Placówka wywiadowcza KOP nr 2 – organ wykonawczy wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza.
Spis treści
1Formowanie i zmiany organizacyjne
2Obsada personalna placówki
3Uwagi
4Przypisy
5Bibliografia
Formowanie i zmiany organizacyjne |
Placówka utworzona została w lipcu 1929 roku w Wilnie[1]. Wchodziła w skład Brygady KOP „Wilno”[2]. Pod względem pracy wywiadowczej podlegała szefowi ekspozytury Oddziału II nr 1 „Wilno”[3], a pod względem pracy kontrwywiadowczej szefowi samodzielnego referatu informacyjnego DOK III Grodno[4], a pod względem wyszkolenia wojskowego dowódcy Brygady KOP „Wilno”[5]. Działała na terenie odpowiedzialności 20.21. i 22 batalionu granicznego[6]. Zgodnie z etatem placówka liczyła 3 oficerów[b], 3 podoficerów i 4 szeregowych[4]. Pod względem administracyjno-gospodarczym placówkę przydzielono do 21 batalionu KOP[7]. W 1937 jednostką administracyjną dla placówki nr 2 był pułk KOP „Wilno”[8].
W 1939 roku placówka wywiadowcza KOP nr 1 „Wilno” podlegała nadal szefowi ekspozytury Oddziału II nr 1 „Wilno”[9] i stacjonowała w Wilnie[10].
Obsada personalna placówki |
Kierownicy placówki:
kpt Józef Siwkowski (27 VII 1929[11] – )
p.o. kpt. Władysław Weyhert (15 IV 1934[12] − )
Obsada placówki w lipcu 1929[13]
kierownik placówki − kpt. Siwkowski Józef
oficer ofensywny − por. Szymczyński Zygmunt
oficer przemytniczy − kpt. Gąsior Franciszek
Obsada personalna w marcu 1939 roku[10][c]:
kierownik placówki – kpt adm. (piech.) Władysław Weyhert
oficer placówki – kpt. adm. (art.) Bronisław Eljaszewicz
oficer placówki – kpt. adm. (piech.) Jan Stafiej
oficer placówki – kpt piech. Stanisław Kostka Andrzej Laurentowski
Uwagi |
↑Zarządzenie szefa sztabu KOP ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna w sprawie używania w dowództwie KOP kryptonimów zamiast nazw jednostek KOP → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 428
↑Byli to: kierownik placówki (major), oficer do spraw wywiadu zaczepnego (kapitan), oficer do spraw kontrwywiadu i spraw przemytniczych (kapitan) → Zarządzenie nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 ↓, s. 1/zał.1
↑Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[14].
Przypisy |
↑Zarządzenie nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 ↓, s. 1.
↑Prochwicz 2003 ↓, s. 41.
↑Prochwicz 2003 ↓, s. 50.
↑ abProchwicz 2003 ↓, s. 40.
↑Zarządzenie nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 ↓, s. 2.
↑Polak 1999 ↓, s. 91.
↑Zarządzenie nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 ↓, s. 2.
↑Zarządzenie nr L.500/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 1 zał. 47.
↑Prochwicz 2002 ↓, s. 32.
↑ abRocznik oficerski 1939 ↓, s. 921.
↑Obsada oficerska wywiadu KOP ↓, s. 4.
↑Obsada oficerska wywiadu KOP ↓, s. 48.
↑Polak 1999 ↓, s. 98.
↑Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
Bibliografia |
Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne. Dokumenty organizacyjne. Wybór źródeł. T.1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-84-6.
Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
Jerzy Prochwicz. Wywiad Korpusu Ochrony Pogranicza 1924-1939. „Problemy Ochrony Granic”. 22, 2002.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Regina Czarnecka: Oddział II Sztabu Głównego (Generalnego) w latach 1921-1939. [dostęp 2016-03-04].
Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie reorganizacji służby wywiadu nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 z 15 lipca 1929 roku.
Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie reorganizacji służby wywiadowczej nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 z 19 listopada 1931 roku.
Zarządzenie dowódcy KOP w sprawie reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza („R.3” I Faza) nr L.500/Tjn.Og.Org/37 z 23 lutego 1937 roku.
Wykazy imienne całkowitej obsady oficerskiej oraz zmian stanu oficerów Szefostwa Wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza w latach 1933-1935 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
p•d•e
Korpus Ochrony Pogranicza
Dyslokacja KOP w 1938 • Dowództwo KOP • CSP KOP • dżand KOP
II RP: Policja Polityczna PRL: Urząd Bezpieczeństwa / Służba Bezpieczeństwa (RBP / MBP / KdsBP / MSW) III RP: Urząd Ochrony Państwa
Wojskowe
II RP: Oddział II SG WP • Wywiad KOP • Wywiad SG PRL: Informacja Wojskowa / część kontrwywiadowcza WSW • Oddział II SG WP / Zarząd II SG WP • Zwiad WOP III RP: Wojskowe Służby Informacyjne
1 działająca na rzecz Sił Zbrojnych RP, lecz wchodząca w ich skład tylko w razie ogłoszenia powszechnej lub częściowej mobilizacji oraz w czasie wojny
Lanžov — gmina — Państwo Czechy Kraj hradecki Powiat Trutnov Kraina Czechy Powierzchnia 7,92 km² Populacja (2014) • liczba ludności 186 [1] Kod pocztowy 544 52 Szczegółowy podział administracyjny Liczba obrębów ewidencyjnych 4 Liczba części gminy 5 Liczba gmin katastralnych 2 Położenie na mapie kraju hradeckiego Lanžov Położenie na mapie Czech Lanžov 50°23′N 15°46′E / 50,386944 15,760833 Multimedia w Wikimedia Commons Strona internetowa Portal Czechy Lanžov – gmina w Czechach, w powiecie Trutnov, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 186 mieszkańców [1] . Przypisy | ↑ a b Počty obyvatel v obcích k 1. 1. 2013 ( cz. ) . www.mvcr.cz. [dostęp 2014-08-23]. p • d • e Powiat Trutnov Batňovice Bernartice Bílá Třemešná Bílé Poličany Borovnice Borovnička Čermná Černý Důl Dolní Branná Dolní...
Town in French Polynesia, France Rikitea Town Rikitea Location in French Polynesia Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W / 23.12028°S 134.96917°W / -23.12028; -134.96917 Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W / 23.12028°S 134.96917°W / -23.12028; -134.96917 Country France Overseas collectivity French Polynesia Territory Gambier Islands Island Mangareva Rikitea is a small town on Mangareva, which is part of the Gambier Islands in French Polynesia. A majority of the islanders live in Rikitea. [1] [2] The island was a protectorate of France in 1871 and was annexed in 1881. [3] Contents 1 History 2 Geography 3 Economy 4 Landmarks 5 Transportation 6 References 7 Bibliography 8 External links History The town's history dates to the era when the island was first settled with people from the Marquesas Islands in 1100 AD. Captain James Wilson of the London Missionary Society arrived in 1797 on Du...
Electric locomotive Škoda ChS4-109. The Moscow — Odessa train in Vinnytsia railway station. The Siemens ES64U4, is the current confirmed holder as the fastest electric locomotive at 357 km/h (222 mph) in 2006. An electric locomotive is a locomotive powered by electricity from overhead lines, a third rail or on-board energy storage such as a battery or a supercapacitor. Electric locomotives with on-board fueled prime movers, such as diesel engines or gas turbines, are classed as diesel-electric or gas turbine-electric and not as electric locomotives, because the electric generator/motor combination serves only as a power transmission system. Electric locomotives benefit from the high efficiency of electric motors, often above 90% (not including the inefficiency of generating the electricity). Additional efficiency can be gained from regenerative braking, which allows kinetic energy to be recovered during braking to put power back on the line. Newer electric locomotives ...