Boeing B-52 Stratofortress







Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „B-52”. Zobacz też: The B-52's (grupa rockowa).


























































































































Boeing B-52 Stratofortress


Boeing B-52 Stratofortress
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone
Producent

Boeing
Typ

bombowiec strategiczny
Załoga
5 (2 pilotów, bombardier, nawigator i inżynier pokładowy)
Historia
Data oblotu

15 kwietnia 1952
Lata produkcji

1952–1962
Egzemplarze
744[1]
Dane techniczne
Napęd
8 silników dwuprzepływowych Pratt & Whitney TF33-P-3/103

Ciąg
75,6 kN dla każdego silnika
Wymiary
Rozpiętość
56,4 m
Długość
48,5 m
Wysokość
12,4 m
Powierzchnia nośna
372 m²
Masa

Własna
88 450 kg

Startowa
256 000 kg
Do lądowania
229 000 kg
Uzbrojenia
22 600 kg
Paliwa
181 725 l
Zapas paliwa
181 725 l
Osiągi

Prędkość maks.
1030 km/h (0,84 Ma)

Prędkość przelotowa
943 km/h (0,77 Ma)

Pułap
14 300 m
Zasięg
B-52D – 11861 km, B-52G – 13528 km, B-52H – 16303 km

Rozbieg
2900 m

Doskonałość maks.
21,5
Dane operacyjne
Uzbrojenie
modele do "H" 4 wukaemy kalibru .50 BMG, model "H" działko M61 Vulcan. Obecnie wszystkie używane maszyny pozbawione są uzbrojenia strzeleckiego
Przestrzeń ładunkowa
do 31 500 kg bomb, min pocisków rakietowych w różnych konfiguracjach
Użytkownicy

USAF
Rzuty

Rzuty samolotu

Boeing B-52 Stratofortress – amerykański bombowiec strategiczny dalekiego zasięgu. Oblatany w 1952 roku, stosowany bojowo między innymi w wojnie wietnamskiej i pierwszej wojnie w Zatoce Perskiej.




Spis treści






  • 1 Rozwój


  • 2 Uzbrojenie


  • 3 Zastosowanie


    • 3.1 Zastosowanie bojowe


    • 3.2 Zastosowanie niebojowe




  • 4 Straty i wypadki


  • 5 Wycofywanie ze służby


  • 6 Przypisy


  • 7 Bibliografia





Rozwój |




B-52 nad oceanem




B-52G w Barksdale Global Power Museum w bazie lotniczej Barksdale


Stratofortressa opracowano jako nowy rdzeń sił Strategic Air Command, w której to roli miał zająć miejsce Convairów B-36 Peacemakerów[2]. Pierwszy lot prototypu YB-52 odbył się 15 kwietnia 1952; pilotował Tex Johnston[3]. Pierwsza wersja seryjna B-52A została oblatana w 1954 roku, lecz zbudowano tylko 3 egzemplarze do badań. Pierwsza wersja wielkoseryjna B-52B weszła do służby w 1955[1]. Oprócz dwóch prototypów XB-52 i YB-52, wyprodukowano do 1962 roku 3 B-52A, 50 B-52B, 35 B-52C, 170 B-52D, 100 B-52E, 89 B-52F, 193 B-52G i 102 B-52H[1].


W szczytowym okresie służby samolotu, w 1963 roku, lotnictwo strategiczne USA miało 650 B-52, zgrupowanych w 42 dywizjonach na 38 lotniskach[4]. W latach 60. rakiety międzykontynentalne przejęły główną rolę w amerykańskich siłach jądrowych, a nieustannie ulepszana radziecka obrona przeciwlotnicza postawiła pod znakiem zapytania skuteczność B-52. Tylko częściowym lekarstwem było wyposażenie B-52 w pociski samosterujące, które pozwalały atakować z większych odległości. Z tych powodów z biegiem czasu B-52 zaczęły odgrywać coraz większą rolę jako bombowce konwencjonalne. W 2018 r. w lotnictwie USA nadal służy 75 egzemplarzy wersji B-52H, budowanej między 1960 i 1962[1]. Wskaźnik dostępnych do użycia maszyn wynosi do 60% tej liczby i jest lepszy od nowszych bombowców B-1 i B-2 (do 40%), niższy jest także koszt godziny lotu[1]. Amerykańskie siły zbrojne nie zamierzają wycofywać Stratofortressów ze służby liniowej wcześniej niż w latach 40. XXI wieku[3].



