Dasziw
| |||||
Pałac Potockich | |||||
| |||||
Państwo | Ukraina | ||||
Obwód | winnicki | ||||
Rejon | iliniecki | ||||
Powierzchnia | 7,54 km² | ||||
Populacja • liczba ludności | 4233 | ||||
Nr kierunkowy | +380 4345 | ||||
Kod pocztowy | 22740 | ||||
Położenie na mapie obwodu winnickiego Dasziw | |||||
Położenie na mapie Ukrainy Dasziw | |||||
49°00′17″N 29°25′40″E/49,004722 29,427778 | |||||
Portal Ukraina |
Dasziw (ukr. Дашів, pol. hist. Daszów[1]) – osiedle typu miejskiego nad Sobem na Ukrainie w rejonie ilinieckim obwodu winnickiego.
Spis treści
1 Historia
2 Zabytki
3 Przypisy
4 Literatura
Historia |
W czasach I Rzeczypospolitej miejscowość leżała w granicach województwa bracławskiego. W 1627 roku było to miasto prywatne należące do kasztelana krakowskiego Jerzego Zbaraskiego[2]. W XVIII w. był częścią rozległych posiadłości Szczęsnego Potockiego na wschodnim Podolu. W późniejszych latach był majątkiem hrabiego Wacława Seweryna Rzewuskiego, a w 1831 stoczono tu pierwszą znaczącą bitwę powstania listopadowego na Podolu. W bitwie brał udział Wacław Seweryn Rzewuski. Po powstaniu klucz daszowski uległ konfiskacie, a następnie przeszedł w posiadanie Włodzimierza hr. Potockiego, syna Włodzimierza[3].
W zaborze rosyjskim miejscowość była siedzibą gminy(ukr.) w powiecie lipowieckim guberni kijowskiej.
Zabytki |
Pałac Potockich(ukr.)[4] – pałac wybudowany na początku XIX w. przez Józefa Wincentego Platera odbudowany po pożarze z 1831 r. przez Włodzimierza Potockiego po 1850 r.[5] W części centralnej piętrowy, zwieńczony tympanonem; nakryty dachem dwuspadowych szczytem do frontu. Skrzydła parterowe, na wysokiej podmurówce, również kryte dachem dwuspadowym. Od frontu arkadowy portyk z sześcioma kolumnami podtrzymującymi balkon z balustradą. Do pałacu prowadzą dwubiegowe schody z balustradą rozchodzące się od środka na boki. W roku 2016 dwór z zewnątrz był dobrze zachowany[6].
Przypisy |
↑ Daszów w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. I: Aa – Dereneczna. Warszawa 1880.
↑ Latyfundia książąt Zbaraskich w XVI i XVII wieku, w: Przegląd Nauk Historycznych 2009, R. VIII, nr 1, s. 66.
↑ Pamiętniki Tadeusza Bobrowskiego
↑ Antoni Urbański: Z czarnego szlaku i tamtych rubieży: zabytki polskie przepadłe na Podolu, Wołyniu, Ukrainie Z czarnego szlaku i tamtych rubieży: zabytki polskie przepadłe na Podolu, Wołyniu, Ukrainie. Warszawa: 1928, s. 119.
↑ RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 10: Województwo bracławskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 79-86, ISBN 83-04-04314-9, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .
↑ Dmytro Antoniuk, Po byłych majątkach Potockich i Jaroszyńskich.
Literatura |
Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, Tom X (Województwo Bracławskie), Daszów, s. 79-
|
|
|