Placówka wywiadowcza KOP nr 8 – organ wykonawczy wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza.
Spis treści
1Formowanie i zmiany organizacyjne
2Obsada personalna placówki
3Uwagi
4Przypisy
5Bibliografia
Formowanie i zmiany organizacyjne |
Placówka utworzona została w lipcu 1929 roku jako placówka wywiadowcza KOP nr 8 „Zdołbunów”[1]. Wchodziła w skład Brygady KOP „Wołyń”[2]. Pod względem pracy wywiadowczej podlegała szefowi ekspozytury Oddziału II nr 5 „Lwów”[3], pod względem pracy kontrwywiadowczej szefowi samodzielnego referatu informacyjnego DOK II Lublin[4], a pod względem wyszkolenia wojskowego dowódcy Brygady KOP „Wołyń”[5]. Zgodnie z etatem placówka liczyła 3 oficerów[b], 3 podoficerów i 4 szeregowych[4]. Pod względem administracyjno-gospodarczym placówkę przydzielono do 11 batalionu KOP[6].
Z dniem 1 grudnia 1936 roku placówka wywiadowcza KOP nr 8 przejęła od placówki wywiadowczej KOP nr 10 teren powiatu krzemienieckiego[7][c].
W 1937 roku jednostką administracyjną dla placówki nr 8 był batalion KOP „Żytyń”[8].
W 1939 roku placówka wywiadowcza KOP nr 8 „Równe” podlegała nadal szefowi ekspozytury Oddziału II nr 5 „Lwów”[9] i stacjonowała w Równem[10].
Obsada personalna placówki |
Kierownicy placówki
kpt. Edmund Stark (1929 –)
kpt. Antoni Berezowski (28 VI 1933[11] − 1 VIII 1934) → do 68 pp
kpt. Adam Piasecki (1 VIII 1934[12] − )
Obsada placówki w lipcu 1929[13]
kierownik placówki − mjr Stark Edmund
oficer ofensywny − kpt. Lutostański
oficer kontrwywiadu − por. Plociński Eugeniusz
Obsada personalna w marcu 1939 roku[10][d]:
kierownik placówki – kpt piech. Edward III Grabowski
oficer placówki – kpt. adm. (piech.) Paweł Mikołaj Lercher
oficer placówki – kpt piech. Stanisław Malakowski
Uwagi |
↑Zarządzenie szefa sztabu KOP ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna w sprawie używania w dowództwie KOP kryptonimów zamiast nazw jednostek KOP → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 428
↑Byli to: kierownik placówki (major), oficer do spraw wywiadu zaczepnego (kapitan), oficer do spraw kontrwywiadu i spraw przemytniczych (kapitan) → Zarządzenie nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 ↓, s. 1/zał.1
↑Placówka wywiadowcza KOP nr 10 miała prawo prowadzić nadal działalność werbunkową na terenie powiatu krzemienieckiego → Wyciąg z rozkazu nr L.dz.9041/Wyw.KOP./36 ↓, s. 2
↑Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[14].
Przypisy |
↑Zarządzenie nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 ↓, s. 1.
↑Prochwicz 2003 ↓, s. 41.
↑Prochwicz 2003 ↓, s. 50.
↑ abProchwicz 2003 ↓, s. 40.
↑Zarządzenie nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 ↓, s. 2.
↑Zarządzenie nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 ↓, s. 2.
↑Wyciąg z rozkazu nr L.dz.9041/Wyw.KOP./36 ↓, s. 2.
↑Zarządzenie nr L.500/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 3 zał. 47.
↑Prochwicz 2002 ↓, s. 32.
↑ abRocznik oficerski 1939 ↓, s. 922.
↑Obsada oficerska wywiadu KOP ↓, s. 19.
↑Obsada oficerska wywiadu KOP ↓, s. 53.
↑Polak 1999 ↓, s. 98.
↑Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
Bibliografia |
Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne. Dokumenty organizacyjne. Wybór źródeł. T.1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-84-6.
Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
Jerzy Prochwicz. Wywiad Korpusu Ochrony Pogranicza 1924-1939. „Problemy Ochrony Granic”. 22, 2002.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Regina Czarnecka: Oddział II Sztabu Głównego (Generalnego) w latach 1921-1939. [dostęp 2016-03-04].
Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie reorganizacji służby wywiadowczej nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 z 19 listopada 1931 roku.
Wyciąg z rozkazu dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie przekazania powiatu krzemienieckiego placówkom nr L.dz.9041/Wyw.KOP./36 z 6 listopada 1936 roku.
Zarządzenie dowódcy KOP w sprawie reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza („R.3” I Faza) nr L.500/Tjn.Og.Org/37 z 23 lutego 1937 roku.
Wykazy imienne całkowitej obsady oficerskiej oraz zmian stanu oficerów Szefostwa Wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza w latach 1933-1935 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
p•d•e
Korpus Ochrony Pogranicza
Dyslokacja KOP w 1938 • Dowództwo KOP • CSP KOP • dżand KOP
II RP: Policja Polityczna PRL: Urząd Bezpieczeństwa / Służba Bezpieczeństwa (RBP / MBP / KdsBP / MSW) III RP: Urząd Ochrony Państwa
Wojskowe
II RP: Oddział II SG WP • Wywiad KOP • Wywiad SG PRL: Informacja Wojskowa / część kontrwywiadowcza WSW • Oddział II SG WP / Zarząd II SG WP • Zwiad WOP III RP: Wojskowe Służby Informacyjne
1 działająca na rzecz Sił Zbrojnych RP, lecz wchodząca w ich skład tylko w razie ogłoszenia powszechnej lub częściowej mobilizacji oraz w czasie wojny
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No. built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA...
Lanžov — gmina — Państwo Czechy Kraj hradecki Powiat Trutnov Kraina Czechy Powierzchnia 7,92 km² Populacja (2014) • liczba ludności 186 [1] Kod pocztowy 544 52 Szczegółowy podział administracyjny Liczba obrębów ewidencyjnych 4 Liczba części gminy 5 Liczba gmin katastralnych 2 Położenie na mapie kraju hradeckiego Lanžov Położenie na mapie Czech Lanžov 50°23′N 15°46′E / 50,386944 15,760833 Multimedia w Wikimedia Commons Strona internetowa Portal Czechy Lanžov – gmina w Czechach, w powiecie Trutnov, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 186 mieszkańców [1] . Przypisy | ↑ a b Počty obyvatel v obcích k 1. 1. 2013 ( cz. ) . www.mvcr.cz. [dostęp 2014-08-23]. p • d • e Powiat Trutnov Batňovice Bernartice Bílá Třemešná Bílé Poličany Borovnice Borovnička Čermná Černý Důl Dolní Branná Dolní...
Town in French Polynesia, France Rikitea Town Rikitea Location in French Polynesia Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W / 23.12028°S 134.96917°W / -23.12028; -134.96917 Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W / 23.12028°S 134.96917°W / -23.12028; -134.96917 Country France Overseas collectivity French Polynesia Territory Gambier Islands Island Mangareva Rikitea is a small town on Mangareva, which is part of the Gambier Islands in French Polynesia. A majority of the islanders live in Rikitea. [1] [2] The island was a protectorate of France in 1871 and was annexed in 1881. [3] Contents 1 History 2 Geography 3 Economy 4 Landmarks 5 Transportation 6 References 7 Bibliography 8 External links History The town's history dates to the era when the island was first settled with people from the Marquesas Islands in 1100 AD. Captain James Wilson of the London Missionary Society arrived in 1797 on Du...