Uzbrojenie |


Bombowiec B-52 jest w stanie przenieść 31 500 kg różnego rodzaju broni konwencjonalnej (bomby, miny, rakiety) oraz bomby jądrowe (B28, B43, B53, B61, B83). Typowy ładunek konwencjonalny to na przykład 51 bomb 500-funtowych (241 kg). B-52 może też przenosić 20 pocisków manewrujących do atakowania z większych odległości (stand-off).


Wcześniejsze wersje B-52 były wyposażone w uzbrojenie strzeleckie: cztery karabiny maszynowe kalibru 12,7 milimetra umieszczone w stanowisku ogonowym. Za pomocą tej broni zestrzelono dwa północnowietnamskie MiG-i 21. Wersja B-52H jest już pozbawiona uzbrojenia obronnego[3].



Zastosowanie |



Zastosowanie bojowe |




B-52 zrzucający ładunek bomb Mk 117


B-52 znajdowały się w inwentarzu USAF-u przez większość zimnej wojny. Wojna wietnamska wymusiła przystosowanie Stratofortressów do roli bombowca konwencjonalnego. W czasie ośmiu lat tego konfliktu B-52 wykonały ponad 126 tysięcy samolotolotów bojowych i zrzuciły 2,63 miliona ton bomb[5].


W trakcie operacji „Pustynna Burza” w Iraku w 1991 roku Stratofortressy zrzuciły około trzydziestu procent (pod względem łącznego wagomiaru) bomb zrzuconych przez całą koalicję (w toku działań bojowych stracono jedną maszynę, lecz nie w wyniku działań nieprzyjaciela)[6]. Zastosowano je bojowo również w operacji bombardowania Jugosławii przez NATO w 1999 („Allied Force”), w operacji w Afganistanie („Enduring Freedom”, 2001), a także w drugiej wojnie irackiej („Iraqi Freedom”) w 2003 roku[7]. B-52 zwalczały także cele związane z tzw. Państwem Islamskim w Iraku i Syrii w ramach operacji Inherent Resolve od 2016 roku[1].


Obecnie (2018) B-52 są zgrupowane w dwóch stałych bazach: Minot AFB w Dakocie Północnej (5. Skrzydło Bombowe) i Barksdale AFB w Luizjanie (2. Skrzydło Bombowe)[1]. Ponadto często działają tymczasowo z różnych baz sił powietrznych Stanów Zjednoczonych na całym świecie.



Zastosowanie niebojowe |


Dwie maszyny (NB-52A i NB-52B) uczestniczyły w amerykańskim programie eksperymentalnym X-15, jako nosiciele samolotów rakietowych X-15. Jedna z tych maszyn, nosząca przezwisko „Balls 8”, służyła w NASA aż do 17 grudnia 2004 roku i brała udział także w takich programach jak X-24, HiMAT, X-38 i X-43[8].



Straty i wypadki |




Zmodyfikowany B-52 przenoszący dwa D-21


Podczas walk powietrznych nad Wietnamem 17 samolotów B-52 zostało strąconych przez wojska Północnego Wietnamu za pomocą rakiet S-75.


Najbardziej znanym wypadkiem lotniczym z udziałem samolotu B-52 jest zdarzenie z 17 stycznia 1966 roku – katastrofa lotnicza pod Palomares. B-52 w czasie tankowania w powietrzu zderzył się z cysterną KC-135 w wyniku czego obydwa samoloty zostały zniszczone. Bombowiec przenosił na pokładzie cztery bomby termojądrowe, które po katastrofie opadły w rejon hiszpańskiego wybrzeża Morza Śródziemnego w pobliżu wioski Palomares, wywołując skażenie radioaktywne[9].


Dwa lata później, 21 stycznia 1968, w pobliżu bazy Thule (obecnie Qaanaaq) na Grenlandii rozbił się kolejny B-52 z sześcioma bombami Mark 28 na pokładzie. Tym razem załoga (sześciu z siedmiu się uratowało) nie pozbyła się bomb przed wypadkiem, toteż w wyniku roztrzaskania się samolotu przy prędkości 560 węzłów (1000 km/h), doszło do wybuchu klasycznych (trotylowych) ładunków we wszystkich bombach oraz pożaru szczątków i 130 tys. litrów paliwa lotniczego, a znaczna część plutonu z bomb przedostała się do otoczenia. Był to prawdopodobnie najpoważniejszy wypadek B-52 w ogóle, a na pewno najpoważniejsza katastrofa w historii wyspy spowodowana jej strategicznym położeniem. Mimo dużych nakładów finansowych na dezaktywację usunięcie wszystkich skutków wypadku w trudnej arktycznej okolicy nie było do końca możliwe.


Po katastrofie na Grenlandii Amerykanie zaprzestali 24-godzinnego dyżurowania w powietrzu z bombami na pokładzie, co praktykowane było od kryzysu kubańskiego w 1962 roku, tym bardziej że do mniej spektakularnych niż w Thule i w Palomares wypadków dochodziło częściej. Wiele z nich (prawdopodobnie większość) dotknęło B-47 Stratojetów (np. w 1956 roku pilot B-47 w brytyjskiej bazie Lakenheath stracił panowanie nad maszyną i roztrzaskał się o magazyn bomb atomowych, w którym znajdowały się m.in. trzy bomby Mark 6 – wszystko stanęło w ogniu; w bagnach w stanie Georgia w USA leży po dziś dzień nie odnaleziona bomba wodorowa, zgubiona przez B-47; inny B-47 utonął w 1958 gdzieś w Atlantyku u wybrzeży Maroka razem ze swoim jądrowym ładunkiem, itp.), mimo że loty z bombami atomowymi powierzano także innym typom bombowców, tylko B-47 i B-52 ulegały tak poważnym wypadkom.


24 czerwca 1994 roku doszło do katastrofy B-52H w bazie lotniczej Fairchild[10] w stanie Waszyngton. Podczas lotu ćwiczebnego w ramach przygotowań do pokazów lotniczych pilot wykonał ostry skręt na małej wysokości, znacznie przekraczając dozwolone przechylenie samolotu wynoszące 45°. W pewnym momencie przechył zaczął się pogłębiać w sposób niekontrolowany aż do 90°, co spowodowało utratę panowania nad samolotem, gwałtowne jego opadanie i rozbicie o ziemię[11].



Wycofywanie ze służby |


30 lipca 2008 roku rozpoczął się proces stopniowego wycofywania części B-52 ze służby. Tego dnia B-52H o numerze ogonowym LA1023 z bazy Minot AFB odstawiony został do rezerwy po 45 latach służby, co zapoczątkowało proces wycofywania osiemnastu maszyn tego typu, po dwie co dwa tygodnie[12].



Przypisy |




  1. abcdefg Marcin Przeworski: Zanim nadlecą Raidery, "Skrzydlata Polska" nr 8(2466)/2018, s.36-41


  2. Lake 2004 ↓, s. 14.


  3. abc Golowanow 2012 ↓.


  4. Andrzej Zasowski: Boeing B-52 STRATOFORTRESS (pol.). Konflikty. [dostęp 2015-04-08].


  5. Lake 2004 ↓, s. 6.


  6. Jon Lake: B-52 Stratofortress Units in Operation Desert Storm. Oxford: Osprey Publishing, 2004, s. 75.


  7. Lake 2004 ↓, s. 6–7.


  8. Yvonne Gibbs: NASA Armstrong Fact Sheet: B-52B "Mothership" Launch Aircraft (ang.). nasa.gov, 28 lutego 2014. [dostęp 4 października 2016].


  9. Piotr Kołpak: Palomares 1966. Opinia publiczna w starciu z ładunkiem atomowym. Konflikty.pl, 23 września 2013. [dostęp 17 października 2016].


  10. Mark Thompson: Way, Way Off in the Wild Blue Yonder (ang.). Time.com, 29 maja 1995. [dostęp 18 października 2016].


  11. YouTube, www.youtube.com [dostęp 2017-11-22]  (fr.).


  12. First B-52H Stratofortress Bomber Retires (ang.)



Bibliografia |



  • Łukasz Golowanow: Sześćdziesiąte urodziny „Stratofortecy”. Konflikty.pl, 2012-04-14. [dostęp 17 października 2016].

  • Jon Lake: B-52 Stratofortress Units in Combat 1955–73. Oxford: Osprey Publishing, 2004. (ang.)






這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna