Egftnjytyk

; ;	; Edward Grey;
	; Edward Grey;
	; ;
Data i miejsce urodzenia;	; 25 kwietnia 1862 ; Londyn;
Data i miejsce śmierci;	; 7 września 1933 ; Fallodon;
	; Minister spraw zagranicznych;
Okres;	; od 10 grudnia 1905; do 10 grudnia 1916;
Przynależność polityczna;	; Partia Liberalna;
Poprzednik;	; lord Lansdowne;
Następca;	; Arthur Balfour;
; ;	; Multimedia w Wikimedia Commons;
; ;	; Cytaty w Wikicytatach;

Lord Grey of Fallodon

Edward Grey, 1. wicehrabia Grey of Fallodon KG (ur. 25 kwietnia 1862 w Londynie, zm. 7 września 1933 w Fallodon (pn. Anglia)), polityk brytyjski, minister spraw zagranicznych, krewny Charlesa, 2. hrabiego Grey, premiera Wielkiej Brytanii z lat 1830–1834, członek Partii Liberalnej, minister w rządach Henry’ego Campbella-Bannermana i Herberta Henry’ego Asquitha. W latach 1905–1916 kierował brytyjską dyplomacją nieprzerwanie przez dokładnie 11 lat – dłużej niż ktokolwiek inny w historii.

Był synem pułkownika George’a Henry’ego Greya i Harriet Pearson, córki Charlesa Pearsona. Wykształcenie odebrał w Temple Grove School, Winchester College oraz Balliol College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Na studiach grał w tenisa. W 1883 r. wygrał zawody w Oksfordzie. W latach 1889, 1891, 1895, 1896 i 1898 był mistrzem Anglii. W 1884 r. został asystentem prywatnego sekretarza Hugh Childersa, Kanclerza Skarbu. W październiku 1885 r. poślubił Dorothy Widdrington.

Karierę polityczną rozpoczął w 1885 r. jako liberalny członek Izby Gmin z okręgu Berwick-upon-Tweed. W latach 1892–1895 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W roku 1905 został ministrem spraw zagranicznych, przeprowadził wzmocnienie ententy z Francją i zbliżenie do Rosji (1907). Latem 1914 r. próbował skłonić Niemcy do wycofania wojsk z Belgii^[1]. Wobec niepowodzenia tych prób, opowiedział się stanowczo za realizacją zobowiązań sojuszniczych^[2], czym doprowadził Wielką Brytanię do udziału w I wojnie światowej^[3]. Cesarz Wilhelm II Hohenzollern uznał go potem za głównego wroga Niemiec i osobę odpowiedzialną za przekształcenie wojny w konflikt światowy.

W 1916 r. był zmuszony do usunięcia się z życia politycznego z powodu choroby oczu. Otrzymał tytuł 1. wicehrabiego Grey of Fallodon. W latach 1919–1920 był posłem brytyjskim w Waszyngtonie. W roku 1921 powrócił do polityki, jako przywódca niezawisłych liberałów i przeciwnik Lloyd George’a. Zmarł w 1933 r. Wraz z jego śmiercią wygasł tytuł parowski.

Słynął z precyzyjnego rozkładu zajęć i punktualności. Był wielkim miłośnikiem wędkarstwa i znawcą ptaków. W swojej posiadłości Fallodon stworzył rezerwat dzikiego ptactwa. Został ministrem spraw zagranicznych, choć poza słabą znajomością francuskiego nie mówił w żadnym obcym języku i niemal nie podróżował poza Wielką Brytanię. Mimo to jest uważany za jednego z najwybitniejszych polityków brytyjskich początku XX wieku. Polityczny mentor Winstona Churchilla.

Napisał pamiętniki, wyjaśniające genezę wojny światowej: Twenty-Five Years, 1892–1916 (1925).

Jest autorem znanego zdania, wypowiedzianego w sierpniu 1914 r.: „Gasną światła w całej Europie”.

Przypisy |

↑ Pierwsze ultimatum brytyjskie z 4 sierpnia 1914, Drugie ultimatum brytyjskie z 4 sierpnia 1914

↑ Anglo-francuskie Entente cordiale z 1904 i porozumienie rosyjsko-angielskie z 1907 nie zobowiązywały Wielkiej Brytanii do zbrojnego wsparcia Francji bądź Rosji, układem obronnym o wzajemnej pomocy był jedynie sojusz francusko-rosyjski z 1892. 22 listopada 1912 Grey skierował do francuskiej ambasady w Londynie pisemne oświadczenie o konieczności omówienia współdziałania między oboma rządami w razie spodziewanego zagrożenia pokoju ze strony trzeciego mocarstwa, nazajutrz ambasador Pierre Paul Cambon odpowiedział listem o zbliżonej treści.

↑ Wypowiedzenie wojny Rzeszy przez Wielką Brytanię

Linki zewnętrzne |

1911encyclopedia.org

thepeerage.com

Poprzednik
nowa kreacja

Wicehrabia Grey of Fallodon
1916–1933

Następca
powrót do domeny królewskiej

Poprzednik
Rufus Isaacs, 1. hrabia Reading

Brytyjski ambasador w Stanach Zjednoczonych
1919–1920

Następca
Auckland Geddes

[1] Pierwsze ultimatum brytyjskie z 4 sierpnia 1914, Drugie ultimatum brytyjskie z 4 sierpnia 1914

[2] Anglo-francuskie Entente cordiale z 1904 i porozumienie rosyjsko-angielskie z 1907 nie zobowiązywały Wielkiej Brytanii do zbrojnego wsparcia Francji bądź Rosji, układem obronnym o wzajemnej pomocy był jedynie sojusz francusko-rosyjski z 1892. 22 listopada 1912 Grey skierował do francuskiej ambasady w Londynie pisemne oświadczenie o konieczności omówienia współdziałania między oboma rządami w razie spodziewanego zagrożenia pokoju ze strony trzeciego mocarstwa, nazajutrz ambasador Pierre Paul Cambon odpowiedział listem o zbliżonej treści.

[3] Wypowiedzenie wojny Rzeszy przez Wielką Brytanię

搜尋此網誌

Egftnjytyk

Edward Grey

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna