Placówka wywiadowcza KOP nr 7
.mw-parser-output table.zolnierz-lotnictwo td.naglowek{color:black!important;background:#95a7b9!important}.mw-parser-output table.zolnierz-marynarka td.naglowek{color:white!important;background:#6082B6!important}.mw-parser-output table.zolnierz-lądowe td.naglowek{color:white!important;background:#556B2F!important}.mw-parser-output table.zolnierz-paramilitarny td.naglowek{color:black!important;background:#b6b3c7!important}
| ||
| Historia | ||
Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1929 | |
| Rozformowanie | 1939 | |
| Organizacja | ||
| Numer | kryptonimowy: 71[a] | |
| Dyslokacja | Rokitno | |
| Rodzaj wojsk | Korpus Ochrony Pogranicza | |
| Podległość | Brygada KOP „Polesie” Ekspozytura Oddziału II nr 5 | |
Placówka wywiadowcza KOP nr 7 – organ wykonawczy wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza.
Spis treści
1 Formowanie i zmiany organizacyjne
2 Obsada personalna placówki
3 Uwagi
4 Przypisy
5 Bibliografia
Formowanie i zmiany organizacyjne |
Placówka utworzona została w lipcu 1929 roku jako placówka wywiadowcza KOP nr 7 „Rokitno”/„Sarny”. Wchodziła w skład Brygady KOP „Polesie”[1]. Pod względem pracy wywiadowczej podlegała szefowi ekspozytury Oddziału II nr 5 „Lwów”[2], pod względem pracy kontrwywiadowczej szefowi samodzielnego referatu informacyjnego DOK II Lublin[3], a pod względem wyszkolenia wojskowego dowódcy pułku KOP „Sarny”[4]. Pod względem administracyjno-gospodarczym placówkę przydzielono do 18 batalionu KOP[5]. Działała na terenie odpowiedzialności 2. 18 batalionu granicznego[6]. Zgodnie z etatem placówka liczyła 3 oficerów[b], 3 podoficerów i 4 szeregowych[3]. W listopadzie 1931 roku etat placówki zwiększono o etat kapitana − zastępcy dowódcy placówki[7].
W październiku 1933 roku, jako placówka wywiadowcza KOP nr 7 „Sarny” podlegała szefowi ekspozytury Oddziału II nr 5 „Lwów”[2]. Z dniem 1 grudnia 1936 roku placówka wywiadowcza KOP nr 6 przejęła od placówki wywiadowczej KOP nr 7 teren gminy Wysock i Berezów powiatu stolińskiego[8].
Jednostką administracyjną dla placówki nr 7 był batalion KOP „Rokitno”[9].
W 1939 roku placówka wywiadowcza KOP nr 7 „Sarny” nadal podlegała szefowi ekspozytury Oddziału II nr 5 „Lwów”[10] i stacjonowała w Sarnach[11].
Obsada personalna placówki |
- Komendanci placówki
- kpt. Gdesz (1929 – był w 1933)[12]
Obsada placówki w lipcu 1929[13]
- kierownik placówki − kpt. Gdesz
- oficer ofensywny − por. Bem Antoni
- oficer kontrwywiadu − por. Danhofer Włodzimierz
Obsada personalna w marcu 1939 roku[11][c]:
- kierownik placówki – mjr adm. (piech.) Mikołaj Lipiński
- oficer placówki – kpt. piech. Janusz Jerzy Makarczyński
- oficer placówki – kpt. art. Alojzy Zakrzewski
- oficer placówki – kpt. adm. (art.) Jan V Zieliński
Uwagi |
↑ Zarządzenie szefa sztabu KOP ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna w sprawie używania w dowództwie KOP kryptonimów zamiast nazw jednostek KOP → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 428
↑ Byli to: kierownik placówki (major), oficer do spraw wywiadu zaczepnego (kapitan), oficer do spraw kontrwywiadu i spraw przemytniczych (kapitan) → Zarządzenie nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 ↓, s. 1/zał.1
↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[14].
Przypisy |
↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 41.
↑ ab Prochwicz 2003 ↓, s. 50.
↑ ab Prochwicz 2003 ↓, s. 40.
↑ Zarządzenie nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 ↓, s. 2.
↑ Zarządzenie nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 ↓, s. 2.
↑ Polak 1999 ↓, s. 91.
↑ Zarządzenie nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 ↓, s. 1.
↑ Wyciąg z rozkazu nr L.dz.9041/Wyw.KOP./36 ↓, s. 2.
↑ Zarządzenie nr L.500/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 2 zał. 47.
↑ Prochwicz 2002 ↓, s. 32.
↑ ab Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 922.
↑ Pepłoński 1994 ↓, s. 123.
↑ Polak 1999 ↓, s. 99.
↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
Bibliografia |
- Andrzej Pepłoński: Wywiad Korpusu Ochrony Pogranicza (1924-1939). W: Lech Grochowski[red.]: Korpus Ochrony Pogranicza w 70 rocznicę powstania. Materiały z konferencji popularnonaukowej. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1994.
- Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne. Dokumenty organizacyjne. Wybór źródeł. T.1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-84-6.
- Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
Jerzy Prochwicz. Wywiad Korpusu Ochrony Pogranicza 1924-1939. „Problemy Ochrony Granic”. 22, 2002.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Regina Czarnecka: Oddział II Sztabu Głównego (Generalnego) w latach 1921-1939. [dostęp 2016-03-04].
- Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie reorganizacji służby wywiadu nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 z 15 lipca 1929 roku.
- Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie reorganizacji służby wywiadowczej nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 z 19 listopada 1931 roku.
- Wyciąg z rozkazu dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie przekazania powiatu krzemienieckiego placówkom nr L.dz.9041/Wyw.KOP./36 z 6 listopada 1936 roku.
- Zarządzenie dowódcy KOP w sprawie reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza („R.3” I Faza) nr L.500/Tjn.Og.Org/37 z 23 lutego 1937 roku.
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
