Stanisław Downarowicz
| ||
Data i miejsce urodzenia | 28 marca 1874 Łochów | |
Data i miejsce śmierci | 1941 KL Auschwitz-Birkenau | |
Wojewoda poleski | ||
Okres | od 18 maja 1922 do 2 października 1924 | |
Poprzednik | Walery Roman | |
Następca | Kazimierz Młodzianowski | |
Minister spraw wewnętrznych | ||
Okres | od 19 września 1921 do 5 marca 1922 | |
Poprzednik | Władysław Raczkiewicz | |
Następca | Antoni Kamieński | |
Wojewoda wołyński | ||
Okres | od 13 sierpnia 1921 do 19 września 1921 | |
Poprzednik | Jan Krzakowski | |
Następca | Tadeusz Dworakowski (p.o.) | |
Odznaczenia | ||
Stanisław Józef Downarowicz (ur. 28 marca 1874 w Łochowie, zm. 1941 w Auschwitz-Birkenau) – polski działacz polityczny, inżynier, wolnomularz[1].
Studiował na rosyjskim Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, ale za działalność w PPS został z niego przez władze carskie relegowany. Wyjechał do Lwowa gdzie wstąpił na uniwersytet, a następnie przeniósł się na Politechnikę Lwowską, którą ukończył. Organizator Drużyn Strzeleckich na terenach Galicji. Członek Wydziału Finansowego Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych[2]. Kierownik Biura Prezydialnego Departamentu Wojskowego Sekcji Zachodniej Naczelnego Komitetu Narodowego w 1914 roku[3]. W 1915 w składzie NKN jako przedstawiciel Kongresówki. Był pracownikiem Biura Delegacji do Spraw Szkół Lekarsko-Dentystycznych Tymczasowej Rady Stanu[4]. W 1921 roku został wojewodą wołyńskim. W latach 1921-1922 piastował tekę ministra spraw wewnętrznych w pierwszym rządzie Antoniego Ponikowskiego; następnie w latach 1922-1924 był wojewodą poleskim. Powodem jego odwołania było jego bierne zachowanie podczas napadu bolszewickiej bandy dywersyjnej na pociąg, którym podróżował[5].
Członek loży wolnomularskiej we Lwowie w okresie zaborów[6].
Zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz.
Miał trzech braci: Józefa, Kazimierza, Medarda i siostrę Marię.
Odznaczenia |
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[7]
Krzyż i Medal Niepodległości (1934)[8]
Przypisy |
↑ Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905-1928. Warszawa 1984, s. 232.
↑ Wanda Kiedrzyńska, Powstanie i organizacja Polskiego Skarbu Wojskowego 1912—1914, w: "Niepodległość", t. XIII zeszyt 1 (33), 1936, s. 94.
↑ Dziennik Obwieszczeń Naczelnego Komitetu Narodowego. Sekcya Zachodnia, Kraków 24 sierpnia 1914 roku, rok I, nr 1, s. 4.
↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 222.
↑ Jerzy Paciorkowski, Służba na wygnaniu, Policja 997, nr 1 (58), styczeń 2010, ISSN 1734-1167, ss. 14-15.
↑ Leon Chajn, Polskie Wolnomularstwo 1920-1938, Warszawa 1984, s. 101.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 17.
↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41.
Bibliografia |
- Wielka Ilustrowana Encyklopedja Powszechna Wydawnictwa Gutenberga, [T.] IV. s. 71.
- „Kto był kim w II Rzeczypospolitej”, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I
|
|
|
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
ISNI: 0000 0000 7206 5162
VIAF: 102110396
- WorldCat