2 Brygada Górska







Ten artykuł dotyczy 2 Brygady Górskiej Strzelców. Zobacz też: Brygada Górska – stronę ujednoznaczniającą.

.mw-parser-output table.zolnierz-lotnictwo td.naglowek{color:black!important;background:#95a7b9!important}.mw-parser-output table.zolnierz-marynarka td.naglowek{color:white!important;background:#6082B6!important}.mw-parser-output table.zolnierz-lądowe td.naglowek{color:white!important;background:#556B2F!important}.mw-parser-output table.zolnierz-paramilitarny td.naglowek{color:black!important;background:#b6b3c7!important}






























































2 Brygada Górska Strzelców
Pododcinek Nr 2 „Nowy Sącz”

Historia

Państwo

 II Rzeczpospolita
Sformowanie

10 lipca 1939
Rozformowanie

1939
Patron

nie posiadała
Tradycje
Święto

nie obchodziła
Nadanie sztandaru

nie posiadała
Dowódcy
Pierwszy
płk piech. Aleksander Stawarz
Działania zbrojne

kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

garnizon Nowy Sącz
Okręg Korpusu Nr V

Rodzaj sił zbrojnych

Wojsko
Formacja

Korpus Ochrony Pogranicza
Rodzaj wojsk

piechota
Podległość

Korpus Ochrony Pogranicza
Armia „Karpaty”

2 Brygada Górska Strzelców (2 BGS) – brygada piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza.




Spis treści






  • 1 Historia brygady


  • 2 Walki brygady w kampanii wrześniowej 1939 roku


  • 3 Struktura organizacyjna i obsada personalna brygady


  • 4 Uwagi


  • 5 Przypisy


  • 6 Bibliografia





Historia brygady |


6 lipca 1939 roku szef Sztabu Głównego, generał brygady Wacław Stachiewicz zawiadomił Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Tadeusza Kasprzyckiego, że „Pan Generalny Inspektor Sił Zbrojnych zdecydował utworzenie na stopie pokojowej 3-ch brygad górskich na odcinku Żywiec-Łupków, każda w składzie około 4-ch baonów piechoty i kilku baonów ON oraz jednego dowództwa wyższego o charakterze dowództwa dywizji”[1].


7 lipca 1939 roku Minister Spraw Wojskowych wydał rozkaz o utworzeniu z dniem 10 lipca 1939 roku Dowództwa Pododcinka Nr 2 „Nowy Sącz” z tymczasowym miejscem postoju w Nowym Sączu oraz polecił szefowi Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych wyznaczyć niezwłocznie obsadę personalną, a II Wiceministrowi Spraw Wojskowych wydać wszelkie potrzebne zarządzenia materiałowe i gospodarcze dla dowództwa.


Nazwa «Pododcinek Nr 2 „Nowy Sącz”» była zakamuflowaną nazwą 2 Brygady Górskiej Strzelców i obowiązywała do dnia 31 sierpnia 1939 roku, kiedy to została zarządzona mobilizacja powszechna. Na dowódcę pododcinka (brygady) został wyznaczony legionista, pułkownik piechoty Aleksander Stawarz, dotychczasowy dowódca 12 Pułku Piechoty z Wadowic.


Na podstawie rozkazu L.8940 Ministra Spraw Wojskowych z dnia 25 sierpnia 1939 roku Pododcinek Nr 2 „Nowy Sącz” został wcielony do Korpusu Ochrony Pogranicza[2].


17 lipca 1939 roku, po wejściu w życie planu „W2”, zlecono przygotowanie mobilizacji Kwatery Głównej Brygady Górskiej Strzelców Nr 2. Jednostką mobilizującą został 1 Pułk Strzelców Podhalańskich z Nowego Sącza. Kwatera główna brygady górskiej strzelców była mobilizowana, w grupie jednostek oznaczonych kolorem brązowym (podgrupa 6), według organizacji wojennej L.3674/mob.org. Stan pokojowy dowództwa pododcinka był zawiązkiem kwatery głównej brygady[3].


