Aeronautics Aerostar
| ||
 | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Izrael | |
| Producent | Aeronautics Defense Systems | |
| Typ | UAV | |
| Konstrukcja | kompozytowa | |
| Załoga | 0 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 2000 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | 1 x silnik spalinowy Zanzottrra 498i | |
Moc | 28 kW (38 KM) | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 7,5 m | |
| Długość | 4,5 m | |
| Wysokość | 1,2 m | |
| Masa | ||
Startowa | 220 kg | |
| Osiągi | ||
Prędkość maks. | 200 km/h | |
Prędkość przelotowa | 115 km/h | |
Pułap | 6100 m | |
| Zasięg | 200 km | |
| Długotrwałość lotu | >12 h | |
| Dane operacyjne | ||
| Użytkownicy | ||
Azerbejdżan, Angola, Nigeria, Holandia, Polska (były)[1] | ||
Aeronautics Aerostar – izraelski, taktyczny bezzałogowy aparat latający (UAV - Unmanned Aerial Vehicle), produkcji firmy Aeronautics Defense Systems. 1 lutego 2010 roku aparat został zwycięzcą konkursu na nowy taktyczny, bezzałogowy samolot dla Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie. 1 października 2012 roku Ministerstwo Obrony Narodowej poinformowało o zerwaniu współpracy z Aeronautics Defense Systems z powodu niedotrzymania warunków podpisanej w lutym 2010 roku umowy.
Spis treści
1 Historia
2 Konstrukcja
3 Wersje
4 Przypisy
5 Bibliografia
6 Linki zewnętrzne
Historia |
Prace nad aparetem rozpoczęto pod koniec lat 90. ubiegłego wieku w firmie Aeronautics Defense Systems Ltd. (wcześniej znanej jako NETS Integrated Avionics Systems). W pracach projektowych według źródeł firmy brali udział specjaliści z izraelskiego wywiadu. W 2000 roku rozpoczęto próby aparatu. Pierwszym użytkownikiem Aerostara w 2003 roku zostały Siły Obronne Izraela. W 2007 roku maszyny, które formalnie były własnością firmy brały udział w patrolowaniu Strefy Gazy. Rok wcześniej Aerostar testowała izraelska policja drogowa. Pierwszymi zagranicznymi użytkownikami bezzałogowych samolotów zostały Nigeria i Angola. W Nigerii maszyny są częścią systemu ochrony wybrzeża oraz platform wydobywczych w delcie rzeki Niger. Podobne zdania wykonują w Angoli, w której biorą udział w patrolowaniu platform i pól naftowych. W 2008 roku Aerostary pojawiły się w Turcji. Ich zakup związany był z opóźnieniami związanymi z wprowadzeniem do eksploatacji innego bezpilotowego samolotu, IAI Heron. Miały brać udział w operacjach skierowanych przeciwko kurdyjskim partyzantom. W tym samym roku aparaty zakupił Azerbejdżan. W 2009 roku pierwszym europejskim użytkownikiem Aerostarów została Holandia, która wykorzystuje swoje aparaty w Afganistanie. Maszyny testowały również United States Navy i United States Marine Corps jednak aparaty nie znalazły się na wyposażeniu amerykańskich jednostek. Chile wypożyczyło Aerostara w celu oceny zniszczeń spowodowanych przez trzęsienie ziemi w lutym i w marcu 2010 roku. Aparaty mają być również wykorzystywane do patrolowania rejonów o dużej przestępczości.
W 2010 roku Aerostar został zwycięzcą konkursu na nowy taktyczny, bezzałogowy aparat dla polskiego kontyngentu wojskowego w Afganistanie, stając się w ten sposób drugim produktem firmy Aeronautics Defense Systems po Aeronautics Orbiter na wyposażeniu Wojska Polskiego. Do dnia 1 października 2012 roku[2], kiedy to Ministerstwo Obrony Narodowej poinformowało z zerwaniu popisanej z izraelską firmą umowy, żaden z Aerostarów nie stał się własnością Wojska Polskiego. Powodem decyzji polskiego ministerstwa było niewywiązanie się strony izraelskiej z warunków umowy, nie dostarczyła ona aparatów spełniających wymagania techniczne opisane w specyfikacji przetargowej. Tym niemniej, cztery bezzałogowce znalazły się na stanie polskiego kontyngentu w Afganistanie, były to jednak maszyny wypożyczone przez Aeronautics[3], które zostały zwrócone po zerwaniu kontraktu[4].
5 stycznia 2011 roku Ministerstwo Obrony Tajlandii poinformowało o podpisaniu kontraktu na zakup pojedynczego zestawu Aerostar z opcją na zakup kolejnych. Maszyny mają pomóc w zwalczaniu piractwa morskiego[5].
Konstrukcja |
Aerostar jest wolnonośnym górnopłatem z centralnym kadłubem i dwoma belkami ogonowymi. Płatowiec wykonany jest z kompozytów szklano- i węglowo-epoksydowych. Skrzydło o trapezowym obrysie zaopatrzone w klapy na krawędzi spływu skrzydła. Usterzenie w kształcie litery T z dwoma statecznikami pionowymi. Podwozie stałe, trójpodporowe z hakiem skracającym lądowanie. Maszyna przystosowana jest do wykonywania klasycznych startów i lądowań. Jednostkę napędową stanowi dwusuwowy, dwucylindrowy silnik Zanzottrra 498i napędzający dwułopatowe śmigło pchające. Maksymalna masa wyposażenia Aerostara wynosi 50 kilogramów. Standardowo w jego skład wchodzi stabilizowana głowica elektrooptyczna Controp DSP-1. Możliwe jest również zamontowanie radaru SAR i systemów rozpoznania elektronicznego lub łączności radiowej. System łączności maszyny zapewnia transmisję danych z aparatu do naziemnej stacji kontroli w czasie rzeczywistym.
Wersje |
- Aerostar-C - wersja ze skrzydłami zaopatrzonymi w winglety i zwiększonej do 10 metrów rozpiętości. Maszyna wyposażona w mocniejszy silnik czterosuwowy o mocy 65 KM. Zwiększona do 300 kg maksymalna masa startowa (80 kg udźwig) i wydłużony czas lotu do ok. 24 h. Aparat w tej wersji ma być oferowany dotychczasowym użytkownikom Aerostara. Prawdopodobnie pierwszym użytkownikiem tej wersji będzie Chile.
Przypisy |
↑ Aerostary w Ghazni
↑ Tomasz Kwasek, Bezzałogowe systemy powietrzne dla Wojsk Lądowych i Wojsk Specjalnych w latach 2001-2017, „Lotnictwo”, nr 3 (2018), s. 45-49, ISSN 1732-5323
↑ Polskich Aerostarów jednak nie będzie, "Nowa Technika Wojskowa", nr 10 (2012), s. 5, ISSN 1230-1655
↑ MON zerwał kontrakt na dostawę dronów
↑ Royal Thai Air Force orders Aerostar UAVs, Flightglobal
Bibliografia |
- Piotr Abraszek, Aerostary dla PKW-A, "Nowa Technika Wojskowa", nr 3 (2010), s. 22-24, ISSN 1230-1655.
Linki zewnętrzne |
- Strona producenta - Aeronautics Defense Systems Ltd. ze zdjęciami polskiego Aerostara w Afganistanie
