pułk KOP „Wołożyn” Ekspozytura Oddziału II nr 1 Ekspozytura Oddziału II nr 5
Placówka wywiadowcza KOP nr 11 – organ wykonawczy wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza.
Spis treści
1Formowanie i zmiany organizacyjne
2
3Uwagi
4Przypisy
5Bibliografia
Formowanie i zmiany organizacyjne |
Placówka w Wołożynie
Placówka utworzona została w grudniu 1931 roku w Wołożynie[1]. Wchodziła w skład pułku KOP „Wołożyn”. Pod względem wyszkolenia wojskowego podlegała dowódcy pułku KOP „Wołożyn”[2].
W październiku 1933, jako placówka wywiadowcza KOP nr 11 „Iwieniec” podlegała szefowi ekspozytury Oddziału II nr 1 „Wilno”[3].
W terminie do 30 wrześniu 1936 roku zlikwidowano placówkę wywiadowczą KOP „Iwieniec”[4]. Teren likwidowanej placówki przejęły sąsiednie placówki. Placówka nr 4 „Wilejka” przejęła z powiatu mołodeczańskiego gminy Raków i Gródek oraz cały powiat wołożyński. Placówka nr 5 „Stołpce” przejęła gminy Rubieżewice, Naliborki i Derewna powiatu stołpeckiego. Nowe rozgraniczenie pomiędzy placówkami 4 i 5 stanowiła granica powiatów Wołożyn i Stołpce. Placówka nr 3 „Głębokie” przejęła od placówki nr 4 gminę Dokszyce i Parafianów powiatu dziśnieńskiego oraz gminy Słoboda, Miadzioł i Kobylnik powiatu postawskiego. Rozgraniczenie pomiędzy placówkami nr 3 „Głebokie” i nr 4 „Wilejka” stanowiła północna granica powiatu Wilejka[5].
Placówka w Stryju
W związku z planowanym przejęciem przez KOP od Straży Granicznej ochrony granicy od przełęczy Użockiej do styku granic polsko-rumuńsko-czechosłowackiej[6], w grudniu 1938 roku została utworzona placówka wywiadowcza nr 11 w Stryju[7]. Placówka podlegała szefowi Ekspozytury Nr 5 Oddziału II Sztabu Głównego we Lwowie[8] i w marcu 1939 stacjonowała w Stryju[9].
Placówka w Sanoku
Z dniem 1 sierpnia 1939 placówka nr 11 została przeniesiona do Sanoka, gdzie została umieszczona w lokalu przy ulicy Ogrodowej w dzielnicy Błonie, w którym do tego czasu działała placówka nr 12, przeniesiona do Jasła[10].
|
Kierownicy placówki
por. Zbyszko Kacper Kantarowicz (1 VIII 1932 − 4 IV1933)[11]
kpt. Józef Maciejowski (4 IV 1933[12] − )
kpt. Witold Świdra (był I 1939)
kpt adm. (piech.) Stefan Wincenty Nowaczek (był III 1939)
Obsada personalna w marcu 1939 roku[9][b]:
kierownik placówki – kpt adm. (piech.) Stefan Wincenty Nowaczek
oficer placówki – rtm. Stanisław Franciszek Basiński
oficer placówki – kpt. piech. Norbert Adam Kluszczyński
Uwagi |
↑Zarządzenie szefa sztabu KOP ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna w sprawie używania w dowództwie KOP kryptonimów zamiast nazw jednostek KOP → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 428
↑Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[13].
Przypisy |
↑Prochwicz 2003 ↓, s. 43.
↑Zarządzenie nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 ↓, s. 2.
↑Prochwicz 2003 ↓, s. 50.
↑Prochwicz 2003 ↓, s. 53.
↑Wyciąg z rozkazu dowództwa KOP L.dz. 2393/Wyw. KOP/1/36 ↓.
↑Prochwicz 2003 ↓, s. 29.
↑Prochwicz 2003 ↓, s. 60.
