Egftnjytyk

Augustine Birrel
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1850 Wavertree
Data i miejsce śmierci	20 listopada 1933 Londyn
Główny sekretarz Irlandii
Okres	od 23 stycznia 1907 do 3 maja 1916
Przynależność polityczna	Partia Liberalna
Poprzednik	James Bryce
Następca	Henry Duke
Multimedia w Wikimedia Commons

Augustine Birrell (ur. 19 stycznia 1850 w Wavertree niedaleko Liverpoolu, zm. 20 listopada 1933 w Londynie) – brytyjski prawnik, polityk i pisarz, członek Partii Liberalnej, Główny Sekretarz Irlandii w rządach Henry’ego Campbella-Bannermana i Herberta Henry’ego Asquitha.

Życiorys |

Wykształcenie odebrał w Amersham Hall School oraz w Trinity Hall na Uniwersytecie Cambridge. Następnie pracował jako prawnik i w 1893 r. został Radcą Królowej. W latach 1896-1899 był profesorem prawa porównawczego w University College w Londynie^[1][2]. W 1878 r. poślubił Margaret Mirrielees, która zmarła rok po ślubie. Po raz drugi ożenił się w 1888 r. z Eleanor Tennyson, córką poety Fredericka Lockera-Lampsona i wdową po Lionelu Tennysonie, synu Alfreda Tennysona^[1][3]. Augustine i Eleanor miel razem dwóch synów, z których jeden, Frankie, był dziennikarzem i krytykiem związanym z Bloomsbury Group.

Augustine Birrell również próbował swoich sił jako pisarz. W 1884 r. Wydał tom esejów Obiter Dicta. W 1887 r. wydał drugą serię Obiter Dicta, a w 1892 r. Res Judicatae. Birrell pisał również o sprawach związanych z prawem autorskim i prawem powierniczym. Styl pisarski Birrella, wraz z jego charakterystycznym poczuciem humoru, zyskał miano birrellingu^[4].

Birrell został wybrany do Izby Gmin z okręgu West Fife w wyborach uzupełniających w 1889 r. Okręg ten reprezentował do 1900 r. Wtedy wystartował w wyborach w okręgu Manchester North East, ale wybory te przegrał. Do parlamentu powrócił w 1906 r. jako reprezentant okręgu Bristol North. W liberalnym gabinecie Henry’ego Campbella-Bannermana był przewodniczącym Rady Edukacji^[1][5]. W styczniu 1907 r. otrzymał stanowisko Głównego Sekretarza Irlandii.

Już 7 maja 1907 r. Birrell przedstawił Izbie Gmin Irish Council Bill, która przyznawała lokalnym władzom irlandzkim pewien zakres samorządności pod nadzorem władz centralnych. Projekt ustawy spotkał się z ciepłym przyjęciem ze strony liderów irlandzkich nacjonalistów, Johna Redmonda i Johna Dillona. Nie zyskał jednak poparcia unionistów oraz radykalnych nacjonalistów, którzy domagali się autonomii dla Irlandii. Na konwencji Zjednoczonej Ligi Irlandzkiej opór wobec ustawy był tak silny, że zdanie w tej sprawie zmienił również Redmond. W tej sytuacji prace nad ustawą zostały wstrzymane^[6]. Birrell odniósł lepsze rezultaty z dwoma kolejnymi projektami ustaw. W 1908 r. doprowadził do przyjęcia Irish Universities Act, który likwidował Królewski Uniwersytet Irlandii oraz tworzył Narodowy Uniwersytet w Dublinie i Uniwersytet Królowej w Belfaście. W 1909 r. uchwalono z kolei Irish Land Act^[7].

Po uchwaleniu przez Partię Liberalną, przy poparciu irlandzkich nacjonalistów, Parliament Act w 1911 r., premier Asquith przedstawił 16 kwietnia 1912 r. projekt trzeciego Irish Home Rule Act, który zakładał przyznanie Irlandii autonomii. Projekt został skrytykowany przez unionistów. Na propozycję Davida Lloyda George’a, aby 6 z 9 hrabstw Ulsteru zostało wyłączonych z obowiązku stosowania ustawy na okres 5-6 lat, Birrell odpowiedział groźbą rezygnacji ze stanowiska^[8]. Propozycje Lloyda George’a zostały odrzucone zarówno przez unionistów jak i nacjonalistów. Mimo sporów prace nad ustawą trwały. Ustawa została ostatecznie przyjęta przez Izbę Gmin 25 maja 1914 r., jednak z powodu wybuchu I wojny światowej rozwiązanie kwestii irlandzkiej odłożono do czasu zakończenia wojny.

Birrell mawiał, że Irlandczycy lubią porządek, ale nie lubią karania za jego naruszanie^[9]. Wobec narastającej działalności radykalnych nacjonalistów w grudniu 1914 r. Birrell przywrócił zakaz importu broni, nakazał zamknięcie proniemieckich gazet oraz aresztowanie niektórych aktywistów. Tego rodzaju działania nie wystarczyły jednak aby zapobiec wybuchowi powstania wielkanocnego w 1916 r. Po powstaniu został zdymisjonowany. Królewska Komisja pod przewodnictwem lorda Hardinge’a krytycznie wyraziła się o jego działaniach w Irlandii przez wybuchem powstania. W szczególności skrytykowano niepodjęcie akcji przeciwko irlandzkim nacjonalistom^[10].

W 1918 r. Birrell przegrał wybory parlamentarne. Powrócił do literatury pisząc kolejny tom esejów More Obiter Dicta, wydanych w 1920 r. Napisał również biografię swojego teścia, Fredericka Lockera-Lampsona. Zmarł w 1933 r. Po jego śmierci opublikowano jego autobiografię, Things Past Redress’.

Przypisy |

p • d • e Ministrowie edukacji Wielkiej Brytanii Wiceprzewodniczący Komitetu Edukacji 1857–1902 William Cowper Charles Adderley Robert Lowe Henry Bruce Henry Lowry-Corry Robert Montagu William Edward Forster Lord Sandon George Hamilton Anthony Mundella Edward Stanhope Henry Holland Lyon Playfair Henry Holland William Hart Dyke Arthur Acland John Eldon Gorst Przewodniczący Rady Edukacji 1900–1944 Książę Devonshire Lord Londonderry Augustine Birrell Reginald McKenna Walter Runciman Joseph Pease Arthur Henderson Lord Crewe Herbert Fisher Edward Wood Charles Trevelyan Eustace Percy Charles Trevelyan Hastings Lees-Smith Donald Maclean Lord Halifax Oliver Stanley Lord Stanhope Lord De La Warr Herwald Ramsbotham Rab Butler Ministrowie edukacji 1944–1964 Rab Butler Richard Law Ellen Wilkinson George Tomlinson Florence Horsbrugh David Eccles Lord Hailsham Geoffrey William Lloyd David Eccles Edward Boyle Ministrowie edukacji i nauki 1964–1992 Quintin Hogg Michael Stewart Anthony Crosland Patrick Gordon Walker Edward Short Margaret Thatcher Reginald Prentice Frederick Mulley Shirley Williams Mark Carlisle Keith Joseph Kenneth Baker John MacGregor Kenneth Clarke Ministrowie edukacji 1992–1995 John Patten Gillian Shephard Ministrowie edukacji i zatrudnienia 1995–2001 Gillian Shephard David Blunkett Ministrowie edukacji i zdolności 2001–2007 Estelle Morris Charles Clarke Ruth Kelly Alan Johnson Ministrowie dzieci, szkół i rodzin 2007–2010 Ed Balls Ministrowie innowacji, uniwersytetów i zdolności 2007–2009 John Denham Ministrowie edukacji od 2010 Michael Gove Nicky Morgan Justine Greening

p • d • e Główni Sekretarze Irlandii Matthew Lock Thomas Page Henry Ford Ellis Leighton Henry Ford William Harbord Cyril Wyche William Ellis Paul Rycaut Thomas Sheridan Patrick Tyrrell John Davis Cyril Wyche Richard Aldworth William Palmer Matthew Prior Humphrey May Francis Gwyn Edward Southwell George Dodlington Jospeh Addison Edward Southwell John Stanley Joseph Addison Martin Bladen Charles Delafaye Edward Webster Horatio Walpole Edward Hopkins Thomas Clutterbuck Walter Cary Edward Walpole Thomas Townshend Henry Bilson Legge Lord Duncannon Richard Lidell Sewallis Shirley Edward Weston George Sackville Henry Seymour Conway Richard Rigby William Gerald Hamilton Lord Drogheda Lord Conway Augustus Hervey Theophilus Jones Frederick Campbell George Macartney John Blaquiere Richard Heron William Eden Richard FitzPatrick William Grenville William Windham Thomas Pelham Lord Bolton Alleyne FitzHerbert Robert Hobart Sylvester Douglas Lord Milton Thomas Pelham Lord Castlereagh Charles Abbot William Wickham Evan Nepean Nicholas Vansittart Charles Long William Elliot Arthur Wellesley Robert Dundas William Wellesley-Pole Robert Peel Charles Grant Henry Goulburn William Lamb Francis Leveson-Gower Henry Hardinge Edward Stanley John Hobhouse Edward Littleton Henry Hardinge Lord Morpeth Lord Eliot Thomas Fremantle Lord Lincoln Henry Labourchere William Somerville Lord Nass John Young Edward Horsman Henry Arthur Herbert Lord Nass Edward Cardwell Robert Peel Cichester Parkinson-Fortescue Lord Mayo John Wilson-Patten Cichester Parkinson-Fortescue Lord Hartington Michael Hicks-Beach James Lowther William Edward Forster Frederick Cavendish George Trevelyan Henry Campbell-Bannerman William Hart Dyke William Henry Smith John Morley Michael Hicks-Beach Arthur Balfour William Lawies Jackson John Morley Gerald Balfour George Wyndham Walter Long James Bryce Augustine Birrell Henry Duke Edward Shortt Ian Macpherson Hamar Greenwood

p • d • e Gabinet Henry’ego Campbella-Bannermana, 1905-1908 W dniu powstania Herbert Henry Asquith Augustine Birrell James Bryce John Burns Sydney Buxton Henry Campbell-Bannerman Lord Carrington Lord Crewe Lord Elgin Henry Fowler Herbert Gladstone Edward Grey Richard Haldane David Lloyd George Lord Loreburn John Morley Lord Ripon John Sinclair Lord Tweedmouth Późniejsi członkowie gabinetu Lewis Harcourt Reginald McKenna

p • d • e Pierwszy gabinet Herberta Henry’ego Asquitha, 1908-1915 W dniu powstania Herbert Henry Asquith Augustine Birrell John Burns Sydney Buxton Lord Carrington Winston Churchill Lord Crewe Herbert Gladstone Edward Grey Richard Haldane Lewis Harcourt David Lloyd George Lord Loreburn Reginald McKenna Lord Morley Lord Pentland Lord Ripon Walter Runciman Lord Tweedmouth Lord Wolverhampton Późniejsi członkowie gabinetu Lord Beauchamp Lord Emmott Lord Fitzmaurice Charles Hobhouse Rufus Isaacs Lord Kitchener Lord Lucas Charles Masterman Edwin Samuel Montagu Joseph Pease Herbert Samuel John Simon John Seely Thomas McKinnon Wood

p • d • e Drugi gabinet Herberta Henry’ego Asquitha, 1915-1916 W dniu powstania Herbert Henry Asquith Arthur Balfour Augustine Birrell Andrew Bonar Law Lord Buckmaster Edward Carson Robert Cecil Austen Chamberlain Winston Churchill Lord Crewe Lord Curzon Edward Grey Lewis Harcourt Arthur Henderson Lord Kitchener Lord Lansdowne David Lloyd George Walter Long Reginald McKenna Walter Runciman Lord Selborne John Simon Thomas McKinnon Wood Późniejsi członkowie gabinetu Lord Crawford Henry Duke Edwin Samuel Montagu Herbert Samuel Frederick Smith Harold Tennant