Stanisław Downarowicz



























































Stanisław Downarowicz


Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1874
Łochów
Data i miejsce śmierci
1941
KL Auschwitz-Birkenau

Wojewoda poleski
Okres

od 18 maja 1922
do 2 października 1924
Poprzednik

Walery Roman
Następca

Kazimierz Młodzianowski

Minister spraw wewnętrznych
Okres

od 19 września 1921
do 5 marca 1922
Poprzednik

Władysław Raczkiewicz
Następca

Antoni Kamieński

Wojewoda wołyński
Okres

od 13 sierpnia 1921
do 19 września 1921
Poprzednik

Jan Krzakowski
Następca

Tadeusz Dworakowski (p.o.)
Odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia PolskiKrzyż Niepodległości

Stanisław Józef Downarowicz (ur. 28 marca 1874 w Łochowie, zm. 1941 w Auschwitz-Birkenau) – polski działacz polityczny, inżynier, wolnomularz[1].


Studiował na rosyjskim Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, ale za działalność w PPS został z niego przez władze carskie relegowany. Wyjechał do Lwowa gdzie wstąpił na uniwersytet, a następnie przeniósł się na Politechnikę Lwowską, którą ukończył. Organizator Drużyn Strzeleckich na terenach Galicji. Członek Wydziału Finansowego Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych[2]. Kierownik Biura Prezydialnego Departamentu Wojskowego Sekcji Zachodniej Naczelnego Komitetu Narodowego w 1914 roku[3]. W 1915 w składzie NKN jako przedstawiciel Kongresówki. Był pracownikiem Biura Delegacji do Spraw Szkół Lekarsko-Dentystycznych Tymczasowej Rady Stanu[4]. W 1921 roku został wojewodą wołyńskim. W latach 1921-1922 piastował tekę ministra spraw wewnętrznych w pierwszym rządzie Antoniego Ponikowskiego; następnie w latach 1922-1924 był wojewodą poleskim. Powodem jego odwołania było jego bierne zachowanie podczas napadu bolszewickiej bandy dywersyjnej na pociąg, którym podróżował[5].


Członek loży wolnomularskiej we Lwowie w okresie zaborów[6].


Zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz.


Miał trzech braci: Józefa, Kazimierza, Medarda i siostrę Marię.



Odznaczenia |




  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[7]


  • Krzyż i Medal Niepodległości (1934)[8]



Przypisy |




  1. Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905-1928. Warszawa 1984, s. 232.


  2. Wanda Kiedrzyńska, Powstanie i organizacja Polskiego Skarbu Wojskowego 1912—1914, w: "Niepodległość", t. XIII zeszyt 1 (33), 1936, s. 94.


  3. Dziennik Obwieszczeń Naczelnego Komitetu Narodowego. Sekcya Zachodnia, Kraków 24 sierpnia 1914 roku, rok I, nr 1, s. 4.


  4. Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 222.


  5. Jerzy Paciorkowski, Służba na wygnaniu, Policja 997, nr 1 (58), styczeń 2010, ISSN 1734-1167, ss. 14-15.


  6. Leon Chajn, Polskie Wolnomularstwo 1920-1938, Warszawa 1984, s. 101.


  7. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 17.


  8. M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41.



Bibliografia |



  • Wielka Ilustrowana Encyklopedja Powszechna Wydawnictwa Gutenberga, [T.] IV. s. 71.

  • „Kto był kim w II Rzeczypospolitej”, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I

















這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna