Egftnjytyk

; ;	; Lockheed F-80 Shooting Star;
	; Lockheed F-80 Shooting Star;
	; ;
	Dane podstawowe;
Państwo;	; Stany Zjednoczone;
Producent;	; Lockheed;
Typ;	; samolot myśliwski;
Konstrukcja;	metalowa;
Załoga;	1;
	Historia;
Egzemplarze;	1731;
	Dane techniczne;
Napęd;	Allison J33-A-35 Turbojet;
; Ciąg;	24.0 kN;
	Wymiary;
Rozpiętość;	11,81 m;
Długość;	10,49;
Wysokość;	3,43 m;
Powierzchnia nośna;	22,07 m²;
	Masa;
; Własna;	3819 kg;
; Startowa;	7646 kg;
	Osiągi;
; Prędkość maks.;	966 km/h;
; Prędkość wznoszenia;	1140 m/min;
; Pułap;	14000 m;
Zasięg;	1328 km;
	Dane operacyjne;
	Uzbrojenie;
	6 × karabin maszynowy kal. 12,7 mm; 450 kg bomb pod skrzydłami; 10-16 niekierowanych pocisków rakietowych;
	Użytkownicy;
	; Stany Zjednoczone, Brazylia, Chile, Ekwador, Kolumbia, Peru, Urugwaj;
	Rzuty;
	; ;
; ;	; Multimedia w Wikimedia Commons;

Lockheed F-80 Shooting Star (do 1948 roku – Lockheed P-80 Shooting Star) – amerykański samolot myśliwski, pierwszy odrzutowiec użyty operacyjnie przez USAAF (pierwszym odrzutowym myśliwcem USAAF-u był P-59A Airacomet).

Prace projektowe nad nowym samolotem rozpoczęły się w 1943. Napęd samolotu stanowił angielski silnik turboodrzutowy De Havilland Goblin. Pierwszy lot prototypu XP-80 odbył się 8 stycznia 1944. W trakcie prób nowego samolotu doszło do wielu wypadków. M.in. 20 października 1944 w tragicznej katastrofie drugiego prototypu zginął główny pilot Lockheeda Milo Burcham.

Shooting Star wszedł do służby na początku 1945. 45 egzemplarzy zostało dostarczonych do dywizjonów przed zakończeniem drugiej wojny światowej. Z tego 4 egzemplarze dotarły do Europy – dwa do Włoch i dwa do Anglii. Niemniej kiedy w wypadku spowodowanym pożarem silnika zginął pilot doświadczalny major Fred Borsodi, zakazano dalszych lotów na P-80 i nie zostały one użyte bojowo do końca wojny.

Po wojnie zmniejszono początkowe zamówienie z 5000 do 2000 egzemplarzy. Do końca 1950 wyprodukowano łącznie 1715 sztuk P-80 w trzech wersjach: P-80A, B i C. Zmodyfikowany P-80B nazwany XP-80R ustanowił 19 czerwca 1947 rekord prędkości osiągając 1003,9 km/h. Produkcję ostatniej wersji P-80C rozpoczęto w 1948. W czerwcu tego roku, samolot otrzymał nowe oznaczenie – F-80C.

F-80 wzięły udział w wojnie koreańskiej, gdzie 8 listopada 1950 doszło do pierwszej w historii walki powietrznej między samolotami odrzutowymi z udziałem F-80 i MiG-a-15. Zakończyła się ona zwycięstwem pilota chińskiego. Radzieckie MiG-i o skośnych skrzydłach były konstrukcją znacznie lepszą od Shooting Starów. Już na początku wojny F-80 były wymieniane na nowsze F-86 Sabre. Po wycofaniu z roli samolotu myśliwskiego F-80 były jeszcze przez pewien czas używane jako samoloty szturmowe.

Istniała także dwumiejscowa wersja treningowa Lockheed T-33, znana popularnie jako T-bird. Produkcja tego modelu zakończyła się dopiero w 1959. Był on także produkowany na licencji w Japonii i Kanadzie. Łącznie wyprodukowano ponad 6000 T-birdów. Samoloty te były używane w ponad 40 krajach.

Rozwinięciem konstrukcji jest samolot Lockheed F-94 Starfire.