Kłodzka Góra



























Kłodzka Góra


Ilustracja
Kłodzka Góra od zachodu

Państwo
 Polska
Pasmo
Sudety
Góry Bardzkie
Grzbiet Wschodni
Wysokość
 762,7[1] m n.p.m.

Wybitność
 282 m


Położenie na mapie Sudetów


Mapa lokalizacyjna Sudetów

Kłodzka Góra

Kłodzka Góra





Ziemia50°27′05,95″N 16°45′11,56″E/50,451653 16,753211



Zajazd Kukułka na stoku Kłodzkiej Góry




Węzeł szlaków pod szczytem Kłodzkiej Góry


Kłodzka Góra (niem. Glatsenkoppe, 762,7 m n.p.m.)[1] – drugi pod względem wysokości szczyt Gór Bardzkich, położony w ich południowo-wschodniej części.




Spis treści






  • 1 Położenie i opis


  • 2 Budowa geologiczna


  • 3 Roślinność


  • 4 Turystyka


  • 5 Przypisy


  • 6 Bibliografia





Położenie i opis |


Należy do głównego grzbietu Gór Bardzkich, stanowiąc jego zwornik (rozróg) z odchodzącymi w czterech kierunkach grzbietami[2]. Na południe odchodzi główny grzbiet przez Jelenią Kopę, Grodzisko i Podzamecką Kopę do Przełęczy Kłodzkiej, gdzie łączy się z Górami Złotymi[2]. Na północ odchodzi główny grzbiet przez Gajnik, Ostrą Górę, Przełęcz Łaszczową i Łaszczową, gdzie się rozgałęzia na kilka ramion[2]. Na południowy zachód, w stronę Kłodzka odchodzi najdłuższy grzbiet z Jedlakiem, bezimienną kotą 615, Obszerną, Kostrą i Szyndzielnią[2]. Najkrótszy grzbiet z Szeroką Górą odchodzi na wschód, w stronę Lasek[2].



Budowa geologiczna |


Kłodzka Góra zbudowana jest z dolnokarbońskich szarogłazów i łupków należących do struktury bardzkiej[2].



Roślinność |


Porośnięta w całości lasem świerkowym, częściowo przerzedzonym w partii szczytowej[2].



Turystyka |


Szczyt nie należy do szczególnie uczęszczanych, pomimo że żółty szlak jest jedyną znakowaną pieszą trasą wychodzącą z Kłodzka. W XIX wieku będącym czasem rozkwitu turystyki na ziemi kłodzkiej, również nie cieszył się uznaniem, ustępując popularności pobliskiej Ostrej Górze (751 m n.p.m.), która długo uważana była za najwyższy szczyt Gór Bardzkich.


Kilkadziesiąt metrów od szczytu spotykają się dwa piesze szlaki turystyczne[2]:




  • szlak turystyczny żółty żółty, który ma swój początek w Kłodzku, prowadzi przez Kłodzką Górę, przez przełęcz pod Kłodzką Górą, na Szeroką Górę.


  • szlak turystyczny niebieski niebieski, z Barda do Lądka-Zdroju, będący częścią szlaku długodystansowego E3.


Od kilku lat w najkrótszą noc roku oddział PTTK w Kłodzku organizuje wejście z Kłodzka na Kłodzką Górę i z powrotem.


Aktualnie planowana jest budowa wieży widokowej na szczycie[3].


Kłodzka Góra należy do Korony Gór Polski, gdyż w okresie jej ustanawiania była uważana za najwyższy szczyt[4]. Najnowsze pomiary geodezyjne wykazały, że wyższa jest Szeroka Góra i na jej szczyt obecnie prowadzi Żółty szlak z Kłodzka.



Przypisy |




  1. ↑ ab Geoportal.gov.pl, mapy.geoportal.gov.pl [dostęp 2016-06-25] .


  2. ↑ abcdefgh Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 121, 122. ISBN 83-85773-04-5.


  3. ↑ Wieża obok wieży


  4. ↑ Korona Gór Polski. [dostęp 2017-06-30].



Bibliografia |




  • Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ​ISBN 83-85773-04-5​.


  • Góry Bardzkie, mapa w skali 1:40 000, Wydawnictwo "Plan", Wrocław 2008, ​ISBN 978-83-61092-37-7​






p • d • e

Korona Gór Polski



  • Rysy (2499 m)


  • Babia Góra (1725 m)


  • Śnieżka (1602 m)


  • Śnieżnik (1425 m)


  • Tarnica (1346 m)


  • Turbacz (1314 m)


  • Radziejowa (1262 m)


  • Skrzyczne (1257 m)


  • Mogielica (1171 m)


  • Wysoka Kopa (1126 m)


  • Rudawiec (1112 m)


  • Orlica (1084 m)


  • Wysokie Skałki (1050 m)


  • Wielka Sowa (1015 m)


  • Lackowa (997 m)


  • Kowadło (989 m)


  • Jagodna (977 m)


  • Skalnik (945 m)


  • Waligóra (936 m)


  • Czupel (933 m)


  • Szczeliniec Wielki (919 m)


  • Lubomir (904 m)


  • Biskupia Kopa (889 m)


  • Chełmiec (851 m)


  • Kłodzka Góra (765 m)


  • Skopiec (724 m)


  • Ślęża (718 m)


  • Łysica (612 m)







p • d • e

Korona Sudetów Polskich



  • Biskupia Kopa (889 m)


  • Borowa (853 m)


  • Brzeźnica (492 m)


  • Gardzień (556 m)


  • Góra Krzyżowa (359 m)


  • Górzno (Wzgórze Ernesta) (305 m)


  • Grodczyn (803 m)


  • Grodna (506 m)


  • Jagodna (977 m)


  • Kalwaria (385 m)


  • Kłodzka Góra (765 m)


  • Koło Obserwatora (340 m)


  • Orlica 1084 m)


  • Ostrzyca (501 m)


  • Popiel (284,4 m)


  • Postawna (1117 m)


  • Sas (515 m)


  • Sikornik 550 m)


  • Skalnik (944 m)


  • Skopiec (724 m)


  • Szczeliniec Wielki (919 m)


  • Ślęża (718 m)


  • Śnieżka (1602 m)


  • Śnieżnik (1425 m)


  • Waligóra (934 m)


  • Wielka Sowa (1015 m)


  • Włodzicka Góra (758 m)


  • Wojkowa (502 m)


  • Wrona (458 m)


  • Wysoka Kopa (1126 m)


  • Zadzierna (724 m)







p • d • e

Korona Ziemi Kłodzkiej



  • Gardzień (556 m)


  • Grodczyn (803 m)


  • Jagodna (977 m)


  • Kłodzka Góra (765 m)


  • Kowadło (989 m)


  • Orlica 1084 m)


  • Rudawiec (1112 m)


  • Włodzicka Góra (758 m)


  • Suchoń (964 m)


  • Szczeliniec Wielki (919 m)


  • Śnieżnik (1425 m)


  • Wielka Sowa (1015 m)





-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容