Quintin McGarel Hogg, 2. wicehrabia Hailsham KG, CH (ur. 9 października 1907 w Londynie, zm. 12 października 2001 tamże) – brytyjski arystokrata, prawnik i polityk, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Anthonyego Edena, Harolda Macmillana, Aleca Douglasa-Home’a, Edwarda Heatha i Margaret Thatcher.
Spis treści
1Wczesne lata życia
2Kariera polityczna
3Lord Kanclerz
4Rodzina
5Publikacje
6Tytuły od narodzin do śmierci
7Linki zewnętrzne
Wczesne lata życia |
Był synem Douglasa Hogga, 1. wicehrabiego Hailsham, Lorda Kanclerza w gabinecie Stanleya Baldwina. Wykształcenie odebrał w Eton College i w Christ Church na Uniwersytecie Oksfordzkim. Po studiach poświęcił się karierze akademickiej. W 1931 został członkiem All Souls College. Początkowo wykładał nauki klasyczne (dotyczącego starożytności). Później jednak ukończył fakultet prawniczy i w 1932 został powołany do Lincoln’s Inn.
W 1938 został wybrany kandydatem Partii Konserwatywnej w wyborach uzupełniających w okręgu Oxford. Dzięki zwycięstwu w tych wyborach zasiadł w ławach Izby Gmin. W maju 1940 r. poparł Winstona Churchilla na stanowisku premiera. Przez krótki czas walczył na froncie afrykańskim jako dowódca plutonu Brygady Strzelców. W sierpniu 1941 został ranny w kolano, co omal nie kosztowało go utratę prawej nogi. Po tym wydarzeniu wycofano go ze służby czynnej. Hogg służył w sztabie generała Henry’ego Wilsona zanim odszedł z armii w stopniu majora. W 1945 został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Lotnictwa w gabinecie dozorującym Winstona Churchilla.
Kariera polityczna |
Po śmierci ojca w 1950 Hogg odziedziczył tytuł 2. wicehrabiego Hailsham i zasiadł w Izbie Lordów. W tym czasie nad karierę polityczną przedkładał karierę w korporacji adwokackiej. Z tego powodu nie otrzymał żadnego stanowiska po powrocie konserwatystów do władzy w 1951. Dopiero w 1956 Anthony Eden powierzył mu stanowisko pierwszego lorda Admiralicji. Kiedy premierem został Macmillan (1957) Hailsham został ministrem edukacji. W latach 1957–1959 był przewodniczącym Partii Konserwatywnej i Lordem Przewodniczącym Rady. W 1959 został Lordem Tajnej Pieczęci. W 1960 został ponownie Lordem Przewodniczącym Rady oraz przewodniczącym Izby Lordów.
Rezygnacja Macmillana ze stanowiska premiera w 1963 sprawiła, że Hailsham stał się jednym z kandydatów na jego następcę. Jednak aby został liderem partii oraz premierem należało być członkiem Izby Gmin. Hailsham planował wykorzystać niedawno uchwalony Peerage Act aby zrezygnować z tytułu parowskiego i wystartować w wyborach do Izby Gmin. Jednak styl prowadzenia przez niego agitacji (prezentowanie publicznie nowo narodzonego dziecka, czy też rozdawanie odznak z literą „Q”) nie zyskał uznania wśród członków partii i nowym premierem został ostatecznie innych członek Izby Lordów, Alec Douglas-Home, który zrezygnował z tytuł hrabiego Home. Hailsham również zrezygnował ze swojego tytułu i wygrał wybory uzupełniające w okręgu St Marylebone.
Za czasów Douglasa-Home Hogg utracił stanowisko przewodniczącego Izby Lordów. Pozostał jednak Lordem Przewodniczącym Rady oraz młodszym ministrem ds. sportu (urząd ten utworzono w 1962 i Hogg był jego pierwszą osobą na tym stanowisku). W 1964 został ministrem edukacji i nauki. Stanowisko to utrzymał tylko przez kilka miesięcy, gdyż w rozpisanych na ten rok wyborach zwyciężyła Partia Pracy.
Lord Kanclerz |
Hogg sprawował różne stanowiska w konserwatywnych gabinetach cieni Douglasa-Home’a i Edwarda Heatha. Po powrocie konserwatystów do władzy w 1970 został mianowany Lordem Kanclerzem. Ponieważ to stanowisko mogło być piastowane tylko przez członka Izby Lordów Hogg zrezygnował z miejsca w Izbie Gmin i został kreowany parem dożywotnim jako „baron Hailsham of St Marylebone”. Był pierwszą osobą, która po rezygnacji z tytułu parowskiego powróciła do izby wyższej jako par dożywotni.
Po porażce Partii Konserwatywnej w wyborach 1974 lord Hailsham ogłosił wycofanie się z polityki. Jednak po śmierci swojej żony Mary w wypadku podczas jazdy konnej w Sydney w 1978 zdecydował się na powrót na scenę polityczną. Rok później konserwatyści wygrali wybory i premier Margaret Thatcher powierzyła Hailshamowi stanowisko Lorda Kanclerza. Hailsham był nim do 1987, kiedy ostatecznie wycofał się z polityki.
Lord Hailsham został w 1975 odznaczony Orderem Kawalerów Honorowych. W 1988 został kawalerem Orderu Podwiązki. Zmarł w 2001. Tytuł wicehrabiego Hailsham odziedziczył jego najstarszy syn, Douglas.
Rodzina |
Jego pierwszą żoną była Natalie Sullivan. Małżeństwo to zostało zwarte w 1931 i zakończyło się rozwodem w 1943 z powodu romansu żony z szefem sztabu generała de Gaulle’a, François Couletem. Hogg poślubił następnie Mary Evelyn Martin w 1944. Mary zginęła w 1978 w wypadku podczas jazy konnej. W 1986 Hogg poślubił swoją trzecią żonę, Deirdre Margaret Shannon Aft, która zmarła w grudniu 1998.
Ze związku z Mary Evelyn Martin Hogg miał dwóch synów i trzy córki:
Douglas Martin Hogg (ur. 5 lutego 1945), 3. wicehrabia Hailsham
Mary Claire Hogg (ur. 15 stycznia 1947), dama Orderu Imperium Brytyjskiego
Frances Evelyn Hogg (ur. 11 listopada 1949)
James Richard Martin Hogg (ur. 1951)
Katherine Amelia Hogg (ur. 18 października 1962)
Publikacje |
The Purpose of Parliament, 1946
The Case for Conservatism, Penquin Books, 1947
Science and Politics, 1963
The Door Wherein I Went, Collins, Londyn, 1975 – autobiografia
A Sparrow's Flight: Memoirs, Harper Collins, Londyn, 1990 – autobiografia
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No. built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
Lord Kanclerz