↑Prochwicz 2002 ↓, s. 32.
↑ abRocznik oficerski 1939 ↓, s. 922.
↑Tadeusz Hołówkiewicz. Na granicy przed burzą. „Nowiny”, s. 4, Nr 237 z 1 września 1974.
↑Obsada oficerska wywiadu KOP ↓, s. 6 i 10.
↑Obsada oficerska wywiadu KOP ↓, s. 5.
↑Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
Bibliografia |
Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne. Dokumenty organizacyjne. Wybór źródeł. T.1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-84-6.
Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
Jerzy Prochwicz. Wywiad Korpusu Ochrony Pogranicza 1924-1939. „Problemy Ochrony Granic”. 22, 2002.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Regina Czarnecka: Oddział II Sztabu Głównego (Generalnego) w latach 1921-1939. [dostęp 2016-03-04].
Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie reorganizacji służby wywiadowczej nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 z 19 listopada 1931 roku.
Wyciąg z rozkazu dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza nr L.dz. 2393/Wyw.KOP/1/36 z 31 maja 1936 roku w sprawie likwidacji placówki wywiadowczej nr 11.
Wykazy imienne całkowitej obsady oficerskiej oraz zmian stanu oficerów Szefostwa Wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza w latach 1933-1935 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
p•d•e
Korpus Ochrony Pogranicza
Dyslokacja KOP w 1938 • Dowództwo KOP • CSP KOP • dżand KOP
II RP: Policja Polityczna PRL: Urząd Bezpieczeństwa / Służba Bezpieczeństwa (RBP / MBP / KdsBP / MSW) III RP: Urząd Ochrony Państwa
Wojskowe
II RP: Oddział II SG WP • Wywiad KOP • Wywiad SG PRL: Informacja Wojskowa / część kontrwywiadowcza WSW • Oddział II SG WP / Zarząd II SG WP • Zwiad WOP III RP: Wojskowe Służby Informacyjne
1 działająca na rzecz Sił Zbrojnych RP, lecz wchodząca w ich skład tylko w razie ogłoszenia powszechnej lub częściowej mobilizacji oraz w czasie wojny
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No. built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA...
Town in French Polynesia, France Rikitea Town Rikitea Location in French Polynesia Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W / 23.12028°S 134.96917°W / -23.12028; -134.96917 Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W / 23.12028°S 134.96917°W / -23.12028; -134.96917 Country France Overseas collectivity French Polynesia Territory Gambier Islands Island Mangareva Rikitea is a small town on Mangareva, which is part of the Gambier Islands in French Polynesia. A majority of the islanders live in Rikitea. [1] [2] The island was a protectorate of France in 1871 and was annexed in 1881. [3] Contents 1 History 2 Geography 3 Economy 4 Landmarks 5 Transportation 6 References 7 Bibliography 8 External links History The town's history dates to the era when the island was first settled with people from the Marquesas Islands in 1100 AD. Captain James Wilson of the London Missionary Society arrived in 1797 on Du...
"Vienna University" redirects here. For Vienna University of Economics and Business, see Vienna University of Economics and Business. University of Vienna Universität Wien Type Public Established 1365 Budget € 544 million [1] Rector Heinz Engl Academic staff 6,765 Administrative staff 3,106 Students 94,000 [2] Postgraduates 16,490 Doctoral students 8,945 Location Main building, Vienna , Austria 48°12′47″N 16°21′35″E / 48.21306°N 16.35972°E / 48.21306; 16.35972 Coordinates: 48°12′47″N 16°21′35″E / 48.21306°N 16.35972°E / 48.21306; 16.35972 Campus Urban Colors Blue and White Affiliations Campus Europae, EUA, UNICA Website www.univie.ac.at/en Data as of 2016 [update] The University of Vienna (German: Universität Wien ) is a public university located in Vienna, Austria. It was founded by Duke Rudolph IV in 1365 and is one of the oldest universities in the Ge...