Aeronautics Aerostar























































































Aeronautics Aerostar


Aeronautics Aerostar
Dane podstawowe
Państwo
 Izrael
Producent
Aeronautics Defense Systems
Typ
UAV
Konstrukcja
 kompozytowa
Załoga
 0
Historia
Data oblotu
 2000
Dane techniczne
Napęd
 1 x silnik spalinowy Zanzottrra 498i

Moc
 28 kW (38 KM)
Wymiary
Rozpiętość
 7,5 m
Długość
 4,5 m
Wysokość
 1,2 m
Masa

Startowa
 220 kg
Osiągi

Prędkość maks.
 200 km/h

Prędkość przelotowa
 115 km/h

Pułap
 6100 m
Zasięg
 200 km
Długotrwałość lotu
 >12 h
Dane operacyjne
Użytkownicy

Azerbejdżan, Angola, Nigeria, Holandia, Polska (były)[1]





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons


Aeronautics Aerostar – izraelski, taktyczny bezzałogowy aparat latający (UAV - Unmanned Aerial Vehicle), produkcji firmy Aeronautics Defense Systems. 1 lutego 2010 roku aparat został zwycięzcą konkursu na nowy taktyczny, bezzałogowy samolot dla Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie. 1 października 2012 roku Ministerstwo Obrony Narodowej poinformowało o zerwaniu współpracy z Aeronautics Defense Systems z powodu niedotrzymania warunków podpisanej w lutym 2010 roku umowy.




Spis treści






  • 1 Historia


  • 2 Konstrukcja


  • 3 Wersje


  • 4 Przypisy


  • 5 Bibliografia


  • 6 Linki zewnętrzne





Historia |


Prace nad aparetem rozpoczęto pod koniec lat 90. ubiegłego wieku w firmie Aeronautics Defense Systems Ltd. (wcześniej znanej jako NETS Integrated Avionics Systems). W pracach projektowych według źródeł firmy brali udział specjaliści z izraelskiego wywiadu. W 2000 roku rozpoczęto próby aparatu. Pierwszym użytkownikiem Aerostara w 2003 roku zostały Siły Obronne Izraela. W 2007 roku maszyny, które formalnie były własnością firmy brały udział w patrolowaniu Strefy Gazy. Rok wcześniej Aerostar testowała izraelska policja drogowa. Pierwszymi zagranicznymi użytkownikami bezzałogowych samolotów zostały Nigeria i Angola. W Nigerii maszyny są częścią systemu ochrony wybrzeża oraz platform wydobywczych w delcie rzeki Niger. Podobne zdania wykonują w Angoli, w której biorą udział w patrolowaniu platform i pól naftowych. W 2008 roku Aerostary pojawiły się w Turcji. Ich zakup związany był z opóźnieniami związanymi z wprowadzeniem do eksploatacji innego bezpilotowego samolotu, IAI Heron. Miały brać udział w operacjach skierowanych przeciwko kurdyjskim partyzantom. W tym samym roku aparaty zakupił Azerbejdżan. W 2009 roku pierwszym europejskim użytkownikiem Aerostarów została Holandia, która wykorzystuje swoje aparaty w Afganistanie. Maszyny testowały również United States Navy i United States Marine Corps jednak aparaty nie znalazły się na wyposażeniu amerykańskich jednostek. Chile wypożyczyło Aerostara w celu oceny zniszczeń spowodowanych przez trzęsienie ziemi w lutym i w marcu 2010 roku. Aparaty mają być również wykorzystywane do patrolowania rejonów o dużej przestępczości.


W 2010 roku Aerostar został zwycięzcą konkursu na nowy taktyczny, bezzałogowy aparat dla polskiego kontyngentu wojskowego w Afganistanie, stając się w ten sposób drugim produktem firmy Aeronautics Defense Systems po Aeronautics Orbiter na wyposażeniu Wojska Polskiego. Do dnia 1 października 2012 roku[2], kiedy to Ministerstwo Obrony Narodowej poinformowało z zerwaniu popisanej z izraelską firmą umowy, żaden z Aerostarów nie stał się własnością Wojska Polskiego. Powodem decyzji polskiego ministerstwa było niewywiązanie się strony izraelskiej z warunków umowy, nie dostarczyła ona aparatów spełniających wymagania techniczne opisane w specyfikacji przetargowej. Tym niemniej, cztery bezzałogowce znalazły się na stanie polskiego kontyngentu w Afganistanie, były to jednak maszyny wypożyczone przez Aeronautics[3], które zostały zwrócone po zerwaniu kontraktu[4].


5 stycznia 2011 roku Ministerstwo Obrony Tajlandii poinformowało o podpisaniu kontraktu na zakup pojedynczego zestawu Aerostar z opcją na zakup kolejnych. Maszyny mają pomóc w zwalczaniu piractwa morskiego[5].



Konstrukcja |


Aerostar jest wolnonośnym górnopłatem z centralnym kadłubem i dwoma belkami ogonowymi. Płatowiec wykonany jest z kompozytów szklano- i węglowo-epoksydowych. Skrzydło o trapezowym obrysie zaopatrzone w klapy na krawędzi spływu skrzydła. Usterzenie w kształcie litery T z dwoma statecznikami pionowymi. Podwozie stałe, trójpodporowe z hakiem skracającym lądowanie. Maszyna przystosowana jest do wykonywania klasycznych startów i lądowań. Jednostkę napędową stanowi dwusuwowy, dwucylindrowy silnik Zanzottrra 498i napędzający dwułopatowe śmigło pchające. Maksymalna masa wyposażenia Aerostara wynosi 50 kilogramów. Standardowo w jego skład wchodzi stabilizowana głowica elektrooptyczna Controp DSP-1. Możliwe jest również zamontowanie radaru SAR i systemów rozpoznania elektronicznego lub łączności radiowej. System łączności maszyny zapewnia transmisję danych z aparatu do naziemnej stacji kontroli w czasie rzeczywistym.



Wersje |


  • Aerostar-C - wersja ze skrzydłami zaopatrzonymi w winglety i zwiększonej do 10 metrów rozpiętości. Maszyna wyposażona w mocniejszy silnik czterosuwowy o mocy 65 KM. Zwiększona do 300 kg maksymalna masa startowa (80 kg udźwig) i wydłużony czas lotu do ok. 24 h. Aparat w tej wersji ma być oferowany dotychczasowym użytkownikom Aerostara. Prawdopodobnie pierwszym użytkownikiem tej wersji będzie Chile.


Przypisy |




  1. ↑ Aerostary w Ghazni


  2. ↑ Tomasz Kwasek, Bezzałogowe systemy powietrzne dla Wojsk Lądowych i Wojsk Specjalnych w latach 2001-2017, „Lotnictwo”, nr 3 (2018), s. 45-49, ISSN 1732-5323


  3. ↑ Polskich Aerostarów jednak nie będzie, "Nowa Technika Wojskowa", nr 10 (2012), s. 5, ISSN 1230-1655


  4. ↑ MON zerwał kontrakt na dostawę dronów


  5. ↑ Royal Thai Air Force orders Aerostar UAVs, Flightglobal



Bibliografia |


  • Piotr Abraszek, Aerostary dla PKW-A, "Nowa Technika Wojskowa", nr 3 (2010), s. 22-24, ISSN 1230-1655.


Linki zewnętrzne |


  • Strona producenta - Aeronautics Defense Systems Ltd. ze zdjęciami polskiego Aerostara w Afganistanie



-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA...
閱讀完整內容

Rikitea

圖片
Town in French Polynesia, France Rikitea Town Rikitea Location in French Polynesia Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W  /  23.12028°S 134.96917°W  / -23.12028; -134.96917 Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W  /  23.12028°S 134.96917°W  / -23.12028; -134.96917 Country   France Overseas collectivity   French Polynesia Territory Gambier Islands Island Mangareva Rikitea is a small town on Mangareva, which is part of the Gambier Islands in French Polynesia. A majority of the islanders live in Rikitea. [1] [2] The island was a protectorate of France in 1871 and was annexed in 1881. [3] Contents 1 History 2 Geography 3 Economy 4 Landmarks 5 Transportation 6 References 7 Bibliography 8 External links History The town's history dates to the era when the island was first settled with people from the Marquesas Islands in 1100 AD. Captain James Wilson of the London Missionary Society arrived in 1797 on Du...
閱讀完整內容

University of Vienna

圖片
"Vienna University" redirects here. For Vienna University of Economics and Business, see Vienna University of Economics and Business. University of Vienna Universität Wien Type Public Established 1365 Budget € 544 million [1] Rector Heinz Engl Academic staff 6,765 Administrative staff 3,106 Students 94,000 [2] Postgraduates 16,490 Doctoral students 8,945 Location Main building, Vienna , Austria 48°12′47″N 16°21′35″E  /  48.21306°N 16.35972°E  / 48.21306; 16.35972 Coordinates: 48°12′47″N 16°21′35″E  /  48.21306°N 16.35972°E  / 48.21306; 16.35972 Campus Urban Colors Blue and White           Affiliations Campus Europae, EUA, UNICA Website www.univie.ac.at/en Data as of 2016 [update] The University of Vienna (German: Universität Wien ) is a public university located in Vienna, Austria. It was founded by Duke Rudolph IV in 1365 and is one of the oldest universities in the Ge...
閱讀完整內容