207 Pułk Piechoty (II RP)




.mw-parser-output table.zolnierz-lotnictwo td.naglowek{color:black!important;background:#95a7b9!important}.mw-parser-output table.zolnierz-marynarka td.naglowek{color:white!important;background:#6082B6!important}.mw-parser-output table.zolnierz-lądowe td.naglowek{color:white!important;background:#556B2F!important}.mw-parser-output table.zolnierz-paramilitarny td.naglowek{color:black!important;background:#b6b3c7!important}







































207 Pułk Piechoty


Historia

Państwo

 II Rzeczpospolita
Sformowanie

1939
Rozformowanie

1939
Dowódcy
Pierwszy
płk piech. Władysław Józef Mikołajczak
Działania zbrojne

kampania wrześniowa
obrona Lwowa 1939
Organizacja

Rodzaj sił zbrojnych

wojsko
Rodzaj wojsk

piechota
Podległość

35 Dywizja Piechoty

207 Pułk Piechoty (207 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego.




Spis treści






  • 1 Formowanie pułku


  • 2 Walki pułku w kampanii wrześniowej


  • 3 Obsada personalna 207 pp


  • 4 Uwagi


  • 5 Przypisy


  • 6 Bibliografia





Formowanie pułku |


207 pułk piechoty nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Został sformowany w I rzucie mobilizacji powszechnej, w dniach 31 sierpnia – 4 września 1939 roku. Mobilizacja pułku została przygotowana latem 1939 roku. Jednostkami mobilizującymi były bataliony Korpusu Ochrony Pogranicza: „Budsław” (I baon i kompania zwiadowcza), „Iwieniec” (III baon) i „Krasne” (dowództwo pułku i pozostałe jednostki). Pułk był organiczną jednostką rezerwowej 35 Dywizji Piechoty[1]. Dowódcą pułku został dowódca pułku KOP „Wołożyn” płk piech. Władysław Mikołajczak[2].



Walki pułku w kampanii wrześniowej |


35 Dywizja Piechoty zajęła pozycje na północnym odcinku Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” w rejonie Tolcze – Turośl – Postoły – Dojlidy. W związku z niekorzystną sytuacją na południu kraju, dywizja została przydzielona do Armii „Małopolska” i skierowana do Lwowa. 207 pułk piechoty płk. Władysława Mikołajczaka w nocy z 9 na 10 września na stacji Czeremcha został załadowany do transportów kolejowych i dotarł do Lwowa w niepełnym składzie w dniach 15–16 września[3].


19 września resztki I/207 pp dołączyły do 3 pułku piechoty KOP[4] płk. Zdzisława Zajączkowskiego.



Obsada personalna 207 pp |


Organizacja wojenna i obsada personalna 207 pp we wrześniu 1939. W nawiasach podano nazwy jednostek mobilizujących[5][6].


Dowództwo 207 pułku piechoty (batalion KOP „Krasne”)



  • dowódca pułku – płk piech. Władysław Józef Mikołajczak

  • I adiutant – kpt. Ludwik Skoczowski

  • II adiutant – kpt. Wacław Płoszewski

  • oficer zwiadowczy – por. Edmund Gójski

  • oficer łączności – kpt. Feliks Dzikielewski

  • kwatermistrz – kpt. Jan Łazarewicz

  • naczelny lekarz – mjr dr Władysław Franciszek Smrokowski


I batalion (batalion KOP „Budsław”)


  • dowódca batalionu – ppłk Eugeniusz Sylwester Juruś
    • adiutant – por. Witold Józef Witoszyński


II batalion (batalion KOP „Krasne”)


  • dowódca batalionu – mjr Teofil Dąbrowski
    • adiutant – por. rez. Jerzy Jankowski


III batalion (batalion KOP „Iwieniec”)



  • dowódca batalionu – mjr Jan Styliński

    • adiutant – por. Jan Kulwieć

    • oficer płatnik – por. Franciszek Seliga

    • dowódca plutonu łączności – por. Walenty Jakub Kucharczyk

    • dowódca 7 kompanii strzeleckiej – por. Andrzej Filar

      • dowódca I plutonu – ppor. rez. Jan Kolendo (ranny IX 1939)

      • dowódca II plutonu – ppor. rez. Ścibor

      • dowódca III plutonu – ppor. rez. Jabrzykowski (ranny IX 1939)



    • dowódca 8 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Karol Kociuba[a]
      • dowódca plutonu – ppor. rez. Rościsław Radoman


    • dowódca 9 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Zygmunt Kosiaty

      • dowódca I plutonu – por. Karol Władysław Rawicz-Prószyński

      • dowódca II plutonu – por. rez. Edmund Szymański (ranny IX 1939)



    • dowódca 3 kompanii ckm – kpt. Stanisław Dzięciołowski (ranny IX 1939)

      • dowódca I plutonu – ppor. rez. Bohdan Szczęsny Burzyński (ranny IX 1939)

      • dowódca II plutonu – ppor. rez. Czesław Stanisław Barański

      • dowódca III plutonu – ppor. rez. Józef Kuryło † IX 1939

      • dowódca IV plutonu – ppor. rez. Aleksander Sienkiewicz † IX 1939





  • ppor. rez. Jan Stanisław Chrobak (bez ustalonego przydziału)


Pododdziały pozabatalionowe



  • kompania zwiadowcza 207 pp (batalion KOP „Budsław”) – por. Mieczysław Wagner

  • kompania przeciwpancerna typ II 207 pp (batalion KOP „Krasne”) – kpt. Władysław Stawowski

  • organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych 207 pp (batalion KOP „Krasne”)

  • kompania gospodarcza 207 pp (batalion KOP „Krasne”)

  • pluton łączności 207 pp (batalion KOP „Krasne”)



Uwagi |




  1. Kociuba Jan Karol (1906–1940), kpt. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dca 1 kompanii granicznej „Żebrowszczyzna”. We wrześniu 1939 dca 2 kompanii piechoty III batalionu piechoty 207 pułku piechoty. Brał udział w obronie Lwowa. Po poddaniu Lwowa Armii Czerwonej, uwięziony i wraz z innymi przewieziony do obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 725



Przypisy |




  1. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CXXXIX-CXL, 913, 915.


  2. Prochwicz 4/1994 ↓, s. 9.


  3. Prochwicz 2003 ↓, s. 118.


  4. Prochwicz 2003 ↓, s. 265.


  5. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 913, 915.


  6. Głowiński 2009 ↓, s. 142.



Bibliografia |



  • Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r.. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.

  • Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.

  • Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.


  • Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 3–13, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 

  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.






這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna