Kościół Imienia Maryi w Bączalu Dolnym


























































Kościół Imienia Maryi
w Bączalu Dolnym



kościół parafialny

Ilustracja
Elewacja południowo-wschodnia

Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie
Miejscowość

Bączal Dolny


Wyznanie

katolickie

Kościół

kościół katolicki
Parafia

św. Mikołaja i Imienia Maryi w Bączalu Dolnym


Wezwanie

Najświętsze Imię Maryi

Wspomnienie liturgiczne
12 września
Przedmioty szczególnego kultu

Cudowne wizerunki

Matka Boża Bączalska


































































Położenie na mapie gminy Skołyszyn


Mapa lokalizacyjna gminy Skołyszyn

Kościół Imienia Maryi w Bączalu Dolnym

Kościół Imienia Maryi
w Bączalu Dolnym






Położenie na mapie powiatu jasielskiego


Mapa lokalizacyjna powiatu jasielskiego

Kościół Imienia Maryi w Bączalu Dolnym

Kościół Imienia Maryi
w Bączalu Dolnym






Położenie na mapie województwa podkarpackiego


Mapa lokalizacyjna województwa podkarpackiego

Kościół Imienia Maryi w Bączalu Dolnym

Kościół Imienia Maryi
w Bączalu Dolnym






Położenie na mapie Polski


Mapa lokalizacyjna Polski

Kościół Imienia Maryi w Bączalu Dolnym

Kościół Imienia Maryi
w Bączalu Dolnym





Ziemia49°46′02,53″N 21°22′02,60″E/49,767369 21,367389

Strona internetowa



Kościół pw. św. Mikołaja z 1667 roku




Fasada kościoła Imienia Maryi, 2015




Wmurowanie kamienia węgielnego




Budynek kościoła w nocnej iluminacji




Wnętrze kościoła Imienia Maryi (noc)




Drewniana, rzeźbiona ambona




Retabulum ołtarza głównego


Kościół Imienia Maryi w Bączalu Dolnym – kościół parafialny obrządku rzymskokatolickiego, w dekanacie Jasło Zachód, na terenie diecezji rzeszowskiej[1]. Jeden z nielicznych zachowanych przykładów historyzującego polskiego stylu narodowego (wariant: styl swojski) z elementami modernizmu. Zaprojektowany przez Eustachego Chmielewskiego.




Spis treści






  • 1 Historia


    • 1.1 I kościół – tzw. „długoszowski”


    • 1.2 II kościół – pw. św. Mikołaja


    • 1.3 III kościół – pw. Imienia Maryi




  • 2 Styl architektoniczny


    • 2.1 Polski styl narodowy


    • 2.2 Modernizm




  • 3 Architektura zewnętrzna


    • 3.1 Korpus


    • 3.2 Fasada


    • 3.3 Wieża




  • 4 Kościół wewnątrz


    • 4.1 Nawa główna


    • 4.2 Prezbiterium


      • 4.2.1 Obraz Matki Bożej Bączalskiej




    • 4.3 Nawy boczne


      • 4.3.1 Nawa północna


      • 4.3.2 Nawa południowa




    • 4.4 Polichromia


    • 4.5 Witraże


    • 4.6 Pojemność




  • 5 Kaplica Krzyża Świętego


    • 5.1 Korpus


    • 5.2 Bęben


    • 5.3 Kopuła


    • 5.4 Dekoracja wnętrza




  • 6 Epitafia i tablice pamiątkowe


  • 7 Otoczenie


  • 8 Zobacz też


  • 9 Przypisy





Historia |


Kościół Imienia Maryi jest trzecią świątynią parafii św. Mikołaja i Imienia Maryi w Bączalu Dolnym, erygowanej w 1348 r[2].



I kościół – tzw. „długoszowski” |


Pierwszy modrzewiowy kościołek wzniesiony przed 1400 rokiem, o którym wspomina polski kronikarz i historyk Jan Długosz w swojej księdze "Liber beneficiorum"[3], został zniszczony najprawdopodobniej w czasach potopu szwedzkiego[4], być może przez oddział Patryka Gordoma.



II kościół – pw. św. Mikołaja |


Kolejny, późnogotycki kościół pw. św. Mikołaja został wybudowany lub (jak domniemają historycy) gruntowanie przebudowany z zachowaniem starszych elementów w 1667 roku, poświęcony przez bpa krakowskiego Tomasza Oborskiego w 1639 I konsekrowany najpewniej w 1669 przez bpa Andrzeja Trzebickiego bądź Mikołaja Oborskiego, pełnił funkcję kościoła parafialnego przez kolejne 300 lat. Na przełomie XVIII/XIX wieku stał na terenie sołectwa Bączal Górny[5]. W 1848 roku dobudowano murowana kaplicę. Odrestaurowany w 1865[6]. W 1959 wpisany do rejestru zabytków, w latach 1974-1975 został rozebrany i przeniesiony do skansenu w Sanoku. Pozostałością po obiekcie są zachowane podziemia.



 Osobny artykuł: Kościół z Bączala Dolnego.


III kościół – pw. Imienia Maryi |


Wybudowany w typie kościoła halowego i różnej wysokości naw - pseudobazyliki w latach 1957 (wmurowanie kamienia węgielnego przez bpa Franciszka Bardę)[5] – 1959 staraniem ks. prałata Stanisława Czernieca. Pierwsze prace związane z realną budową kościoła zostały zainicjowane przez ks. Floriana Zająca (proboszcza w latach 1939-1948)[7], który rozpisał konkurs na projekt kościoła, zgromadził materiały budowlane (wapno, drewno, żwir) i wykonał fundamenty[8].


W tym celu, pomimo trudności związanych z panującą wówczas polityką laicyzacyjną prowadzoną przez władze PRL został założony Komitet Budowy Kościoła, który otworzył cegielnię produkującą materiał specjalnie do potrzeb budowy kościoła. Do 1974 roku stał w sąsiedztwie drewnianego kościoła św. Mikołaja z 1667, który obecnie jest jednym z najcenniejszych eksponatów Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku[9].


Poświęcony 4 października 1959 przez bpa Wojciecha Tomakę[10], a następnie konsekrowany w Roku Jubileuszowym 1000-lecia chrztu Polski (966-1966) przez bpa Stanisława Jakiela[11]. Do 1992 roku stał w granicach diecezji przemyskiej, a po zmianach administracyjnych proklamowanych bullą „Totus tuus Poloniae populus” na terenie diecezji rzeszowskiej.


Kilkukrotnie remontowany i doposażany, w tym m.in. w latach 90. XX wieku i w 2015 roku.



Styl architektoniczny |


Kościół Imienia Maryi w Bączalu Dolnym kwalifikuje się jako wzniesiony w nawiązaniu do historyzującego polskiego stylu narodowego (w wariancie stylu swojskiego) zmierzającego w stronę modernizmu według drugiego projektu sporządzonego przez lwowskiego architekta Eustachego Chmielewskiego na polecenie ówczesnego proboszcza ks. Floriana Zająca, który został skierowany na placówkę duszpasterską po przedwczesnej śmierci ks. Pawła Matuszewskiego[12].


W jego bryłę w sposób spójny włączono wiele motywów charakterystycznych dla stylu swojskiego, opisanego głębiej po raz pierwszy w 1910 roku i wchodzącego w skład szerzej rozumianego polskiego stylu narodowego, który w tym konkretnym przypadku został potraktowany na sposób modernistyczny.



Polski styl narodowy |


Wspomnianymi elementami nadającymi charakter stylu swojskiego w nurcie polskiej architektury narodowej są: wysokie wieże – dzwonnice (nawiązanie do elementów ludowych), gotycuzujące baszty obronne i strome szczyty fasadowe, spadziste dachy – nawiązanie do typowego sakralnego budownictwa drewnianego, kaplice o klasycznych, symetrycznych kształtach – nawiązanie do renesansu czy półkoliście zamknięte otwory okienne i drzwiowe zdobione witrażami (romanizm, barok), umiejętne uchwycenie „genius loci” poprzez zastosowanie właściwej skali w stosunku do funkcji i otoczenia. Jednym z najdoskonalszych przykładów tego stylu jest bazylika w Limanowej, wzniesiona w latach 1911-1916.



