Egftnjytyk

Brazylia Brasil
Przydomek	Canarinhos (Kanarki), Verde-Amarela (Zielono-żółci)
Związek	Brazylijska Konfederacja Piłki Nożnej
Sponsor techniczny	Nike
Trener	Tite (od 2016)
Asystent trenera	Cléber Xavier
Skrót FIFA	BRA
Ranking FIFA	3. (1676 pkt.)[a]
Miejsce w rankingu Elo	1. (2137 pkt.)[a]
Zawodnicy
Kapitan	Neymar[1][2]
Najwięcej występów	Cafu (142)
Najwięcej bramek	Pelé (77)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz  Argentyna 3:0 Brazylia  (Buenos Aires, Argentyna; 20 września 1914)
Najwyższe zwycięstwo  Brazylia 14:0 Nikaragua  (Meksyk; 10 kwietnia 1949)
Najwyższa porażka  Urugwaj 6:0 Brazylia  (Viña del Mar, Chile; 18 września 1920)  Brazylia 1:7 Niemcy  (Belo Horizonte, Brazylia; 8 lipca 2014)
Medale
Igrzyska olimpijskie
2016 1984, 1988, 2012 1996, 2008
Mistrzostwa świata
1958, 1962, 1970, 1994, 2002 1950, 1998 1938, 1978
Mistrzostwa Ameryki Południowej
1919, 1922, 1949, 1989, 1997, 1999, 2004, 2007 1921, 1925, 1937, 1945, 1946, 1953, 1957, 1959, 1983, 1991, 1995 1916, 1917, 1920, 1942, 1959, 1975, 1979
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa
↑ Stan aktualny na 20 grudnia 2018.

Reprezentacja Brazylii w piłce nożnej mężczyzn – zespół piłkarski, reprezentujący Brazylię w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować zawodnicy posiadający obywatelstwo brazylijskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Confederação Brasileira de Futebol (CBF).

Reprezentacja Brazylii jest najbardziej utytułowaną narodową drużyną piłkarską na świecie. Jako jedyna w historii pięć razy zdobyła Puchar Świata (w 1958, 1962, 1970, 1994 i 2002 roku), ponadto ośmiokrotnie była najlepsza w rozgrywkach o Copa América (w 1919, 1922, 1949, 1989, 1997, 1999, 2004, 2007 roku), oraz czterokrotnie triumfowała w rozgrywkach o Puchar Konfederacji (w 1997, 2005, 2009, 2013 roku). Są jedyną reprezentacją, która uczestniczyła we wszystkich mistrzostwach świata w piłce nożnej.

Historia reprezentacji |

Początki i pierwszy mecz |

Pierwszym „międzypaństwowym” meczem na terenie Brazylii było rozegrane 31 lipca 1906 spotkanie pomiędzy południowoafrykańskim South Africa F.C. a złożoną w większości z brytyjskich graczy reprezentacją stanu São Paulo. W wyniku nieporozumień pomiędzy lokalnymi związkami sportowymi, Seleção Paulista wystąpiła bez kilku najlepszych zawodników ponosząc wysoką porażkę 0:6. Między 1906 a 1913 rozegrano wiele innych meczów o podobnym charakterze, ale żaden z nich nie mógł być uznany za oficjalny, gdyż były to zazwyczaj konfrontacje zespołów klubowych, stanowych lub złożonych z obcokrajowców występujących w brazylijskich drużynach. W tym okresie trwała już na dobre rywalizacja o to, który ze związków piłkarskich stanu São Paulo zdobędzie największe wpływy i prawo do powoływania reprezentacji kraju. Spór pomiędzy Associacão Paulista de Esportes Athléticos (Apea) a Liga Paulista de Foot-Ball (LPF) wykorzystała Liga Metropolitana de Sports Athléticos (LMSA) z Rio de Janeiro kierowana przez prezydenta Álvaro Zamitha. 8 czerwca 1914 założyła ona (wraz ze wspierającą ją Apea) Federação Brasileira de Sports (FBS). Od tej pory był to najwyższy oficjalny organ odpowiedzialny za brazylijski sport, w tym oczywiście reprezentację piłkarską.

Miesiąc później nadarzyła się okazja do powołania po raz pierwszy drużyny narodowej. Do Brazylii przybył angielski Exeter City F.C., który wzbudził ogromną sensację wśród miejscowych fanów futbolu. Profesjonalny, choć ledwie trzecioligowy klub traktowany był z czcią godną największych gwiazd piłki nożnej.

FBS powołał na mecz najlepszych graczy, jakich posiadały dwa największe ośrodki piłkarskie kraju: São Paulo i Rio de Janeiro. 21 lipca 1914 na boisku klubu Fluminense w Rio de Janeiro, w obecności 5000 widzów, Brazylia niespodziewanie łatwo pokonała Brytyjczyków 2-0. Jako pierwszy na listę strzelców wpisał się Oswaldo Gomes (15. minuta), a końcowy wynik ustalił kwadrans później Osman. Anglicy zaskoczeni świetną grą Brazylijczyków, i nie mogący sobie z nią poradzić, uciekali się do nieczystych zagrań, w wyniku których kapitan i najlepszy na boisku Rubens Salles doznał kontuzji żeber, a Arthur Friedenreich stracił dwa zęby.

Historyczny skład Brazylii:

Marcos de Mendonça (klub: Fluminense) – Píndaro (Flamengo), Nery (Flamengo) – Sylvio Lagreca (AA São Bento), Rubens Salles (Paulistano), Rolando (Botafogo) – Abelardo (Botafogo), Oswaldo Gomes (Fluminense), Friedenreich (Ypiranga), Osman (América), Formiga (Ypiranga). Sztab szkoleniowy: Sylvio Lagreca, Rubens Salles (kapitan).

Pomimo że mecz nie mógł być uznany za oficjalny, to jednak był on pierwszym, w którym najlepsi ówcześnie piłkarze, powołani przez najwyższy związek sportowy w kraju, wystąpili pod nazwą „Brazylia”.

Pierwszym w pełni oficjalnym spotkaniem międzypaństwowym „Canarinhos” (jeszcze tak nie nazywanym) był mecz w Buenos Aires (20 września 1914) przeciwko Argentynie, przegrany 0-3. Gole dla Argentyny zdobyli Izaguirre (dwie) i Molfino.

Brazylia wystąpiła w składzie:

Marcos de Mendonça – Píndaro, Nery – Octávio Egydio (klub: AA Palmeiras), Sylvio Lagreca, Pernambuco (Fluminense) – Millon (Paulistano), Oswaldo Gomes, Friedenreich, Barthô (Fluminense), Arnaldo (Paulistano). Sztab szkoleniowy: Sylvio Lagreca, Rubens Salles (kapitan).

Powstanie CBD |

Przegrana w wyścigu o władzę w brazylijskim futbolu, LPF nadal nie rezygnowała z walki. Dnia 3 marca 1915 kierownictwo organizacji założyło nowy związek: Federação Brasileira de Futebol (FBF), który miał na celu rywalizację z FBS i w efekcie przejęcie kierownictwa nad krajową piłką. Prezes FBF Mário Sérgio Cardim działał błyskawicznie. Już następnego dnia wystąpił z podaniem o przyjęcie związku do CONMEBOL i otrzymał pozytywną odpowiedź. Wkrótce potem także FIFA potwierdziła rozpoczęcie procedury włączenia FBF w poczet swoich członków.

Sytuacja między FBF a FBS stawała się patowa, a skomplikowała się jeszcze bardziej, gdy Argentyński Związek Piłki Nożnej wysłał Brazylii zaproszenie do udziału w pierwszych mistrzostwach Ameryki Południowej 1916 roku. Co prawda FBF była już członkiem CONMEBOL i naturalnie miała pierwszeństwo wystawienia reprezentacji kraju, to jednak FBS dysponowała niemal wszystkimi piłkarzami z Rio de Janeiro i dużą częścią zawodników z São Paulo. Aby rozwiązać ten impas spowodowany rywalizacją obu związków, minister spraw zagranicznych Brazylii Lauro Müller zaprosił do siebie 19 czerwca 1916 prezesów obu zwaśnionych stron: Álvaro Zamitha (FBS), Mário Sérgio Cardima (FBF) oraz Joaquima Antônio de Souzę Ribeiro (LMSA). Po kilku godzinach dyskusji i narad padła propozycja założenia Brazylijskiej Konfederacji Sportu (Confederação Brasileira de Desportos – CBD), zrzeszającej wszystkie związki piłkarskie, a także kilka innych krajowych organizacji sportowych. 21 czerwca 1916 podpisano porozumienie pomiędzy stronami ostatecznie likwidujące FBF i FBS, a powołujące do życia CBD z prezesem Àlvaro Zamithem na czele. 9 lipca, nowa organizacja została oficjalnie przyjęta do CONMEBOL. W grudniu 1916 CBD dokonała wstępnej rejestracji w FIFA, aby 20 maja 1923 definitywnie stać się członkiem największego związku piłkarskiego.

W 1979 roku, w wyniku zmian strukturalnych zainicjowanych przez rząd, odpowiedzialna do tej pory za wszystkie dyscypliny sportowe, CBD przemianowana została (24 września) na CBF, a jej zakres działalności ograniczył się tylko do piłki nożnej.

Złote jedenastki |

1958 |

 Osobny artykuł: Brasiliana.

1962 |

Brazylia jako obrońca tytułu miała zagwarantowany start w Mistrzostwach Świata w 1962 w Chile. Aymoré Moreira, który objął drużynę w 1961 roku, zabrał na Mundial ośmiu nowych zawodników, ale pozostawił w kadrze niemal wszystkich piłkarzy, którzy stanowili trzon zwycięskiej drużyny sprzed 4 lat. W pierwszym meczu przeciwko Meksykowi tylko dwóch graczy z finałowego spotkania ze Szwecją w 1958 nie znalazło się w wyjściowym składzie: Bellini, zastąpiony będącym w lepszej formie Mauro, oraz Orlando, który nie został powołany do reprezentacji, ponieważ występował w argentyńskim Boca Juniors, a przez to trenerzy nie mogli go obserwować. W premierowej grze zastąpił go Zózimo.

Mecz z Meksykanami zakończył się łatwym zwycięstwem 2:0, po golach Zagallo i Pelé. W kolejnym meczu z Czechosłowacją, zremisowanym 0-0, wydarzył się incydent, który mógł mieć fatalny wpływ na występ Brazylii podczas finałów. W 27. minucie spotkania kontuzji lewego uda doznał Pelé. Była ona na tyle poważna, że piłkarz musiał pożegnać się z mistrzostwami. Obawiano się, że dla całej drużyny Brazylii będzie to koniec turnieju, zwłaszcza że czekał ich mecz z mocną Hiszpanią, który musieli wygrać, aby uniknąć oczekiwania na rezultat meczu Czechosłowacja – Meksyk. Pelego w kolejnych meczach zastąpił jego rówieśnik Amarildo. Potyczka z Hiszpanami okazała się szalenie trudna dla drużyny Brazylii. W 35. minucie prowadzenie dla Hiszpanii uzyskał Adelardo strzelając na 1:0. Wynik mógł być wyższy, jednak wielkie szczęście sprzyjało tego dnia „Canarinhos”. Chilijski sędzia Sergio Bustamante nie uznał gola dla Hiszpanów zdobytego prawidłowo, a także nie zauważył, że faul Níltona Santosa na Adelardo miał miejsce w polu karnym i podyktował jedynie rzut wolny. Szczęściem Brazylijczyków było także to, że posiadali w swoim składzie genialnego Garrinchę oraz Amarildo, który zdobywając dwie bramki w końcówce meczu dał zwycięstwo mistrzom świata i awans do ćwierćfinału.

Ćwierćfinałowe spotkanie z Anglią miało dodatkowy smaczek, gdyż obrońca Ronald Flowers ogłosił publicznie, że wyłączy Garrinchę z gry. Niestety, zadanie to się nie powiodło – Garrincha strzelił dwie bramki (w tym jedną głową), trzecią bramkę dodał Vavá, a Anglicy odpowiedzieli tylko trafieniem Hitchensa. Zwycięstwo otworzyło Brazylijczykom drogę do półfinału, w którym mieli zmierzyć się z gospodarzami turnieju – Chile. Był to, jak się okazało, kolejny łatwy mecz. Znów błyszczeli Garrincha i Vavá (zdobyli po dwa gole), a Toro i Sánchez zdołali jedynie zmniejszyć rozmiary porażki. Niestety, znakomity tego dnia Mané Garrincha dał się sprowokować chilijskiemu pomocnikowi Eladio Rojasowi i w 83. minucie ujrzał czerwoną kartkę. Dla Brazylijczyków miało to oznaczać brak Garrinchy w finale. W ten sposób João Havelange (ówczesny prezydent brazylijskiego związku piłkarskiego) był zmuszony przekonać urugwajskiego sędziego liniowego Estebana Marino, który jako jedyny widział i zgłosił sędziemu głównemu całe boiskowe zajście, do opuszczenia Chile przed dniem, w którym sprawa Garrinchy miała się rozstrzygać (czerwona kartka nie oznaczała jeszcze przymusowej pauzy, decydowała o tym komisja sędziowska). Wobec absencji sędziego i niemożności uzyskania wiarygodnego zeznania, Garrincha nie został ukarany i mógł zagrać w decydującej rozgrywce. W finale wystąpił z wysoką gorączką i nie pokazał w pełni swoich umiejętności, jednak sama jego obecność na boisku napawała Czechosłowaków obawą o wynik. W tym celu trener Rudolf Vytlačil nakazał, aby przy Garrinchy znajdowało się zawsze dwóch obrońców. Tym sposobem otworzyła się przestrzeń dla Amarildo, który zagrał doskonały mecz. Pierwszą bramkę zdobyła jednak Czechosłowacja (Masopust w 15. minucie), ale momentalnie wyrównał Amarildo. Remis utrzymywał się aż do 69. minuty, ale wtedy Amarildo dośrodkował wprost na głowę Zito, który strzelił gola uzyskując prowadzenie dla Brazylii. W 78. minucie, Vavá zdobywając trzecią bramkę przypieczętował zwycięstwo nowych-starych mistrzów Świata.

Brazylia obroniła tytuł zdobyty 4 lata wcześniej, a gra Garrinchy (razem z Vavą i innymi kilkoma graczami był najlepszym strzelcem – 4 gole) podczas turnieju uznawana jest za najlepszy indywidualny występ, porównywany jedynie z popisami Diego Maradony w 1986 roku w Meksyku.

Mistrzowski skład Brazylii: Gilmar – Djalma Santos, Mauro, Zózimo, Nílton Santos – Zito, Didi – Garrincha, Vavá, Amarildo, Zagallo. W dwóch pierwszych meczach turnieju na pozycji Amarildo zagrał Pelé (w całym turnieju trener Brazylijczyków skorzystał tylko z 12 zawodników).

1970 |

Brazylia z mundialu w Meksyku jest uważana przez wielu za najlepszą drużynę w historii
mistrzostw świata. Zespół Mario Jorge Lubo, zwanego Zagallo, grał efektowny i efektywny futbol.
Jednak ta drużyna miała wielu ojców. Jednym z nich był Joao Saldanha, który przestawił drużynę na system 1-4-3-3. Czterem obrońcom, którym zabronił gry w linii, dodał jeszcze defensywnego pomocnika, który jeśli drużyna się broniła, stawał się piątym defensorem. Miejsce na środku pola zajmował wtedy cofający się środkowy napastnik. Podstawowy skład Brazylii wyglądał następująco: Félix – Carlos Alberto, Brito, Piazza, Everaldo – Gérson, Clodoaldo, Rivelino – Jairzinho, Pelé, Tostão.

Brazylia rozpoczęła swój zwycięski marsz od 4:1 z Czechosłowacją (bramki: Rivelino 24, Pelé 60, Jairzinho 64, 83 – Petras 12), następnie 1:0 z Anglią (Jairzinho 69) i 3:2 z Rumunią (Pelé 20, 66, Jairzinho 22 – Dumitrache 33, Demborschi 83) w ćwierćfinale 4:2 z Peru (Rivelino 11, Tostao 18, 52, Jairzinho 76, Gallardo 28, Cubillas 69), w półfinale 3:1 z Urugwajem (Clodoaldo 45, Jairzinho 76, Rivelino 90 – Cubilla 19), finał 4:1 z Włochami (Pelé 18, Gerson 66, Jairzinho 71, Carlos Alberto 87 – Boninsegna 37).

Mistrzostwa w Meksyku były trudne z kilku powodów: m.in. ogromne wysokości na jakich odbywały się mecze, wysoka temperatura przy jakich grano. Przygotowania Brazylii trwały od 12 lutego 1970 przez 19 tygodni i pochłonęły 1,5 mln dolarów. Jednak zawodnicy znali się na pamięć, na każdym treningu Gerson wykonywał około 50 podań, po których piłka leciała 40-50 metrów i spadała koledze do stóp. Potem były przygotowania kondycyjne za które odpowiadał Carlos Alberto Parreira (późniejszy trener mistrzowskiej drużyny Brazylii z 1994 roku). Dzięki temu Brazylia dawała sobie radę z przeciwnikami grającymi różnymi stylami. Z Anglią wygrali po bramce Jairzinho z akcji a której uczestniczyło pół drużyny, a Tostão tańczył na polu karnym między zdezorientowanymi angielskimi obrońcami. Wspaniały strzał Pelégo obronił Gordon Banks. Ta parada została uznana za najlepszą akcję bramkarza w XX wieku. W ćwierćfinale łatwo poradzili sobie z Peru (trenowane przez Didiego). W półfinale Pelé mógł wreszcie spełnić swoją dziecięcą przysięgę pomszczenia rodaków, którzy przegrali w 1950 finałowy mecz z Urugwajem na Maracanie. I choć Canarinhos przegrywali długo, w końcówce rozstrzygnęli losy spotkania. Bramki Urugwaju bronił Ladislao Mazurkiewicz, Polak z pochodzenia, uznany później najlepszym bramkarzem mistrzostw. Finał był taki, jak i reszta meczów z udziałem Brazylijczyków i choć Włochom nie można było w tym meczu odmówić ambicji, byli skazani na porażkę. W 18. minucie Pelé oszukał włoskich obrońców i strzelił bramkę. W 37. minucie Włosi odpowiedzieli golem Roberto Boninsegny, ale to była jedyna udana z nielicznych akcji Włochów na połowie Brazylii. Po tym golu Italia skupiła się na tym co potrafi najlepiej, czyli na obronie i utrudnianiu gry przeciwnikowi. Jednak Brazylia była pewna swego, Canarinhos wymieniali dziesiątki podań i wreszcie w 66. minucie malutki rozgrywający Gerson strzałem z 20 metrów pokonał włoskiego bramkarza. 5 minut później zagrał do Pelé, ten głową do Jairzinho, i ten ostatni strzelił trzecią bramkę. Ostatni gol padł po akcji całego zespołu, a strzelcem był obrońca i kapitan Carlos Alberto. Brazylia sięgnęła po tytuł mistrza świata po raz trzeci i zdobyła złotą Nike na własność.

1994 |

Brazylia, która po dwudziestoczteroletniej przerwie, w 1994 roku okazała się najlepsza w finałach mistrzostw świata, nazywana jest najbardziej defensywnie grającym zespołem Canarinhos, jaki kiedykolwiek wystąpił na Mundialu. Po wyjściu z pierwszego miejsca z grupy w kolejnych spotkaniach aż do finału Brazylijczycy wygrywali tylko jedną bramką (1:0 ze Stanami Zjednoczonymi, 3:2 z Holandią i 1:0 ze Szwecją), a w bezpośredniej batalii o Puchar Świata, podobnie jak i Włosi, nie strzelili żadnego gola i o zwycięstwie musiały, po raz pierwszy w historii, zadecydować rzuty karne. Lepszymi egzekutorami jedenastek okazali się podopieczni Carlosa Alberto Parreiry, którzy wygrali 3:2. Przy czwartym tytule znów obecny był Mário Zagallo, tym razem jako asystent selekcjonera.

Trener Parreira przywiązany był do ustawienia 4-2-2-2, z czwórką obrońców, dwójką defensywnych pomocników, dwójką bocznych i dwójką napastników. Podobnej myśli taktycznej hołdował w czasie trzeciej kadencji na stanowisku selekcjonera reprezentacji w latach 2003–2006, ale na Mundialu 2006 Brazylijczycy nie powtórzyli wyczynu ze Stanów Zjednoczonych i odpadli już w ćwierćfinale. W 1994 roku centralnymi postaciami zespołu byli defensywni pomocnicy Mauro Silva (26 lat) i Dunga (31), który od meczu drugiej rundy z gospodarzami turnieju pełnił, zamiast Raía (29), zmienionego przez Mazinho (28), obowiązki kapitana. Obaj nie tylko asekurowali swoich obrońców, ale i byli odpowiedzialni za rozgrywanie piłki, najczęściej środkiem pola, bez udziału będących w słabszej formie skrzydłowych, ale bezpośrednio do duetu napastników. Mauro Silva często decydował się także na uderzenia na bramkę zza pola karnego.

Równie ofensywnie usposobieni byli boczni obrońcy, szczególnie występujący po lewej stronie Leonardo (25), który w swoim klubie São Paulo FC grał w drugiej linii. W spotkaniu ze Stanami Zjednoczonymi otrzymał czerwoną kartkę i w pozostałych trzech meczach, w tym w finale, zastępował go Branco (30). Obrońca Fluminense Football Club także inicjował ataki oraz potrafił zagrozić rywalom strzałami ze stałych fragmentów gry, jak w ćwierćfinałowej batalii z Holendrami, kiedy z rzutu wolnego z blisko 35 metrów strzelił gola decydującego o zwycięstwie Brazylijczyków. Często do akcji ofensywnych włączał się także prawy defensor Jorginho (30), który zapisał na swoim koncie dwie asysty. W ostatnim meczu w 22 minucie doznał kontuzji i został zastąpiony przez 24-letniego Cafu, dla którego był to pierwszy z trzech finałów mistrzostw świata. Defensywna taktyka Parreiry sprawiła, że często mogli się wykazać solidni stoperzy Aldair (29) i Márcio Santos (25) oraz bramkarz Cláudio Taffarel (28).

Za największą indywidualność drużyny powszechnie uznano napastnika Romário (28). Strzelił pięć goli, w tym decydujące o awansie do ćwierćfinału i finału, i był o krok od zgarnięcia korony króla strzelców. Bułgar Christo Stoiczkow i Rosjanin Oleg Salenko zaliczyli tylko o jedno trafienie więcej. Partner Romario z ataku – Bebeto (30) – zdobył trzy bramki. Mimo iż wiele mówiło się o tym, że obaj piłkarze nie darzą się sympatią, to na boisku porozumiewali się bez zarzutu i byli najskuteczniejszym duetem mistrzostw. Łącznie ośmiokrotnie pokonywali bramkarzy rywali, to znaczy, że byli strzelcami 73% wszystkich goli zdobytych przez Canarinhos w czasie turnieju. Bebeto po bramce w meczu z Holandią po raz pierwszy zaprezentował światu słynną kołyskę na cześć nowo narodzonego dziecka. Całe mistrzostwa z ławki rezerwowych obserwował 18-letni Ronaldo.

Po turnieju Parreira przekazał stery reprezentacji Mário Zagallo, który zmuszony był zrezygnować z usług większości mistrzów świata. Kilku z nich po transferach do europejskich klubów szybko zatraciła formę, poza tym średnia wieku ekipy, która zdobyła Puchar Świata, wynosiła 28 lat i wielu z zawodników zakończyło reprezentacyjne kariery przed kolejnym Mundialem. Do Francji Zagallo zabrał tylko siedmiu z nich (zabrakło m.in. Romario), a w zespole, który w 2002 roku powtórzył wynik podopiecznych Parreiry, z mistrzów świata 1994 zagrali tylko rezerwowi w USA Cafu i Ronaldo.

p • d • e Skład reprezentacji Brazylii na Mundialu 1994 1Taffarel 2Jorginho 3Ricardo Rocha 4Ronaldão 5Mauro Silva 6Branco 7Bebeto 8Dunga 9Zinho 10Raí 11Romário 12Zetti 13Aldair 14Cafu 15Márcio Santos 16Leonardo 17Mazinho 18Paulo Sérgio 19Müller 20Ronaldo 21Viola 22Gilmar Rinaldi Trener:Parreira O występie Brazylijczyków na Mistrzostwach Świata 1994 przeczytasz tutaj.

2002 |

Brazylijczycy już po drugim meczu grupowym zapewnili sobie awans do kolejnej rundy. Selekcjoner Luiz Felipe Scolari dał więc w ostatnim spotkaniu szansę występu rezerwowym. Zagrali wówczas m.in. strzelec bramki Júnior i 20-letni Kaká, późniejsza gwiazda Milanu. W 1/8 finału Canarinhos ograli Belgię, ale spotkanie to wywołało wiele kontrowersji, gdyż zdaniem komentatorów sędzia nie uznał prawidłowo zdobytej bramki podopiecznym Roberta Waseige’a. Mecz ćwierćfinałowy z Anglią zapisał się w historii jako przede wszystkim popis Ronaldinho, który strzelił gola z rzutu wolnego z około 40 metrów. W półfinale po raz drugi w turnieju Brazylijczycy pokonali Turków, a w batalii finałowej, dzięki dwóm bramkom Ronaldo, okazali się lepsi od Niemców; tamten mecz określany był mianem pojedynku najlepszego napastnika turnieju (Ronaldo) z najlepszym bramkarzem (Oliver Kahn).

Scolari preferował ustawienie 1-5-2-3, zmieniające się w czasie meczu na ofensywne 1-3-4-3, w którym przesuwał nominalnych bocznych obrońców Cafu (32 lata), dla którego występ w finale mistrzostw był trzecim z kolei, i Roberto Carlosa (29) do linii pomocy i powierzał im obowiązki klasycznych skrzydłowych.

W szarżach na bramkę rywali wyspecjalizował się „atak R”. Ronaldo (26) zdobył osiem goli, z czego dwa w finale, i został królem strzelców azjatyckiej imprezy oraz, w opinii wielu obserwatorów, jej największą indywidualnością. Z dobrej strony zaprezentował się 22-letni Ronaldinho, szybki drybler, którego bramka z rzutu wolnego strzelona Davidowi Seamanowi uznana została za jedną z najładniejszych w całym turnieju. Najbardziej doświadczony z całej trójki – Rivaldo (30) – trafiał do siatki rywali w pięciu kolejnych spotkaniach i, chociaż dziennikarze narzekali, że gra zbyt indywidualnie, stanowił mocny punkt zespołu.

Podopieczni Scolariego wygrali wszystkie mecze, strzelili osiemnaście goli, a stracili cztery. Bramkarz Marcos (28), który przed turniejem typowany był na zmiennika Didy, zdaniem wielu komentatorów, nie zawiódł. W czasie mistrzostw kilkakrotnie ratował Canarinhos przed utratą bramek, został wybrany na najlepszego piłkarza meczu 1/8 finału z Belgią. Dziennikarze uznali go za godnego następcę najwybitniejszych golkiperów Brazylii – Gilmara i Cláudio Taffarela.

W linii obrony grało trzech zawodników – Lúcio (24), Roque Júnior (26) i Edmilson (26) – w razie potrzeby wspomaganych przez Cafu i Roberto Carlosa. Defensorzy skupiali się niemal wyłącznie na zadaniach obronnych i rzadko włączali się do akcji ofensywnych, najbardziej aktywny był Edmilson, w klubie Olympique Lyon występujący jako pomocnik. W czasie turnieju strzelił jednego gola, w spotkaniu z Kostaryką.

Łącznikiem między obroną, a linią ataku był defensywny pomocnik Gilberto Silva (26), jedyny, oprócz Marcosa, Cafu i Lúcio, który rozegrał wszystkie mecze od pierwszej do ostatniej minuty. Zawodnik Atletico Mineiro Belo Horizonte, który po Mundialu przeszedł do Arsenal F.C., w ofensywnym ustawieniu Brazylii odpowiedzialny był za destrukcję; już na połowie przeciwnika zatrzymywał jego ataki i szybkim podaniem uruchamiał bocznych pomocników lub bezpośrednio napastników. Jego partner z drugiej linii Juninho Paulista (29), zmieniony od meczu ćwierćfinałowego przez Klébersona (23), miał był rozgrywającym. Jednak kontuzja Emersona, który pierwotnie miał grać na tej pozycji, dobra forma Gilberto Silvy i modyfikacja stylu gry reprezentacji, polegająca na przewadze zagrań bezpośrednich do atakujących, sprawiły, że jego rola ograniczała się do przeszkadzania przeciwnikowi i wspomagania w zadaniach obronnych Gilberto Silvy.

p • d • e Skład reprezentacji Brazylii na Mundialu 2002 1Marcos 2Cafu 3Lúcio 4Roque Júnior 5Edmílson 6Roberto Carlos 7Ricardinho 8Gilberto Silva 9Ronaldo 10Rivaldo 11Ronaldinho 12Dida 13Belletti 14Ânderson Polga 15Kléberson 16Júnior 17Denílson 18Vampeta 19Juninho Paulista 20Edílson 21Luizão 22Rogério Ceni 23Kaká trener:Scolari

2006 |

W 2006 roku na mundialu pierwszy mecz w grupie rozegrali z Chorwacją, z którą wygrali 1:0 po bramce Kaki w 44 minucie. W następnym meczu z Australią po golach Adriano i Freda Brazylia zaliczyła kolejne zwycięstwo. W trzecim meczu grupowym w 34 minucie Japończyk Keiji Tamada strzelił jedynego gola dla Japonii mimo to Brazylia wypracowała cztery bramki i wygrała 1:4. W 1/8 finału zmierzyli się z Ghaną pokonując ją 3:0. W ćwierćfinale odpadli z Francją po bramce Thierry’ego Henry’ego. Na mundialu Brazylijczycy strzelili razem 10 bramek. Canarinhos podchodzili do turnieju w Niemczech jako główni faworyci. Bukmacherzy bezapelacyjnie stawiali na drużynę Brazylii, z racji na skład jakim dysponowała oraz wygrany Puchar Konfederacji w 2005 roku na niemieckich stadionach. Brazylijczycy zawiedli, a głównej przyczyny porażki upatrywano w nadmiernej pewności siebie oraz przemęczeniu kilku kluczowych graczy jak chociażby Ronaldinho. Sześć miesięcy po Mundialu światło dzienne ujrzała informacja o imprezowym stylu życia reprezentantów Brazylii w trakcie Mistrzostw Świata mającym znaczący wpływ na ich słabą formę.

p • d • e Skład reprezentacji Brazylii na Mundialu 2006 1Dida 2Cafu 3Lúcio 4Juan 5Emerson 6Roberto Carlos 7Adriano 8Kaká 9Ronaldo 10Ronaldinho 11Zé Roberto 12Rogério Ceni 13Cicinho 14Luisão 15Cris 16Gilberto 17Gilberto Silva 18Mineiro 19Juninho Pernambucano 20Ricardinho 21Fred 22Júlio César 23Robinho trener:Parreira

2010 |

W 2010 roku na mundialu Brazylia rozegrała pierwszy mecz z Koreą Północną, z którą wygrała 2:1 po bramkach Maicona i Elano. W drugim meczu rywalizowała z Wybrzeżem Kości Słoniowej i wygrała 3:1 po dwóch bramkach Luísa Fabiano i jednej Elano. W ostatnim meczu grupowym zremisowali bezbramkowo z Portugalią i ostatecznie zajęli pierwsze miejsce w grupie. W 1/8 finału pokonali Chile 3:0. W ćwierćfinale zmierzyli się z Holandią. Mimo, że Brazylia prowadziła po bramce Robinho w 10 minucie, przegrali 2:1 po stracie dwóch goli strzelonych przez Sneijdera. Brazylia więc, tak jak cztery lata wcześniej odpadła już w ćwierćfinale.

p • d • e Skład reprezentacji Brazylii na Mundialu 2010 1 Júlio César 2 Maicon 3 Lúcio (c) 4 Juan 5 Felipe Melo 6 Michel Bastos 7 Elano 8 Gilberto Silva 9 Luís Fabiano 10 Kaká 11 Robinho 12 Gomes 13 Dani Alves 14 Luisão 15 Thiago Silva 16 Gilberto 17 Josué 18 Ramires 19 Júlio Baptista 20 Kléberson 21 Nilmar 22 Doni 23 Grafite trener: Dunga

2013 |

W 2013 roku Pucharze Konfederacji rozgrywanym w Brazylii kadra Luiza Felipe Scolariego wyszła z grupy A pokonując kolejno Japonię 3:0, Meksyk 2:0 i w końcówce wygrała z kadrą Włoch 4:2 po dwukrotnym trafieniu Freda, po jednej bramce zdobyli Dante i Neymar. Zespół uzyskał awans do półfinału, gdzie zagrał z Urugwajczykami. Brazylia wygrała ten mecz 2:1 po golach Freda i byłego zawodnika ŁKS-u Łódź Paulinho, dla Urugwaju strzelił jedyną bramkę Edinson Cavani. W finale zmierzyła się z drużyną Hiszpanii i zwyciężyła 3:0 po dwóch golach Freda i jednym Neymara. Po zakończeniu turnieju nagrodzono srebrnym butem Freda, złotą piłkę otrzymał Neymar, a złote rękawice trafiły w ręce golkipera Canarinhos Júlio Césara. Brązową piłkę zdobył Paulinho.

2014 |

Reprezentacja była gospodarzem Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej i została automatycznie przydzielona do grupy A. Brazylia w meczu otwarcia Mistrzostw wygrała 3:1 z Chorwacją na Arenie Corinthians w São Paulo. W kolejnym meczu na arenie Castelão w Fortalezie, rozegrała pojedynek z reprezentacją Meksyku. Mecz skończył się bezbramkowym remisem, a bohaterem spotkania został bramkarz Meksyku Guillermo Ochoa, który bronił kolejne strzały Brazylijczyków. W ostatnim meczu fazy grupowej 23 czerwca Brazylia zmierzyła się z Kamerunem. Reprezentacja Brazylii wygrała to spotkanie 4:1 – autorami goli byli Neymar (2), Fred i Fernandinho. Brazylia wygrała swoją grupę. W 1/8 finału spotkała się z Chile. Mecz skończył się remisem 1:1, w dogrywce nie padł ani jeden gol, więc konieczne było przeprowadzenie serii rzutów karnych. W niej lepsi okazali się Brazylijczycy, wygrywając 3:2. Kolejnym rywalem w drodze do finału była Kolumbia. Mecz skończył się wynikiem 2:1. Gole dla Brazylii strzelili Thiago Silva oraz David Luiz. Dla Kolumbii z rzutu karnego strzelił James Rodríguez, dla którego to był szósty gol na tych mistrzostwach. 8 lipca na stadionie Estádio Mineirão w Belo Horizonte w meczu półfinałowym Brazylia przegrała z Niemcami 1:7 tracąc szansę na 6 mistrzostwo oraz ponosząc największą w swojej historii porażkę. Ostatecznie Brazylia zakończyła udział w mistrzostwach na 4. miejscu przegrywając na stadionie Estádio Nacional w Brasílii w meczu o brązowy medal z Holandią 0:3.

p • d • e Skład reprezentacji Brazylii na Mundialu 2014 1 Jefferson 2 Dani Alves 3 Thiago Silva (c) 4 David Luiz 5 Fernandinho 6 Marcelo 7 Hulk 8 Paulinho 9 Fred 10 Neymar 11 Oscar 12 Júlio César 13 Dante 14 Maxwell 15 Henrique 16 Ramires 17 Luiz Gustavo 18 Hernanes 19 Willian 20 Bernard 21 Jô 22 Victor 23 Maicon trener: Scolari

2016 |

Brazylijczycy byli również gospodarzami Letnich Igrzysk Olimpijskich 2016. W rozegranym w dniach 4-20 sierpnia turnieju mężczyzn w piłce nożnej najpierw zagrali w grupie A z Danią, Irakiem i RPA. Po pewnym zwycięstwie z Duńczykami 4:0 przyszły bezbramkowe remisy z Republiką Południowej Afryki i reprezentantem strefy azjatyckiej. Z pięcioma punktami na koncie Canarinhos awansowali do ćwierćfinałów w których wygrali z Kolumbią 2:0. W półfinałach los skojarzył ich z Hondurasem z którym Brazylia pewnie wygrała 6:0. W finale olimpijskiego turnieju ekipa Brazylii ograła zaś po rzutach karnych Niemców, stając się tym samym pierwszy raz w historii mistrzem olimpijskim.

Rok 2016 był także okresem, w którym rozgrywany był turniej o Copa America. Ekipa Brazylii spisała się w nim jednak słabo odpadając już po fazie grupowej (zwycięstwo z Haiti 7:1, bezbramkowy remis z Ekwadorem i minimalna porażka z Peru).

2018 |

Reprezentacja Brazylii awansowała na Mistrzostwa Świata w Rosji z pierwszego miejsca w swojej konfederacji z dorobkiem 41 punktów po dwunastu zwycięstwach, pięciu remisach i jednej porażce. Grała na nich w grupie E razem ze Szwajcarią, Kostaryką i Serbią. Po remisie 1:1 ze Szwajcarami w pierwszym meczu przyszły dwa zwycięstwa po 2:0 odpowiednio z Kostaryką i Serbią co pozwoliło ekipie Canarinhos z awansować z pierwszego miejsca do 1/8 finału. W tej fazie turnieju ich rywalem była reprezentacja Meksyku. Wygrywając ten mecz 2:0 Brazylijczycy awansowali do ćwierćfinału mundialu w którym zmierzyli się z Belgami. Przegrali jednak to spotkanie 1:2 i odpadli z turnieju.

Udział w międzynarodowych turniejach |

Igrzyska olimpijskie | Udział w igrzyskach olimpijskich Rok Kwalifikacje Wynik 1900 Nie brała udziału 1904 1908 1912 1920 1924 1928 1936 1948 1952 Awans Ćwierćfinał 1956 Nie zakwalifikowała się 1960 - Pierwsza runda 1964 - Pierwsza runda 1968 - Pierwsza runda 1972 - Pierwsza runda 1976 Awans IV miejsce 1980 Nie zakwalifikowała się 1984 Awans II miejsce 1988 Awans II miejsce 1992 Nie zakwalifikowała się 1996 Awans III miejsce 2000 Awans Ćwierćfinał 2004 Nie zakwalifikowała się 2008 Awans III miejsce 2012 Awans II miejsce 2016 Gospodarz Mistrzostwo 2020 2024 2028

Mistrzostwa świata | Udział w mistrzostwach świata Rok Kwalifikacje Wynik 1930 - Faza grupowa 1934 Awans Pierwsza runda 1938 Awans III miejsce 1950 Gospodarz II miejsce 1954 Awans Ćwierćfinał 1958 Awans Mistrzostwo 1962 Awans Mistrzostwo 1966 Awans Faza grupowa 1970 Awans Mistrzostwo 1974 Awans IV miejsce 1978 Awans III miejsce 1982 Awans Druga Runda 1986 Awans Ćwierćfinał 1990 Awans 1/8 finału 1994 Awans Mistrzostwo 1998 Awans II miejsce 2002 Awans Mistrzostwo 2006 Awans Ćwierćfinał 2010 Awans Ćwierćfinał 2014 Gospodarz IV miejsce 2018 Awans Ćwierćfinał

Copa América |

Puchar Konfederacji |

• 1992 – Nie brała udziału
  


• 1995 – Nie brała udziału
  


• 1997 – Mistrzostwo
  


• 1999 – II miejsce


• 2001 – IV miejsce


• 2003 – Faza grupowa


• 2005 – Mistrzostwo
  


• 2009 – Mistrzostwo
  


• 2013 – Mistrzostwo
  


• 2017 – Nie zakwalifikowała się
  

Aktualna kadra |

23 osobowa kadra na mecze towarzyskie przeciwko Arabii Saudyjskiej i Argentynie. Występy i gole aktualne na 22 września 2018.

#	Imię i nazwisko	Data urodzenia	Klub	Występy (gole)
Bramkarze
1	Alisson	2 października 1992	AS Roma	32 (0)
12	Ederson	17 sierpnia 1993	Manchester City	1 (0)
24	Phelipe Megiolaro	8 lutego 1999	Grêmio	0 (0)
Obrońcy
2	Miranda	7 września 1984	Inter Mediolan	52 (2)
3	Éder Militão	18 stycznia 1998	FC Porto	1 (0)
4	Pablo	21 czerwca 1991	Girondins Bordeaux	0 (0)
6	Danilo	15 lipca 1991	Manchester City	19 (0)
13	Marquinhos	14 maja 1994	Paris Saint-Germain	29 (1)
14	Fabinho	23 października 1993	Liverpool	5 (0)
16	Alex Sandro	26 stycznia 1991	Juventus F.C.	11 (0)
22	Marcelo	12 maja 1988	Real Madryt	58 (6)
Pomocnicy
5	Casemiro	23 lutego 1992	Real Madryt	30 (0)
11	Philippe Coutinho	12 czerwca 1992	FC Barcelona	43 (13)
15	Arthur	12 sierpnia 1996	FC Barcelona	2 (0)
17	Walace	4 kwietnia 1995	Hannover 96	2 (0)
18	Fred	5 marca 1993	Manchester United	10 (0)
23	Renato Augusto	8 lutego 1988	Beijing Guo’an	31 (6)
Napastnicy
7	Gabriel Jesus	3 sierpnia 1997	Manchester City	22 (10)
9	Richarlison	10 maja 1997	Everton	2 (2)
10	Neymar	5 lutego 1992	Paris Saint-Germain	92 (59)
19	Malcom	26 lutego 1997	FC Barcelona	1 (0)
20	Roberto Firmino	2 października 1991	Liverpool FC	26 (8)
21	Everton	22 marca 1996	Grêmio	2 (0)

Szkoleniowcy |

 Z tym tematem związana jest kategoria: Selekcjonerzy reprezentacji Brazylii w piłce nożnej mężczyzn.

Trenerzy od lat 80. |

¹ W tabeli uwzględniono tych trenerów, którzy prowadzili reprezentację w minimum 3 meczach.

Złoci trenerzy |

• 1958 – Vicente Feola (w eliminacjach – Osvaldo Brandão)
  


• 1962 – Aymoré Moreira
  


• 1970 – Mário Zagallo (w eliminacjach – João Saldanha)
  


• 1994 – Carlos Alberto Parreira
  


• 2002 – Luiz Felipe Scolari (w eliminacjach też – Vanderlei Luxemburgo i Émerson Leão)
  

Zawodnicy |

 Osobny artykuł: Reprezentanci Brazylii w piłce nożnej.

Rekordziści |

Mecze reprezentacji Brazylii |

 Osobny artykuł: Lista meczów reprezentacji Brazylii w piłce nożnej.

 Osobny artykuł: Lista meczów nieoficjalnej reprezentacji Brazylii w piłce nożnej.

Odniesienia w kulturze masowej |

• Utwór „Brasil!” polskiej grupy muzycznej Flapjack, opublikowany na albumie Fairplay z 1996, dotyczy bezpośrednio reprezentacji Brazylii. Tekst utworu stanowi wyartykułowany skład drużyny Brazylii z podaniem ustawienia na boisku.

Uwagi |

Przypisy |

• PLANETA TERRA – dokładne wyniki reprezentacji ze składami Brazylii i jej rywali


• PLANETA TERRA – archiwum wyników 1914 – (mecze tylko drużyny A)


• RSSSF – archiwum trenerów


• RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą meczów i goli


• Planet World Cup – archiwum wyników na mistrzostwach świata


• Planet World Cup – archiwum wyników z eliminacji do mistrzostw świata


• Planet World Cup – składy Brazylii na poszczególnych Mundialach

Bibliografia |

• 
  Antonio Carlos Napoleão, Roberto Assaf, Seleção Brasileira 1914-2006, Rio de Janeiro, Mauad X, 2006, ​ISBN 85-7478-186-X​.

Linki zewnętrzne |

• 
  Oficjalna strona związku (port.)
  


• 
  Profil na stronie FIFA (ang.)
  


• 
  Profil na National Football Teams (ang.)
  


• 
  RSSSF – archiwum wyników 1992- (ang.)
  


• 
  RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą występów i goli (ang.)
  

p • d • e Mistrzowie Copa América 1910: Argentyna 1916: Argentyna 1917: Urugwaj 1919: Brazylia 1920: Urugwaj 1921: Argentyna 1922: Brazylia 1923: Urugwaj 1924: Urugwaju 1925: Argentyna 1926: Urugwaj 1927: Argentyny 1929: Argentyna 1935: Urugwaj 1937: Argentyna 1939: Peru 1941: Argentyna 1942: Urugwaj 1945: Argentyny 1946: Argentyna 1947: Argentyna 1949: Brazylia 1953: Paragwaj 1955: Argentyna 1956: Urugwaj 1957: Argentyna 1959: Argentyna 1959: Urugwaj 1963: Boliwia 1967: Urugwaj 1975: Peru 1979: Paragwaj 1983: Urugwaj 1987: Urugwaj 1989: Brazylia 1991: Argentyna 1993: Argentyna 1995: Urugwaj 1997: Brazylia 1999: Brazylii 2001: Kolumbia 2004: Brazylia 2007: Brazylia 2011: Urugwaj 2015: Chile 2016: Chile

p • d • e Piłka nożna w Brazylii Confederação Brasileira de Futebol (CBF) Reprezentacje mężczyźni Kadra „A” • Olimpijska • U-20 • U-17 • futsal • plażowa kobiety Kadra „A” • U-20 • U-17 • futsal • plażowa Rozgrywki ligowe mężczyźni Série A (D1) • Série B (D2) • Série C (D3) • Série D (D4) • Mistrzostwa stanu (Acre • Alagoas • Amapá • Amazonas • Bahia • Ceará • Distrito Federal • Espírito Santo • Goiás • Maranhão • Mato Grosso • Mato Grosso do Sul • Minas Gerais • Pará • Paraíba • Paraná • Pernambuco • Piauí • Rio de Janeiro • Rio Grande do Norte • Rio Grande do Sul • Rondônia • Roraima • Santa Catarina • São Paulo • Sergipe • Tocantins) kobiety Campeonato Brasileiro Feminino (D1) • Mistrzostwa stanu (Rio de Janeiro • São Paulo) Rozgrywki pucharowe mężczyźni Copa do Brasil • Recopa Sul-Brasileira • Puchary stanów (Bahia • Espírito Santo • Maranhão • Mato Grosso • Mato Grosso do Sul • Minas Gerais • Paraíba • Piauí • Rio de Janeiro • Rio Grande do Sul • Santa Catarina • São Paulo • Sergipe) • Taça Guanabara (dawne: Copa dos Campeões • Supercopa do Brasil • Taça Brasil • Torneio Rio – São Paulo • Torneio Roberto Gomes Pedrosa • Copa Centro-Oeste • Copa do Nordeste • Copa Norte) kobiety Copa do Brasil de Futebol Feminino Rozgrywki młodzieżowe Campeonato Brasileiro Sub 20 • Copa do Brasil Sub-20 • Copa Macaé • Copa Santiago • Copa São Paulo • Taça Belo Horizonte Nagrody i wyróżnienia Piłkarz roku • Bola de Ouro Inne Reprezentanci • Lista meczów • Lista klubów • Lista stadionów • Tabela wszech czasów • Rekordy Kluby męskie • Kluby kobiece • Piłkarze • Piłkarki • Trenerzy • Sędziowie • Stadiony

p • d • e Selekcjonerzy reprezentacji Brazylii Lagreca (1914) Komisja techniczna (1915–16) C. Netto (1917) Komisja techniczna (1917) F. Netto i Amílcar (1918) Komisja techniczna (1919) Gomes (1920) F. Netto (1921) Komisja techniczna (1922) F. Netto (1922) C. Netto (1923) Guimarães (1925) Moares i Laís (1928–29) Píndaro (1930) Luiz Vinhaes (1931–34) Ferreira (1934–35) Pimenta (1936–38) Nascimento (1939) Lagreca (1940) Barcelos (1940) Adhemar Pimenta (1942) Flávio Costa (1944–50) Zezé Moreira (1952) Aymoré Moreira (1953) Zezé Moreira (1954–55) Vicente Feola (1955) Flávio Costa (1955) Osvaldo Brandão (1955–56) Teté (1956) Flávio Costa (1956) Pirillo (1957) Pedrinho (1957) Vicente Feola (1958–60) Aymoré Moreira (1961–63) Vicente Feola (1964–1966) Aymoré Moreira (1967–68) Yustrich (1968) João Saldanha (1969–70) Zagallo (1970–74) Osvaldo Brandão (1975–77) Coutinho (1977–80) Telê Santana (1980–82) Parreira (1983) Edu (1983–84) Evaristo de Macedo (1984–85) Telê Santana (1985–86) Carlos Alberto Silva (1987–88) Lazaroni (1989–90) Falcão (1990–91) Ernesto Paulo (1991) Parreira (1991–94) Zagallo (1994–98) Luxemburgo (1998–2000) Candinho (1999[i]) Candinho (2000[i]) Leão (2000–01) Scolari (2001–03) Parreira (2003–06) Dunga (2006–10) Mano Menezes (2010–12) Scolari (2012–14) Dunga (2014–16) Tite (od 2016) ↑ ab tymczasowo