2 Brygada Górska wchodziła w skład Grupy Operacyjnej „Jasło” (Armia „Karpaty”). Jej zadaniem była obrona odcinka od Czorsztyna do Przełęczy Beskid (ok. 80 km). Składał się on z trzech pododcinków: zachodniego, środkowego i wschodniego:



  • odcinek zachodni obejmował obszar od Czorsztyna do doliny rzeki Poprad; obsadzał go Batalion KOP „Żytyń” i Batalion ON „Limanowa”. Odcinkiem dowodził mjr Włodzimierz Kraszkiewicz z miejscem postoju w Starym Sączu. Wysunięte placówki znajdowały się w Rytrze i Krościenku wsparte trzema działami;

  • odcinek środkowy tworzył system obrony przełęczy Krzyżówka nad Krynicą oraz obszarów źródłowych rzek Białej i Ropy w rejonie Wysowej. Dowódcą odcinka był płk dypl. Alfred Krajewski, dowódca 1 Pułku Strzelców Podhalańskich z miejscem postoju w Grybowie. Przełęcz Krzyżówka obsadzał Batalion ON „Nowy Sącz” i 4 kompania 1 psp wsparta jednym działem. Dolinę rzeki Białej w Śnietnicy obsadził I batalion 1 psp z baterią dział górskich 65 mm. Doliny rzeki Ropy w Uściu Gorlickim bronił oddział wydzielony 1 psp z zadaniem osłaniania odcinka Wysowa – Gorlice;

  • odcinek wschodni ciągnął się od Gładyszowa przez Zborów–Konieczną do Gorlic. Obsadzał go Batalion ON „Gorlice” kpt. Ignacego Stachowiaka.


W odwodzie 2 BG znajdował się I batalion 1 psp z miejscem postoju w Łabowej.


Przeciwko 2 BG Niemcy skoncentrowali dwie dywizje górskie i dywizję słowacką. Ich zadaniem było uderzenie na głęboką flankę Armii „Kraków” dolinami rzek Dunajca i Białej.



Walki brygady w kampanii wrześniowej 1939 roku |


1 września 1939 roku pozycje 2 BG zaatakowały wojska niemieckie i słowackie ze Spisza w dolinie Dunajca, a później wojska słowackie z rejonu Mniszka w dolinie Popradu. W dolinie Dunajca Niemcy zajęli miejscowości Niedzicę, Czorsztyn, Nowy Targ i Zakopane, Słowacy zaś Jaworzynę, a także Jurgów. Nazajutrz natarcie niemieckiej 2 DG i słowackiej 1 DP zmusiło 2 BG do odwrotu.


3 września 2 BG przeszła do obrony pod Kłodnem, ale – zagrożona obejściem przez niemieckie oddziały górskie – wycofała się na trzeci przełom Dunajca pod Wietrznicą, gdzie broniła się przez następne dwa dni. Tego samego dnia Niemcy rozpoczęli atak w dolinie Popradu, zajmując Muszynę i Krynicę, czym zagrozili polskim pozycjom nad Dunajcem i Popradem.


W rezultacie 4 września 2 BG otrzymała rozkaz zmiany frontu z południowego na zachodni wzdłuż linii Popradu i Dunajca po Nowy Sącz. Wykonując go, płk A. Stawarz wycofał z Limanowej do Nowego Sącza II batalion 1 psp mjra Bolesława Miłka oraz grupę kpt. Romana II Wróblewskiego z pozycji pod Wietrznicą. Decyzja ta dała Niemcom możliwość prowadzenia natarcia dwoma kierunkami: pierwszym wzdłuż zachodniego brzegu Dunajca przez Łącko – Podegrodzie – Świniarsko wprost na mosty w Nowym Sączu oraz drugi: z Rabki przez Mszanę Dolną–Kasinę Wielką do Limanowej, skąd przez Muchówkę – Lipnicę Murowaną – Iwkową – Czchów dostali się na wschodni brzeg Dunajca pod Zakliczynem koło Tarnowa, czym zagrozili Armii „Kraków”.


Rano 5 września oddziały 2 BG zajęły pozycje w Nowym Sączu i jego okolicy. Ponadto do odwodu na Falkowej został skierowany Batalion ON „Sambor” ze składu 3 BG. Jednakże jednostki nie miały żadnego zgrania operacyjnego, a ich dowódcy działali na własną rękę. Kilkakrotnie zmieniane rozkazy doprowadziły do chaosu organizacyjnego. Już przed południem pierwsze niemieckie oddziały dotarły do przepraw przez Dunajec w rejonie Świniarska i Małej Wsi, ale na razie zostały odrzucone. Jednocześnie w rejonie Krynicy Niemcy podchodzili pod przełęcz Krzyżówka, grożąc obejściem polskich pozycji w rejonie Nowego Sącza od południowego wschodu. W takiej sytuacji płk A. Stawarz rozkazał wycofać 2 BG nad rzekę Białą Tarnowską i zająć pozycje obronne od Grybowa do Bobowej. Natomiast bataliony broniące Nowego Sącza miały zostać w mieście, osłaniając odskok pozostałych oddziałów z doliny Popradu. Jednakże pomimo wyraźnego rozkazu, II batalion mjra Miłka opuścił swoje stanowiska już wieczorem 5 września. Na dodatek nie wysadził mostów na Dunajcu i Kamienicy, ani nie zawiadomił innych oddziałów o swojej decyzji. Odszedł do doliny rzeki Białej Tarnowskiej i obsadził wzgórza pod Wilczyskami w rejonie Bobowej.


Tymczasem Niemcy, wykorzystując zaistniałą sytuację, zajęli nieuszkodzone mosty i o świcie 6 września zaatakowali polskie pozycje od strony rzeki Kamienicy. Zdecydowana ich przewaga i szybkość natarcia spowodowały, że tylko nieliczne oddziały zdołały wycofać się wzdłuż linii kolejowej do Grybowa. W obronie miasta nie uczestniczył także Batalion ON „Sambor”, który z Falkowej i Piątkowej wycofał się do Grybowa bez walki. Ciężką walkę stoczył natomiast Batalion KOP „Żytyń”, który z doliny Popradu wycofywał się przez Żeleźnikową, Zawadę, Kamionkę i Ptaszkową do Grybowa. W nocy z 5 na 6 września dowództwo 2 BG wydało rozkaz obsadzenia nowych pozycji nad rzekami: Białą i Ropą, po czym przeniosło swoją siedzibę do Gorlic. Oddziały 1 psp – wzmocnione pułkiem KOP – miały zająć pozycje na wzgórzach prawego brzegu rzeki Białej do góry Chełm aż po Bobową, natomiast bataliony ON miały utworzyć linię obronną nad Ropą w Uściu Gorlickim, w Szymbarku i Gładyszowie. 6 września I batalion 1 psp odszedł jednak bez walki z pozycji na przełęczy Krzyżówka do doliny rzeki Białej. W tym samym czasie przeprawiła się przez most na Dunajcu w Kurowie w kotlinie sądeckiej niemiecka jednostka zmotoryzowana i podążyła do doliny rzeki Białej. W rejonie Tuchowa zaatakowała wycofującą się 24 Dywizję Piechoty, która dwa dni wcześniej została skierowana do obrony dolnego Dunajca i niemal natychmiast wycofana, uniemożliwiając odtworzenie obrony nad Dunajcem i Nidą.


7 września niemiecka 1 DG zaatakowała pod Krempną i Gładyszowem między polskimi 2 BG i 3 BG. Niemcy najpierw opanowali Wilczyska w dolinie Białej, a następnie rozpoczęli atak na pozycje II batalionu 1 psp, który bronił drogi na wschód do Łużnej. W walce tej zginął dowódca batalionu rezerwowego por. Jerzy Wołoszyn, ale z pomocą pospieszyła kompania por. Mikołaja Macha, a dodatkowo po południu dowódca 2 BG skierował do Łużnej III batalion 1 psp mjra Mariana Serafiniuka, co zażegnało kryzys. Ostatecznie Niemcy nie posunęli się poza Wilczyska, a zgrupowanie mjra Miłka w nocy zajęło nowe pozycje obronne. Tymczasem wojska niemieckie nacierające z Krynicy przez przełęcz Krzyżówka opanowały około południa 7 września Grybów i zaatakowały pozycje 1 Pułku KOP „Karpaty” na odcinku Grybów – Stróże, gdzie pod wieczór włamały się w polską obronę. W tym czasie I batalion 1 psp ryglował drogę do Gorlic, a pod Wysową wydzielony oddział 1 psp prowadził walkę z niemieckimi patrolami. W takiej sytuacji dowódca GO „Jasło” rozkazał 2 BG wycofać się do rejonu Biecz – Gorlice – Bednarka – Harklowa, po czym dowództwo 2 BG przeniosło się z Gorlic do Jasła.