Modernizm |


Wszystkie wspomniana powyżej cechy historyzujące zostały uproszczone, w duchu funkcjonalności form modernistycznych według indywidualnego zamysłu architekta, który tworzył obiekty doby wczesnego modernizmu, głównie w Poznaniu, Katowicach i Warszawie. Tak więc zarówno fasada kościoła jak i jego elewacja, nie odznaczają się wieloma zdobieniami.



Architektura zewnętrzna |



Korpus |


Kościół w układzie halowym lub pseudobazylikowym o węższych nawach bocznych ze sklepieniami krzyżowymi. Prezbiterium zamknięte absydą, zwrócone ku wschodowi, z obejściem, połączone wspólnym sklepieniem kolebkowym z nawą główną. Obiekt otoczony przyporami wzmacniającymi ściany i przenoszącymi ciężar sklepień. Podpiwniczony. Cokół kościoła stanowią ciosy kamienne wykonane z piaskowca ciężkowickiego. Przy zetknięciu prezbiterium z korpusem nawowym, od północy przylega kaplica wzorowana na Kaplicy Zygmuntowskiej w Krakowie[13], a od południa zakrystia. Po stronie zachodniej nawy znajduje się kruchta, a nad nią empora. Pozostałe, boczne kruchty znajdują się po stronie północnej oraz południowej i prowadzą bezpośrednio do prezbiterium. Nocą budynek świątyni wyeksponowany jest z otoczenia za pomocą iluminacji świetlnej.



Fasada |


Fasadę budowli tworzą dwie baszty obronne z ambrazurami, czyli otworami strzelniczymi. Główne wejście znajduje się po stronie zachodniej, zdobi je kamienny, modernistyczny portal, nad nim wysokie okno witrażowe zakończone półkoliście. Szczyt wnękowy wzorowany na architekturze gotyckiej zwieńczony jest pozornymi blendami.



Wieża |


Kościół przykrywa jeden wspólny dach nad trzema nawami o powierzchni ponad 1200m². Wysoka, smukła wieża pobita blachą, nawiązująca do francuskiego budownictwa doby baroku zwieńczona otwartą loggią widokową i mieszcząca dzwon – sygnaturkę umiejscowiona jest pośrodku dachu nad nawami. Z loggii szeroki pejzaż na okoliczne Pogórza: Ciężkowickie i Jasielskie, Pasmo Magurskie w Beskidzie Niskim oraz przy sprzyjającej pogodzie odległe o ponad 100 km – Tatry Wysokie.



Kościół wewnątrz |



Nawa główna |


Nawa główna zbliżona do prostokąta, zamknięta sklepieniem kolebkowym wspartym na dwóch szeregach prostych, masywnych filarów, których trzon zdobi drewniana lamperia; bez wyraźnego przejścia z nawy głównej do prezbiterium – spajanie korpusu z prezbiterium to jedna z cech promowanych w tworzeniu swojskiego stylu narodowego. Całość pokryta wielobarwną polichromią z motywami ornamentalnymi i scenami biblijnymi oraz wydarzeniami historycznymi.


Większość wyposażenia nawy głównej pochodzi z lat budowy kościoła, w tym okresie powstały m.in.:



  • 42 drewniane ławy (dwa szeregi po dwadzieścia jeden w każdym),

  • dekoracyjne kinkiety oświetleniowe,


  • żyrandol z motywami roślinnymi (współczesny),



Prezbiterium |


Prezbiterium szerokości równej nawie głównej, orientowane, a więc zwrócone w kierunku wschodnim. Od reszty korpusu kościoła wydzielone kilkustopniowym podwyższeniem (siedem schodów do ołtarza, dziesięć do tabernakulum), przez co nazywane jest chórem kapłańskim. Schody prowadzące do prezbiterium stanowią swoistą ewokację drabiny jakubowej. Zamknięte absydą, wzbogacone arkadowym ambitem (ambulakr) i dostawioną kaplicą. Warte uwagi są:



  • nastawa ołtarza głównego z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem ~1630 i półplastycznymi wizerunkami katolickich patronów Polski: św. Wojciechem Biskupem, św. Stanisławem Kostką i św. Jadwigą Śląską oraz parą polichromowanych aniołów i inskrypcją: Tysiąclecie (966 – 1966) Chrztu Polski wraz z godłem Polski okresu piastowskiego podtrzymywanym przez kolejne anioły w trakcie lotu. Zwieńczony monogramem Imienia Maryi. W sąsiedztwie ręcznie kute oświetlenie ozdobne.

  • tabernakulum,

  • bogato rzeźbiona ambona z litego drewna z wizerunkami aniołów i ewangelistów, autorstwa J.K. Koczapskiego,


  • sedilia, czyli tron celebransa i koncelebransów,

  • rzeźbiony pulpit muzyczny,

  • chrzcielnica wykonana w pracowni Eugeniusza Dacyla, z czarnego i białego marmuru,

  • posągi: św. Ojca Pio oraz papieża Jana Pawła II (współczesne)[14],




Obraz Matki Bożej Bączalskiej



Obraz Matki Bożej Bączalskiej |


Łaskami słynący obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem (Śnieżnej), zwanej również Matką Bożą Bączalską (w ołtarzu głównym) – namalowany temperą na lipowej desce i datowany na lata 1620-1640 lub nawet na XVI wiek. Autorstwo i pracownia wykonania obrazu pozostają tajemnicą.


Matka Boża przedstawiona jest w postawie stojącej w 3/4 postaci. Zamyślona postać Maryi ma wzrok skierowany w kierunku widza. Głowa i ramiona Matki Bożej przykryte są długim ciemnozielonym płaszczem (gr. maforion) obrzeżonym misterną, złotą krajką (będącym symbolem miłosierdzia), spod którego widać karmazynową suknię. Obie dłonie Maryi krzyżują się ze sobą obejmując Dzieciątko podtrzymywane na lewym ramieniu. W lewej dłoni Maryi widoczna jest zielona chusta (gr. mappula). Charakterystyczną cechą prezentacji Maryi jest układ rozchylonych palców jej dłoni. Maryja udekorowana jest koroną. Dzieciątko ubrane jest w długą czerwoną sukienkę (gr. chiton), spod której widnieją Jego bose stopy. Wzrok Dzieciątka skierowany jest na Maryję. Jego prawa rączka ze złączonymi dwoma palcami, które w tradycji bizantyjskiej symbolizują dwie natury Chrystusa – boską i ludzką uniesiona jest w geście błogosławieństwa, a lewa podtrzymuje zamkniętą księgę, odwróconą tyłem do obserwującego widza. Zarówno głowę Maryi jak i Dzieciątka Jezus zdobią koliste aureole – nimby.


Filary po prawie i lewej stronie ołtarza głównego, w którym znajduje się łaskami słynący obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem podtrzymują wota dziękczynne, ofiarowane przez parafian i pielgrzymów.



 Osobny artykuł: obraz Matki Bożej Bączalskiej.



Nawa boczna z ołtarzem św. Mikołaja



Nawy boczne |



Nawa północna |


Ulokowana po lewej stronie od prezbiterium. Zwieńczona sklepieniem krzyżowym gładkim przyozdobionym polichromią. Nawa mieści ołtarz boczny z zabytkowym obrazem św. Mikołaja – patrona parafii, pochodzący z ołtarza głównego byłego, drewnianego kościoła, sprzed 1667 nad którym wyeksponowana jest polichromowana scena z ewangelicznego błogosławieństwa dzieci. Ścianę zewnętrzną zdobi drewniana lamperia. Ponadto znajdują się tam również:



  • reliefy (płaskorzeźby) kamiennych i polichromowanych stacji drogi krzyżowej,

  • wejście na chór muzyczny, a na nim: zabytkowe organy 6 głosowe w szafie barokowej – nadal użytkowane,

  • drewniana figura Chrystusa w Grobie z 1859 roku (wystawiana na czas Grobu Pańskiego),

  • dwa drewniane konfesjonały oraz ławy przyścienne,



Nawa południowa |


Ulokowana po prawej stronie od prezbiterium, sklepiona sklepieniem krzyżowym gładkim. Z ołtarzem bocznym, a w nim zabytkowy, XVII-wieczny obraz św. Antoniego, nad którym mieści się polichromia przedstawiająca cudowne rozmnożenie chleba. Przeciwległa ściana mieści polichromowaną scenę – „Jezus chodzi po Jeziorze Galilejskim”. Na stole ołtarzowym stoi współczesny obraz Matki Bożej Częstochowskiej będący pamiątką peregrynacji. Ścianę zewnętrzną zdobi drewniana lamperia. W nawie znajdują się także:



  • reliefy (płaskorzeźby) kamiennych i polichromowanych stacji drogi krzyżowej,

  • wejście do skarbca ulokowanego w baszcie, w którym przetrzymywane są rzeźby i feretrony wykonane po 1700 roku,
    Najcenniejszy feretron z 1698 roku wykonany w kręgu Tomasza Dolabellego stanowi eksponat Muzeum Diecezjalnego,


  • baldachim procesyjny ze stelażem, bogato zdobiony i haftowany,

  • dwa drewniane konfesjonały, tkaninowe i haftowane chorągwie oraz ławy przyścienne,



Witraże kościoła Imienia Maryi




bł. Karolina Kózkówna




Święty Krzysztof




Św. Faustyna Kowalska




Jan Paweł II




św. Józef Sebastian Pelczar




św. Maksymilian Maria Kolbe




Matka Boża Bączalska




Święty Florian




Święty Izydor




Święty Mikołaj




św. Dominik Savio




Grób Pański




Ecce homo




Ukrzyżowanie Jezusa




Zmartwychwstanie Jezusa




Ks. prałat Stanisław Czerniec






Kaplica Krzyża Świętego




Monumentalny krucyfiks w kaplicy, sprzed 1721 roku




Późnobarokowy prospekt organowy



Polichromia |


Korpus kościoła zdobi bogata dekoracja malarska z 1969 autorstwa Aleksandra Trojkowicza: na sklepieniu nawy głównej ukazująca ważne wydarzenia z historii Kościoła w Polsce, w tym: chrzest Polski z 966, sobór watykański II i victorię wiedeńską z 12 września 1683.


Sklepienie prezbiterium ukazuje scenę Koronacji Maryi Panny na Królową Nieba i Ziemi oraz alegorię Wniebowzięcia. Ponad kapitelami filarów, które dekorują malowidła ornamentalne – wizerunki 12 apostołów i symbole czterech ewangelistów: anioł, lew, byk i orzeł. W nawach bocznych przedstawienie siedmiu sakramentów świętych i Arma Christi.


Miejsca namaszczenia podczas dedykacji zdobi dwanaście malowanych zacheuszków z miejscami na lampkę.


Płytkie nisze zamknięte półkolem wewnątrz prezbiterium obrazują postacie ówczesnych świętych i błogosławionych, w tym: św. Bronisławy, św. Władysława, św. Wojciecha, bł. Kingi, św. Jana Kantego, św. Stanisława, św. Jacka Odrowąża, Służebnicy Bożej Anieli Salawy, brata Alberta Chmielowskiego, św. Kazimierza Królewicza, św. Jana z Dukli, św. Andrzeja Boboli, o. Maksymiliana Kolbego, Sługi Bożego ks. Jana Balickiego, a ściany kościoła sceny ewangeliczne: błogosławieństwo dzieci, cudowne rozmnożenie chleba, spotkanie Jezusa i Marii Magdaleny i zwątpienie Piotra na wzburzonym morzu. W kaplicy motywy związane z męką i śmiercią Jezusa oraz przedstawienia: św. Katarzyny od Krzyża, Longina Setnika, św. Józefa, Matki Bożej Boleściwej, św. Jana i św. Salome. Polichromia w dużej mierze została ufundowana przez Polonię amerykańską w latach 60. XX wieku[15], odnowiona i przemalowana staraniem parafian w 2009 r.



Witraże |


Świątynię uświetniają liczne witraże wykonane w latach 1993-1994 w pracowni witrażu przy INCO-Veritas we Wrocławiu i zaprojektowane przez wybitnego artystę plastyka Zygmunta Czyża - grafika i rysownika, czołowego przedstawiciela polskiej sztuki Nowej Figuracji. Poświęcone 21 kwietnia 1996. W prezbiterium ukazują sceny z życia Jezusa Chrystusa, a w nawach wizerunki ówczesnych błogosławionych i świętych katolickich[16], w tym:



  • św. Dominika Savio – patrona dzieci i młodzieży,

  • św. Floriana – patrona strażaków,

  • św. Izydora – patrona rolników,

  • św. Mikołaja – patrona parafii Bączal Dolny,


  • św. Maksymiliana Kolbego,

  • św. Krzysztofa – patrona kierowców,

  • bł. Faustynę Kowalską – apostołkę Bożego Miłosierdzia,

  • bł. Józefa Sebastiana Pelczara – patrona diecezji rzeszowskiej,


  • bł. Karolinę Kózkę – patronkę diecezji rzeszowskiej,

  • papieża Jana Pawła II,

  • Zesłanie Ducha Świętego,

  • Matkę Bożą Bączalską,

  • sceny z życia i męki Jezusa Chrystusa (w prezbiterium),

  • Grób Pański nad mensą ołtarzową (w kaplicy) i Ecce Homo,

  • w zakrystii ukazujący postać budowniczego kościoła – ks. prałata Stanisława Czernieca[17].



Pojemność |


Pojemność kościoła to rząd wielkości 410 – 440 miejsc siedzących ulokowanych w nawie głównej, dwóch nawach bocznych, na emporze i w kaplicy kościelnej, nie wliczając miejsc stojących.



Kaplica Krzyża Świętego |



Korpus |


Kaplica została dobudowana do prezbiterium po stronie północnej, znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie kruchty bocznej. Wzorowana na Kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu. Z zewnątrz, jak i wewnątrz bez bogatej dekoracji rzeźbiarskiej. Prosta kompozycja z zewnątrz kaplicy określona została jako zespół czterech brył geometrycznych, spiętrzonych w trzech kondygnacjach: (1) przyziemia w formie sześcianu stanowiącego korpus, (2) części złożonej z ośmiobocznego, regularnego graniastosłupa bębna, przeprutego kolistymi oknami oraz wydłużonej kopuły, (3) ostatniej części – walcowatej latarni ze zwieńczonej iglicą. Do wnętrza prowadzą dwa wejścia: z babińca i bezpośrednio z prezbiterium.



Bęben |


Bęben z zewnątrz na planie ośmioboku, z kolistymi oknami odrobionymi witrażami. Prosty, bez wyraźnej sztukaterii.



Kopuła |


Kopuła pokryta jest jednolitą blachą z całością kościoła. Podniebienie kopuły koloru niebieskiego – gładkie, bez zdobień. Na szczycie znajduje się walcowata latarnia z ośmioma wąskimi przeźroczami. Warstwę wierzchnią latarni pokrywa korona, podobna do korony książęcej. Całość wieńczy smukła iglica.



Dekoracja wnętrza |


Ołtarz Krzyża Świętego, a nad nim monumentalny krucyfiks – podarunek od mieszczan bieckich za udzielenie pomocy w trudnych czasach zarazy, sprzed 1721 roku. Kaplicę zdobi dekoracja malarska związana z męką Jezusa, w tym postacie: św. Katarzyny ze Sieny, św. Weroniki i św. Longina Setnika, św. Salome i innych. Okna zdobią witraże z motywami wzgórza Golgoty i Grobu Pańskiego z przedstawieniami aniołów i Ecce Homo[18].



Epitafia i tablice pamiątkowe |


W kościele znajdują się następujące tablice pamiątkowe i epitafia:



  • tablica Świętego Roku Milenijnego 2000 wykonana z czarnego marmuru, barwiona,


  • epitafium Władysława Stoja z Irvington – fundatora kaplicy i ołtarza Krzyża Świętego, z jasnego marmuru (w kaplicy)

  • epitafium fundatora polichromii (nie zachowane),



Otoczenie |




Zabytkowa dzwonnica parawanowa


W skład zespołu kościelnego wchodzą ponadto:



  • parawanowa dzwonnica z 1925 roku z przeznaczeniem na trzy dzwony (obecnie mieści następujące dzwony: Józef z 1956 roku, Jakób i II Tysiąclecia z 1971 roku), wzniesiona dla potrzeb poprzedniego kościoła[19]. W 1942 roku okupant hitlerowski zagrabił ówczesne dzwony, w tym największy - czterysta-kilogramowy, ufundowany w latach 20-stych XX wieku przez emigrantów ze Stanów Zjednoczonych, a poświęcony w 1934 roku; odznaczający się wysoką wartością artystyczną. Podczas prób odzyskania z wagonu na stacji kolejowej w Skołyszynie został rozbity.

  • drewniany krzyż misyjny z tabliczkami misji świętych odbytych na przestrzeni lat,

  • klasycystyczna kapliczka św. Barbary, wybudowana z kamienia w latach 1800-1825[20],

  • figura św. Mikołaja na wysokim postumencie, ogrodzona metalowym płotkiem (w miejscu poprzedniego, gotyckiego kościoła św. Mikołaja wybudowanego z bali jodłowych ciosanych toporem),

  • drewniana plebania z 1923 roku wybudowana w stylu dworkowym, na wysokiej kamiennej podmurówce, pochodzącej z elementów rozebranej XIX-wiecznej karczmy, z dwoma gankami (od północy i południa) i otoczona starodrzewiem lipy drobnolistnej i dębu bezszypułkowego[21] - drzew, które liczą około 200-300 lat.

  • tablica informacji turystycznej szlaku „Projekt Atlas”, ukazującego najciekawsze miejsca Beskidu Niskiego i Pogórza[22].


Nieopodal znajdują się dwa cmentarze parafialne: na wschód – zabytkowy, stary cmentarz założony w 1786, na którym pochówków zaprzestano pod koniec lat 40. XX wieku oraz na południe – nowy cmentarz, erygowany w 1952 roku.



Zobacz też |



  • Kościół św. Mikołaja z Bączala Dolnego

  • Parafia Imienia Maryi i św. Mikołaja w Bączalu Dolnym



Przypisy |




  1. Dekanat Jasło – Zachód – info. [dostęp 2015-06-29].


  2. Bączal Dolny – diecezja rzeszowska. [dostęp 2015-06-29].


  3. Marian Szarek: Życie religijne i społeczne mieszkańców Opacia.


  4. Stanisław Mendelowski: W Gminie Skołyszyn. Praca zbiorowa. Krosno: 2000.


  5. ab Stanisław Syzdek: Bączal Górny. Skołyszyn: 1998.


  6. Bączal Dolny – opis sołectwa. [dostęp 2015-06-29].


  7. Ks. Florian Zając, działacz polskiego państwa podziemnego.. katolicy.eu.


  8. Proboszczowie i wikariusze krasiczyńscy obrz rzym-kat w porządku chronologicznym.


  9. MBL w Sanoku. [dostęp 2015-06-29].


  10. Parafia Bączal Dolny. skolyszyn.pl.


  11. Portal Diecezji Rzeszowskiej – parafia Bączal Dolny. [dostęp 2015-03-24].


  12. Parafia Imienia Maryi w Bączalu Dolnym – historia. [dostęp 2015-03-24].


  13. Stanisław Syzdek: Bączal Górny. Skołyszyn: 1998.


  14. Historia parafii w Bączalu Dolnym. [dostęp 2015-06-30].


  15. Władysława Kołodziej, Gabriela Ślawska: Gmina Skołyszyn Przeszłość i teraźniejszość. Skołyszyn: 2006.


  16. Broszura pamiątkowa poświęcenia witraży w kościele parafialnym Imienia Maryi w Bączalu Dolnym, Wrocław 1996.


  17. Marian Szarek: Szkoła Podstawowa im. Macieja Rataja w Opaciu na tle dziejów wsi 1942-2010. [dostęp 2015-03-24].


  18. Pamiątka poświęcenia witraży w kościele parafialnym Imienia Maryi w Bączalu Dolnym. , 1996. Wrocław. 


  19. W Gminie Skołyszyn. Skołyszyn: 2008.


  20. Zabytkowe obiekty sakralne. skolyszyn.pl. [dostęp 30.06.2015].


  21. Tablica projektu ATLAS przed kościołem w Bączalu Dolnym. , 2013. 


  22. Projekt Atlas – wersja internetowa, Bączal Dolny.








這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna