Nowa figuracja
Nowa figuracja (neofiguracja) – kierunek w sztuce po II wojnie światowej, zwany również ekspresyjnym figuratywizmem. Zapowiedzią była wystawa w Nowym Jorku w 1959 roku, natomiast jako osobny nurt istniał od 1965. Głównym tematem twórców był człowiek, świat jego przeżyć i emocji, dramat istnienia. Cechy nowej figuracji to: symboliczność, ekspresyjność, subiektywizm, stosowanie aluzji, posługiwanie się deformacjami, atmosfera niepokoju, lęku, pesymizm.
Główni przedstawiciele światowi:
- Francis Bacon
- Jean Dubuffet
- Rufino Tamayo
- Alberto Giacometti
- Louis de Braquy
- Antonio Saura
Czołowi polscy przedstawiciele kierunku:
- Zygmunt Czyż