europe Decides (ang.). europedecides.eu. [dostęp 2013-12-22].


























































-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容