8 września 2 BG wycofywała się na Krosno. W mieście zmęczone pododdziały nie wystawiły ubezpieczeń. W godzinach wieczornych, kiedy dowództwo przebywało w restauracji, do miasta znienacka wjechały niemieckie oddziały, biorąc część 2 BG (w tym jej szefa sztabu) do niewoli. W rezultacie brygada jako zwarty związek przestała istnieć. Nastąpił chaotyczny odwrót pozostałych oddziałów, podczas którego został rozbity 1 psp. Resztki rozbitków i Batalion ON „Podhale” weszły następnie w skład 3 BG i wycofały się przez Brzozów na Birczę, gdzie poniosły duże straty. Natomiast płk Krajewski z częścią swojego pułku przekroczył granicę węgierską na Przełęczy Tatarskiej w dniach 24–27 września.



Struktura organizacyjna i obsada personalna brygady |




W składzie armii walczyła brygada




  • Dowództwo


    • dowódca – płk Aleksander Stawarz

    • dowódca plutonu – podporucznik Władysław Baziak




  • Sztab


    • szef sztabu – kpt. dypl. Zygmunt Wirgiliusz Węgorek


    • kwatermistrz – mjr Witold Obidowicz

    • dowódca łączności – kpt. Mariusz Olechowski

    • dowódca saperów – kpt. Nikodem Frieman

    • szef służby zdrowia – mjr dr Stanisław Rumian

    • oficer operacyjny – por. NN

    • szef uzbrojenia – ppor. Szweblik

    • szef sanitarny – mjr dr Stanisław Rumian




  • 1 Pułk Strzelców Podhalańskich

    • dowódca – płk dypl. Alfred Krajewski (od 10 IX – mjr Marian Michał Serafiniuk)

    • I batalion – mjr Andrzej Wójcik

    • II batalion – mjr Bolesław Miłek (od 8.IX kpt. Edward Dietrich)

    • III batalion – mjr Marian Michał Serafiniuk (od 10.IX kpt. Lucjan Świerczewski)




  • batalion KOP „Żytyń” – dowódca mjr Włodzimierz Kraszkiewicz[a]


  • batalion ON „Nowy Sącz” – dowódca kpt. Ignacy Jeleń


  • batalion ON „Limanowa” – dowódca kpt. Władysław Wójtowicz


  • batalion ON „Gorlice” – dowódca kpt. Stanisław Henryk Czwiertnia

  • 153 Bateria Artylerii Górskiej – kpt. Jerzy Wróblewski

  • Pluton Artylerii Pozycyjnej Nr 51

  • Pluton Artylerii Pozycyjnej Nr 52

  • Kompania Asystencyjna Nr 58

  • Pluton Radio

  • Pluton Łączności Kwatery Głównej 2 BG

  • Pluton Telefoniczno-Kablowy


Jednostki włączone w skład brygady w trakcie działań:




  • 1 pułk piechoty KOP „Karpaty” – dowódca ppłk Władysław Ziętkiewicz


    • batalion KOP „Delatyn” – mjr Augustyn Swaczyna


    • batalion KOP „Skole” – mjr Jerzy Stanisław Dembowski




  • batalion ON „Sambor” – mjr Marian Suda

  • batalion improwizowany 1 psp z OZ 21 DPG – kpt. Edward Dietrich (od 3 1 X 1939 dowódca 2/1 psp)

  • batalion improwizowany 4 psp z OZ 21 DPG – por. Jerzy Wołoszyn

  • 133 bateria artylerii górskiej (63 mm) – kpt Jerzy Wróblewski



Uwagi |




  1. Kraszkiewicz Włodzimierz, mjr piech., w KOP od 1938. Do mobilizacji dca baonu odwodowego KOP „Żytyń”. We wrześniu 1939 dca baonu odwodowego KOP „Żytyń” wchodzącego w skład 2 BGór. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 727



Przypisy |




  1. Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. CXLII.


  2. Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. LVIII.


  3. Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. 1068, 1097.



Bibliografia |




  • Jerzy Adam Radomski. Kampania wrześniowa na ziemi sądeckiej. „Rocznik Sądecki”. Tom 12, s. 294, 1971. 

  • Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułkusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 978-83-88067-47-1.

  • Ryszard Dalecki, Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r., Krajowa Agencja Wydawnicza, Rzeszów 1989, wyd. II, ​ISBN 83-03-02830-8​.

  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja, Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, Warszawa 2010, ​ISBN 978-83-86100-83-5​.






這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna