Larysza
| ||
Alternatywne nazwy | Larysa, Laryssa, Larissa, Boryszów, Larysz, Gleżyn, Gleszyn | |
Pierwsza wzmianka | 1446 (w źródłach), (1264[1]) | |
Herbowni | ||
Chocholaty, Chochołaty, Domański, Dumański, Karwin, Larisch, Lariss, Larson, Lebla, Łastowiecki, Madaleński, Madaliński, Mendalski, Męczalski, Niedzielski, Palimączyński, Perzanowski, Reczyński, Wnuczek, Zdanowski, Zdunowski[2] |
Larysza (Larysa, Laryssa, Larissa, Larysz, Boryszow, Gleszyn, Gleszyna, niem. Larisch) – polski herb szlachecki. Jest to jeden z najstarszych znanych polskich herbów szlacheckich wymieniony już u Długosza.
Spis treści
1 Opis herbu
2 Wzmianki heraldyczne
3 Znani herbowni
4 Zobacz też
5 Linki zewnętrzne
6 Przypisy
Opis herbu |
Opis herbu z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania:
W polu czerwonym dwa lemiesze srebrne.
Klejnot: trzy pióra strusie.
Labry czerwone podbite srebrem.[3]
Bartosz Paprocki opisał herb w sposób następujący:
mają być dwa lemiesza w polu białem [4] |
Opis herbu wg Kaspra Niesieckiego:
Powinny być dwa lemięsze, końcami do góry, i ostrzem na bok obrócone, w czerwonym polu, na hełmie trzy pióra strusie [5]. |
J.Ostrowski w podaje aż dziesięć wersji herbu[6]:
I: W polu czerwonem – dwa lemiesze srebrne, czy kroje, czy też noże, końcem do góry ostrzem do siebie. Nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Labry czerwone podbite srebrem.
II: W polu czerwonym – kroje czy lemiesze od siebie. Odmiana poprzedniego.
III: Odmiana poprzednich niewiele różniąca się od opisu Dachnowskiego.
IV: W polu czerwonym dwa noże złamane do siebie. Wg herbu z kaplicy opactwa lędzkiego
V: Na tarczy ostrzew między nożami.
VI: W polu czerwonym – berło między sierpami. (według B.Paprockiego)
VII: Berło między sierpami. (według Siembachera)
VIII i IX: Między sierpami berło przewleczone przez koronę. (herb baronów Laryszów ze Śląska)
X: Na tarczy – winne grono. Nad hełmem w koronie trzy sierpy. Labry.
Wzmianki heraldyczne |
Jest to jeden z najstarszych polskich herbów szlacheckich, znany w średniowieczu i wymieniony przez Długosza. Pochodzenie herbu nie jest jasne, Niesiecki podaje kilka wersji powstania herbu, powołując się na inne herbarze i kroniki. Pierwsza Parisiusa wywodzi herb od starożytnych Sarmatów, którzy wzięli nazwę herbu od miasta Laryssa w Tesalii.
Według Paprockiego Piast zostawszy księciem Polan, herb ten nadał rodowi swojej matki. W innej legendzie opisuje on, że został nadany kmieciowi o imieniu Larysza, przez Bolesława Śmiałego, za zasługi w walce z Czechami. Zbigniew Leszczyc powtarza ją w Herbach szlachty polskiej:
(...)wkroczył Wratysław w 1062 r. na czele wojska do Polski. Bolesław Śmiały wyruszył mu na przeciw i spotkał kmiotka, który dwa lemiesze niósł do kowala. Zapytany o drogę, ofiarował się wojsko królewskie przez bór przeprowadzić. Po drugiej stronie lasu obozowali Czesi. Wieśniak ów, który nazywał się Larysz, przededniem zakradł się do obozu nieprzyjaciół i uprowadził konie przedniej straży, poczem Bolesław uderzył na Czechów i pobił ich na głowę. W nagrodę za usługi Polsce w tej bitwie oddane, dostał Larysz herb Larysza z rozległą posiadłością na Śląsku [7]. |
Paprocki twierdzi, że herb Larysza był wymieniany w dawnych dokumentach i przywilejach, wspomina o nadaniu w 1264 Jankale Laryszy tytułu hrabiego, powołując się na wpis w statucie Przyłuskiego [8].
Według Piekosińskiego Larysza ma pochodzenie cudzoziemskie, prawdopodobnie włoskie. Herb ten miał przynieść do Polski podskarbi królewski o przydomku Medyolański, protoplasta Madalińskich[9]. Adam Boniecki zaś wywodzi ród Madalińskich herbu Larysza za Śląska, z miejscowości Glezyna pod Głogowem[10].Co potwierdza polskie pochodzenie herbu. Laryszowie pod koniec XIII wieku osiedlili się w Chechle w województwie krakowskim.
Znani herbowni |
Antoni Józef Madaliński (1739-1804) - polski generał,
Piotr Mediolański - podskarbi koronny, rycerz króla Władysława Jagiełły
Zobacz też |
- herbarz
- heraldyka
- lista herbów
Herb Larysza i lista nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
Linki zewnętrzne |
Herb Larysza i herbowni. Herby szlachty białoruskiej (pol.)
Przypisy |
↑ Według Paprockiego
↑ www.jurzak.pl
↑ http://www.genealogia.okiem.pl/glossary/glossary.php?word=larysza, Leksykon genealogiczny
↑ Bartosz Paprocki: Herby rycerstwa polskiego. T. 2. Kraków: Wydawnictwo Biblioteki Polskiej, 1858, s. 338.
↑ Kasper Niesiecki: Herbarz polski. T. 6. Lipsk: 1841, s. 14.
↑ Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1841, s. 174.
↑ Zbigniew Leszczyc, Herby szlachty polskiej, tom I, Poznań 1908, str.201
↑ Bartosz Paprocki: Herby rycerstwa polskiego. T. II, Kraków: Wydawnictwo Biblioteki Polskiej, 1858, s. 338
↑ Franciszek Piekosiński, Rycerstwo polskie wieków średnich, Kraków Nakładem Akademii Umiejętności 1896, tom II, str.80
↑ Adam Boniecki, Artur Reiski, Herbarz polski, tom XVI, Warszawa 1913, str. 235
|