Linia kolejowa nr 384 – nieczynna (w większości rozebrana), jednotorowa linia znaczenia regionalnego o długości 26,129 km, łącząca stację Sulechów ze stacją Świebodzin. Została otwarta w 1919 roku. W 1988 roku wstrzymano na niej ruch pociągów pasażerskich, a w 1990 towarowych.
Spis treści
1Historia
1.1Geneza
1.21910–1919
2Galeria
3Przypisy
4Bibliografia
Historia |
Geneza |
Plany powstania połączenia kolejowego Sulechowa (wówczas Züllichau), będącego siedzibą władz powiatu Züllichau-Schwiebus, ze Świebodzinem (wówczas Schwiebus) powstały na początku XX wieku. Planowano wówczas utworzyć linię kolejową z Sulechowa, przez Świebodzin do Międzyrzecza (niem. Meseritz). Takie połączenie miało stanowić najkrótszą drogę między tymi miastami, odgrywającymi najważniejszą rolę w powiatach ziemskich Züllichau-Schwiebus i Międzyrzecz. Zdaniem pomysłodawców tego projektu miało ono także przyczynić się do rozwoju położonych między tymi miastami terenów rolniczych i leśnych, które dotąd pozbawione były odpowiedniej komunikacji i przemysłu. Powstanie takiej linii skróciłoby i ułatwiło także połączenie Świebodzina zarówno z Sulechowem, jak i Międzyrzeczem – wcześniej bowiem, wobec braku bezpośredniego połączenia tych miejscowości drogą kolejową, można było do nich dotrzeć pociągiem tylko drogą okrężną przez Zbąszyń, która była przez to dość kłopotliwa[1].
1910–1919 |
Wbrew początkowym planom, w ostatecznym projekcie budowy nowej linii kolejowej łączącej Sulechów ze Świebodzinem nie uwzględniono odcinka ze Świebodzina do Międzyrzecza. Ostateczny kształt nowego połączenia ustalono 25 lipca 1910 roku – tego dnia wydano bowiem pruską ustawę, na mocy której zarządzono budowę nowej normalnotorowej, drugorzędnej i jednotorowej linii kolejowej z Konotopu, przez Sulechów do Świebodzina, mającej liczyć ponad 61 kilometrów, a w przyszłości stanowić całość z, powstającą już w tym czasie i mającą taką samą charakterystykę, linią z Głogowa, przez Kolsko do Konotopu. Jej budowa miała zostać sfinansowana ze środków państwowych[1].
Nowa linia według ustawodawcy miała stanowić głównie skrótowe połączenie już istniejących linii kolejowych o większym znaczeniu – linii z Poznania, przez Zbąszyń do Frankfurtu nad Odrą oraz linii ze Zbąszynia do Gubina[2]. Poza tym miała także przyczynić się także do rozwoju gospodarczego położonych w jej pobliżu terenów. W jej ramach zaplanowano również budowę bocznicy kolejowej w miejscowości Cigacice odchodzącej do położonego w niej nad Odrą portu rzecznego. Koszt budowy całej linii z Konotopu, przez Sulechów do Świebodzina szacowano początkowo na 6 360 000 marek, na co składał się koszt wykupu gruntów (na ten cel przeznaczono 1 049 000 marek), budowę torowiska oraz budowę nowych stacji i przystanków, a także dostosowanie i przebudowę już istniejących[3].
Przed rozpoczęciem właściwej budowy nowej linii na całej jej długości dokonano koniecznego wykupu gruntów. Same prace zaczęto prowadzić od strony Konotopu w kierunku Trzebiechowa i Sulechowa. Mimo trudności organizacyjnych i finansowych wynikających z trwającej I wojny światowej prace prowadzono nadal. Ostatecznie 1 lipca 1915 roku otwarto odcinek z Konotopu do Trzebiechowa, a 1 listopada tego samego roku odcinek z Trzebiechowa, przez Cigacice do Sulechowa – w sumie odcinki liczyły 33,06 km długości. 1 lipca 1916 roku oddano jeszcze do użytku, liczącą niespełna 3 km i przeznaczoną wyłącznie dla ruchu towarowego, bocznicę do portu w Cigacicach[3].
W związku z panującą w wyniku I wojny światowej w Rzeszy Niemieckiej inflacją dalsze prace zostały znacznie utrudnione, gdyż koszty budowy linii okazały się znacznie wyższe niż te przewidywane w kosztorysie, powstałym na przełomie 1909 i 1910 roku i fundusze przekazane na ten cel z budżetu państwa okazały się niewystarczające. Ostatecznie pruską ustawą z 17 kwietnia 1916 roku władze państwa przekazały z budżetu kwotę 530 tysięcy marek na dokończenie budowy odcinka z Sulechowa do Świebodzina. W wyniku prowadzonych nadal działań wojennych i wynikających z nich problemów gospodarczo-organizacyjnych dalsze prace na tym odcinku prowadzone były w wolnym tempie i często dochodziło do ich przerywania, w związku z czym ich zakończenie przypadło już na okres po zakończeniu I wojny światowej. Odcinek z Sulechowa do Świebodzina, o długości 25,13 km, otwarty został dla publicznego ruchu osobowego i towarowego 16 czerwca 1919 roku[3]. Linia ta była zarazem ostatnią wybudowaną przez pruską Dyrekcję Kolei w Poznaniu[4].
Galeria |
Stacja kolejowa Sulechów
Wiadukt linii kolejowej nr 384 nad linią kolejową nr 358
Zaasfaltowany przejazd linii kolejowej nr 384 przez drogę wojewódzką nr 278 – widok w stronę przystanku kolejowego Mozów
Wiadukt linii kolejowej nr 384 nad drogą powiatową do Pomorska w Kijach
Stacja kolejowa Głogusz Kije
Stacja kolejowa Świebodzin
Przypisy |
↑ abLinia kolejowa Świebodzin - Sulechów ↓, s. 22.
↑Linia kolejowa Świebodzin - Sulechów ↓, s. 22-23.
↑ abcLinia kolejowa Świebodzin - Sulechów ↓, s. 23.
↑Linia kolejowa Świebodzin - Sulechów ↓, s. 24.
Bibliografia |
Robert Michalak. Linia kolejowa Świebodzin - Sulechów. „Świat Kolei”. 11/2009. s. 22-28 (pol.).
Linia kolejowa nr 384 w Ogólnopolskiej Bazie Kolejowej – bazakolejowa.pl
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No. built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
Transport szynowy
