Franciszek Bieliński (marszałek wielki koronny)







Ten artykuł dotyczy marszałka wielkiego koronnego. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.


































Franciszek Bieliński


Ilustracja

Herb
Junosza
Rodzina
Bieliński
Data urodzenia
1683
Data i miejsce śmierci
8 października 1766
Warszawa
Ojciec
Kazimierz Ludwik Bieliński
Matka
Ludwika Maria Morsztynówna
Żona

Dorota Przebendowska
Odznaczenia

Order Orła Białego





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons


Franciszek Bieliński herbu Junosza (ur. 1683, zm. 8 października 1766 w Warszawie) – marszałek wielki koronny w latach 1742-1766, marszałek nadworny koronny w latach 1732-1742, wojewoda chełmiński w latach 1725-1732, podskarbi ziem pruskich w latach 1714-1738, cześnik koronny w latach 1713-1725[1], starosta osiecki, kowalewski, brodnicki i garwoliński, zasłużony dla rozbudowy Warszawy, sędzia kapturowy na sejmie elekcyjnym 1733 roku[2].


Odznaczony Orderem Orła Białego[3].




Spis treści






  • 1 Działalność publiczna


  • 2 Rodzina


  • 3 Przypisy


  • 4 Linki zewnętrzne


  • 5 Literatura dodatkowa





Działalność publiczna |


Franciszek Bieliński zasłynął tym, iż umiał dbać o porządek w stolicy i surowo egzekwował swe uprawnienia sądownicze przy osobie króla Augusta II, bezwzględnie zwalczając przestępstwa i naruszanie spokoju rezydencji królewskiej. Był posłem na sejm 1722 roku z ziemi czerskiej[4]. Kierował pracami nad rozbudową i uporządkowaniem Warszawy. W czasie elekcji w 1733 roku został sędzią generalnego sądu kapturowego[5]. Za panowania Augusta III Sasa był członkiem frakcji dworskiej stronnictwa starorepublikańskiego[6]. W 1735 roku podpisał uchwałę Rady Generalnej konfederacji warszawskiej[7]. 10 lipca 1737 roku podpisał we Wschowie konkordat ze Stolicą Apostolską[8]. Od 1742 stał na czele Komisji Brukowej. Do 1762 wybrukowano dzięki jej staraniom większość najważniejszych ulic w mieście. W 1757 założył koło Warszawy jurydykę Bielino (dawny Rynek w Bielinie to obecnie położony w centrum stolicy plac J.H. Dąbrowskiego). Warszawską pamiątką po marszałku jest Marszałkowska, nazywana tak od 1770 roku na cześć Bielińskiego, od urzędu jaki piastował. Oprócz odziedziczonego założenia pałacowego w Otwocku Wielkim był on także budowniczym pałacu przy ul. Królewskiej[9], istniejącego do początku XX w.[10]


5 lutego 1752 wydał w Otwocku dokument dla Ostrowa (Wielkopolskiego), który uznaje się powszechnie za powołujący pierwszą w Polsce zawodową straż pożarną.


W latach 50. XVIII wieku opowiedział się po stronie szlachty w jej sporze z hierarchią Kościoła katolickiego. M. in. dzięki niemu szlachta czerska i liwska wywalczyła sobie zniesienie zależności od sądów kościelnych w sprawach majątkowych, z czego później skorzystali także szlachcice z innych województw.


Początkowo zwolennik "Familii" Czartoryskich (czemu zawdzięcza m.in. Order Orła Białego, nadany ok. 1730 r.), później stronnictwa hetmańskiego. 7 maja 1764 roku podpisał manifest, uznający odbywający się w obecności wojsk rosyjskich sejm konwokacyjny za nielegalny[11].



Rodzina |


Syn Kazimierza Ludwika Bielińskiego, marszałka wielkiego koronnego i Ludwiki Marii z Morsztynów, podskarbianki koronnej.


Ożenił się z podskarbianką Dorotą z Przebendowskich, wdową po Janie Mikołaju Radziwille. Zmarł bezpotomnie.



Przypisy |




  1. ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik 1992, s. 157.


  2. ↑ Actum in Curia Regia Varsaviensi 1733 sub tempus moderni interregni, feria tertia in crastino festi S. Matthaei Apostoli et Evangelistae anno Domini 1733, s. 2.


  3. ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 144.


  4. ↑ Teka Gabriela Junoszy Podoskiego, t. II, Poznań 1855, s. 204.


  5. ↑ Porządek na Seymie Walnym elekcyi między Warszawą a Wolą dnia 25 Sierpnia roku Pańskiego 1733 postanowiony, s. 2.


  6. ↑ Henryk Schmitt, Dziej panowania Stanisława Augusta, t. I, Lwów 1886, s. 104.


  7. ↑ Uchwała Rady Generalnej Konfederacji, 1735, s. 20.


  8. ↑ Vetera monumenta Poloniae et Lithuaniae gentiumque finitimarum historiam illustrantia maximam partem nondum edita ex tabulariis Vaticanis, deprompta collecta ac serie chronologica disposita. T. 4, Ab Innocentio PP. XII usque ad Pium PP. VI 1697-1775.P.1-2, wydał Augustyn Theiner, Rzym 1864, s. 127.


  9. ↑ Wyborcza.pl, warszawa.wyborcza.pl [dostęp 2017-01-10] .


  10. ↑ Warszawa1939.pl, warszawa1939.pl [dostęp 2017-01-10] .


  11. ↑ Materiały do dziejów bezkrólewia po śmierci Augusta III i pierwszych lat dziesięciu panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego, t. I Lwów 1857, s. 45-49.



Linki zewnętrzne |


  • Franciszek Bieliński na Warszawikii


Literatura dodatkowa |



  • Helena Waniczkówna: Bieliński Franciszek h. Junosza. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 47–50. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ​ISBN 83-04-03291-0​















p • d • e

Marszałkowie wielcy koronni


  • Pełka Kościelec

  • Jan Kolczek z Zakrzowa

  • Przedbor z Brzezia

  • Jan z Tarnowa

  • Mikołaj Bogoria

  • Dymitr z Goraja

  • Zbigniew z Brzezia

  • Wawrzyniec Zaremba z Kalinowy

  • Jan Głowacz Oleśnicki

  • Mikołaj Lanckoroński z Brzezia

  • Jan Rytwiański

  • Rafał Jakub Jarosławski

  • Piotr Kmita z Wiśnicza

  • Stanisław Chodecki

  • Piotr Kmita Sobieński

  • Jan Mielecki

  • Jan Firlej

  • Andrzej Opaliński

  • Stanisław Przyjemski

  • Mikołaj Zebrzydowski

  • Zygmunt Gonzaga Myszkowski

  • Mikołaj Wolski

  • Łukasz Opaliński

  • Jerzy Sebastian Lubomirski

  • Jan Sobieski

  • Stanisław Herakliusz Lubomirski

  • Józef Karol Lubomirski

  • Kazimierz Ludwik Bieliński

  • Józef Wandalin Mniszech

  • Franciszek Bieliński

  • Stanisław Lubomirski

  • Michał Jerzy Wandalin Mniszech

  • Fryderyk Józef Moszyński


 Laski marszałkowskie















-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容